พี่ใหญ่ไป๋และสะใภ้ใหญ่ จึงเงียบเพราะตัวเองไม่เห็นด้วยเพราะคิดว่าสิทธิ์น่าจะเป็นของบ้านใหญ่ หากทำเรื่องแยกบ้านเสร็จก่อนสิถึงจะแบ่งไปได้ แต่ในเมื่อพ่อไม่ให้ออกความเห็น จึงได้แต่ก้มหน้าเงียบอย่างไม่พอใจเท่านั้น.
ถึงพ่อไป๋จะรู้ว่าลูกชายคนโตไม่พอใจแต่ เขาก็ต้องเด็ดขาดไม่อย่างนั้น คนเห็นแก่ตัวอย่างลูกชายคนโต คงจะหาเรื่องบ้านน้องชายในภายหน้าได้ หากมีเรื่องกันอีก เขาคงต้องให้ลูกชายคนโตแยกบ้านจริงๆ เพราะถึงอยู่ด้วยกันก็คงหวังพึ่งพาอะไรไม่ได้อยู่ดี.
เมื่อพูดคุยกันจบแล้ว พ่อไป๋จึงเดินถือถุุงข้าวสารไปบ้านจางเหวิน สหายรัก ที่อยู่บ้านห่างไปสามหลัง เมื่อนำข้าวไปให้ที่บ้านเพื่อเป็นของแลกเปลี่ยนกับไม้ที่นำมากั้นห้องให้สะใภ้รอง ที่บ้านจางเหวิน เห็นว่าพ่อไป๋ แบกข้าวมาแลกกับไม้วันก่อน ต่างก็บอกขอบคุณและเกรงใจเพราะถ้าเทียบกันแล้วข้าวสารถือว่ามีค่ากว่าไม้พวกนั้นมากมายนัก คุยกันไม่นานเสร็จแล้วพ่อไป๋ก็กลับบ้าน
