"ลี่ชุนฝ่าบาทเสด็จไปแล้วหรือ?"
"เพคะ"
"เจ้าว่าภายหน้าจะเกิดสิ่งใดขึ้นบ้างลี่ชุน ข้าคาดเดาสิ่งภายหน้ามิได้เลย ค่อนข้างที่จะว่างเปล่า ยามนี้ข้าก็ยังมิรู้จะทำสิ่งใดคล้ายตนเองเป็นหมาป่าในกรงไก่ "
"หมาป่าในกรงไก่เช่นนั้นหรือ"
ลี่ชุนแสดงความสนใจต่อมู่เหมียนเป็นครั้งแรก หลังจากนางมิใคร่จะแสดงสีหน้านัก มู่เหมียนหัวเราะนางน้อยๆ และเอ่ยตอบคำนางเบาๆ
"ในยามเยาว์บิดาข้าสอนเรื่องหนึ่ง"
"หมาป่าในกรงไก่"
"หมาป่านั้นเฝ้ามองไก่อยู่ในเล้ามายาวนาน หาหนทางที่จะเข้าไปกัดกินมันให้หนำใจ มันคิดหาหนทางจนสุดความสามารถ ในท้ายที่สุดแล้ว มันจึงตัดสินใจว่ามันจะอดอาหารและเข้าไปในกรงไก่ให้จงได้ ในมิช้าสามวันต่อมา มันก็ได้กัดแทะไก่ในกรงจนหมดเล้า จนสมความปรารถนา มันกัดกิน กินและกินเข้าไปอย่างละโมบโลภมาก จนในที่สุดจนมันเรอ และท้องป่องอ้วนกลมนัก มันจึงหลับนอนลงเสียหนึ่งคืน ยามเช้ามันพยายามลอดออกจากกรงไก่ มันก็มิสามารถ
