เสิ่นเหวินปินยกไหสุรารินสุราใส่จอกให้นางอย่างช้าๆ และถอดเสื้อคลุมกันหนาวให้นางใส่ห่มคลุมกันหนาว มิมีเล่ห์เหลี่ยมอันใด เพียงแต่นางนั้นตกลงมาในน้ำ อาภรณ์ย่อมเปียกชื้น กว่าจะถึงวังหลวงนางจะป่วยไข้ไปเสียได้ ตนนั้นอยากคุยกับนางเสียหน่อย อยากได้ยินเสียงหวานๆของนางให้ชื่นหู
ลี่ชุนทำหน้าบึ้ง นางเริ่มหิวขึ้นมาพอดีแล้ว นางจึงหยิบตะเกียบคีบกับแกล้ม และเอ่ยอย่างหน้าหนาอย่างอุกอาจนัก
"มีข้าวมั้ย ข้าหิวข้าวแล้ว"
เสิ่นเหวินปินหัวเราะ หึ หึ และตะโกนเรียกบ่าวอีกครา
"ใครอยู่แถวนี้ ไปนำข้าวมาให้ข้าเสียหนึ่งโถ "
ลี่ชุนคีบกระเพาะปลาน้ำแดงขึ้นมาใส่ปากน้อยๆอย่างมีมารยาท นางมิได้มูมมามแต่มีกิริยาเช่นผู้คนชนชั้นสูง ดูแล้วมีเสน่ห์เป็นอย่างยิ่ง
เสิ่นเหวินปิน คีบเนื้อตุ๋นให้นางและคีบเป็ดผัดเป่าฮื้อให้นาง มองนางอย่างเอ็นดู นางคล้ายเด็กสาวเล็กๆ มากกว่าจะเป็นเช่นสตรีงดงามที่ดาษดื่น
"กินให้อิ่มเถิด เจ้าเป็นองครัก
