Chapter 15 ข้างกายที่ว่างเปล่า
เจ้าสาวหมาดๆ ทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ข้างหน้าต่างภายในห้องหอ แหงนใบหน้าหวานขึ้นมองดวงจันทร์กระจ่างที่กำลังเรืองรองอยู่บนผืนฝ้าสีดำอนธการ วันนี้พระจันทร์เต็มดวงกระจ่างชัดจนดวงดาวน้อยใหญ่พากันหรี่แสงจางหายกลืนไปกับแสงจันทรา
ฉานอิงควรจะชื่นชมกับความงามของดวงจันทร์ ทว่าเหตุใดนางจึงรู้สึกหวิวโหวงที่หัวใจอย่างบอกไม่ถูก เพียงเพราะคืนนี้สามีของนางไม่กลับมานอนที่ห้องหออย่างนั้นหรือ
ดึกแล้ว... แต่กลับไร้เงาของคนตัวโตที่คอยกระเซ้าเย้าแหย่ให้นางโมโหแทบทุกชั่วยาม นางควรจะสบายใจที่ไม่ต้องเห็นเขาให้รกตารกใจ
แต่มันกลับไม่เป็นเช่นนั้น
หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ วางแขนพาดลงบนขอบหน้าต่างก่อนจะวางใบหน้าลงบนแขนอีกต่อหนึ่ง รับรู้ได้ถึงสายลมเย็นที่พัดกระทบใบหน้าและเรือนผมเป็นระยะ
เขาหายไปนับตั้งแต่ที่เขาทำตัวลามกบังคับตรวจร่างกาย มื้อเย็นที่ต้องร่วมรับประทานอาหารกับท่านลุงท่าน
