"นางไปแล้วหรือ? "
"ขอรับนายท่าน นางยังฉวยเอาชุดนางข้ารับใช้ไปจากจวนของเราเสียหลายชุด นางหอบเหล้าในครัวไปหลายไห ทั้งข้าวปลาอาหาร และนางปักสิ่งนี้ไว้บนกำแพงด้วยขอรับ "
บ่าวชายหยิบข้อความ ที่ปักด้วยมีดสั้นบนผนังมาให้นายของตนดูและทำหน้าเจื่อนๆขึ้นมา เสิ่นเหวินปินอ่านช้าๆบนข้อความนั้น
"ถ้าข้าหายดีเมื่อไหร่ ข้าจะมาฆ่าเจ้า...บังอาจนัก เจ้าคนวิปริต !!!! "
เสิ่นเหวินปินยิ้มร่าขึ้นมา นึกถึงยามที่นางกอดรัดร้องครวญครางที่ใต้ร่างตน ร่างนางบอบบางแต่นุ่มนิ่มเหมือนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบชั้นดี ร่างหนากอดข้อความนั้นแนบอก มีบ่าวบีบนวดขาอยู่ให้เบาๆ
"นายท่านขอรับ เช่นนี้นายท่านจะทำเช่นใดต่อไปดีขอรับ "
"ข้าจะไปตามนางในวังหลวง!!! "
"ห๊ะ....วังหลวง!!! "
"ใช่วังหลวง นางเป็นองครักษ์คู่ใจของฝ่าบาทมาตั้งแต่ครั้งยังยังเยาว์วัย "
บ่าวตัวสั่นพั่บๆ เพราะว่ามันนั้น มันได้ทำสิ่งชั่วช้ากับสตรีสูงค่าในวังหลวงไป
