ยี่สิบสอง
ห้าคำ
ก๊อก! ก๊อก!
สัญญาณที่บ่งบอกว่ามีผู้อื่นมาเยือน ส่งผลให้หยางหวู่ถอนหายใจ คว่ำฎีกาซึ่งต้องมีการตัดสินใจอย่างเร่งด่วนจากแคว้นหยางลงบนโต๊ะ ปรายดวงตาคมกริบไปยังบานประตู
“ข้าบอกแล้วว่าห้ามไม่ให้ใครมารบกวน”
สิ้นเสียงเข้มทรงอำนาจอันเป็นเอกลักษณ์ของชายหนุ่ม ผู้ที่ยืนอยู่หน้าประตูก็นิ่งไปเล็กน้อย
เดิมทีชายหนุ่มคิดว่าหม่าจิวหูคงหาวิธีไล่แขกกลับไปแล้ว ทว่าผิดคาดเมื่อเสียงหวานเล็กที่เขาไม่ได้ยินมานานหลายวันตอบกลับมา
“ใต้เท้าลิ่ว... กำลังยุ่งอยู่หรือเจ้าคะ”
หยางหวู่ขมวดคิ้วเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว ในอกเกิดความรู้สึกประหลาด ประหนึ่งมีคนนำขนนกมาสะกิดเข้าถี่ๆ
คงเป็นเพราะช่วงนี้เขาพักผ่อนน้อยเกินไปกระมัง
“มาหาข้าด้วยเรื่องอันใด”
มู่เฟยเหลียนไม่คิดว่าเขาจะพูดคุยตอบโต้กับนางผ่านบานประตู สุดท้ายจึงยกยิ้มขำแล้วเอ่ยปากขออนุญาต “ข้าน้อยเข้าไปได้หรือไม่เจ้าคะ”
เด็กสาวได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้
