ช่วงสายๆ บ้านหลักไป๋ ก็มารวมตัวกันที่บ้านรอง เพื่อถามสารทุกข์สุกดิบของลูกชายคนรองที่ไปทหารยาวนานหลายปี พึ่งได้กลับมาบ้านครั้งแรก แม้แต่พี่ใหญ่ และสะใภ้ใหญ่ ก็มาด้วยเพราะอยากรู้ ในห้องโถงบ้านรองจึงค่อนข้างจะแน่นกว่าทุกวัน แต่ก็อบอุ่นเพราะม่านฝูได้ ติดเตาถ่านไว้ ในห้องด้วย
" เจ้ารอง ไปทหารหลายปีคงลำบากมากสินะ " พ่อไป๋ถามขึ้น หลังจากที่ อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน
" ช่วงแรกก็ฝึกหนักมากครับ แต่พอชินก็พอทนได้ครับพ่อ และจากนั้นมันจึงกลายเป็นความเคยชินของร่างกายก็ไม่ถือว่าหนักอะไรมากครับ "
" มันก็จริง แล้วเขาให้กลับมาได้กี่วันล่ะ"
" รอบนี้ผมลากลับมาได้ หลายวันครับเพราะเอาวันลาของปีก่อนมารวมด้วย"
"เจ้ารอง ที่ผ่านมาแม่ขอโทษนะ ที่ให้ลูกไปทหารแทนพี่ใหญ่ของลูก "
"ผมไม่โกรธแม่หรอกครับ อีกอย่างพี่ใหญ่ต้องอยู่ดูแลพ่อกับแม่ ผมไปก็ถูกต้องแล้ว" หยางคุน บอกกับแม่ไป๋
" แม่ขอบใจลูกมากนะ "
" ทุกวันนี้แม่ก็ด
