เกิดใหม่ใกล้เธอ

หยงชอบพี่

เกิดใหม่...ใกล้เธอ

9

วันนี้ตันหยงใช้สมาธิตั้งใจเรียนมากๆไม่มีอาการหลุกหลิกหรือพูดจากวนประสาทเขา เพราะเธอตั้งใจจะทำทุกอย่างให้เสร็จเร็วที่สุดเพื่อจะได้ไปเปิดหาหนังสือเล่มนั้น แต่ก็แอบปรายตาแอบมองผู้เป็นอาจารย์ของเธออยู่บ่อยๆ

ใบหน้าหล่อตาคมกริบภายใต้กรอบแว่นและสีหน้าที่ไร้ความรู้สึกนั้น บางครั้งมองดีๆก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบ แต่ก็นั้นแหล่ะ ไม่ว่าเขาจะเป็นอย่างไรในสายตาของเธอชานนท์นั้นก็ยังคงดูดีเสมอ

"โอ้ย! เมื่อยจัง อาจารย์ขาหนูขอไปพักยืดเส้นยืดสายแปบนะคะ "

กวินตาลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ชานนท์พยักหน้าอนุญาตให้น้องสาวตัวแสบไปได้

"เดี๋ยวมานะหยง"

กวินตาเขยิบตาให้ตันหยง สรุปก็คือตอนนี้เหลือเพียงตันหยงที่นั่งอยู่กับเขาสองต่อสอง

ตันหยงแอบมองเขาอีกครั้ง ร่างสูงโปร่งในท่านั่งทำงานไหล่ไม่ตก หลังไม่งอ แม้แต่ท่านั่งก็ดูสง่า คนอะไรหล่อทุกท่วงท่าจริงๆ

เหมือนชานนท์จะรู้ตัวว่าโดนแอบมอง เขาเงยหน้าออกมาจากจุดสนใจตรงหน้า เปลี่ยนทิศทางมาที่ตันหยงแทน หญิงสาวถึงกับรีบเบนหลบสายตาแทบไม่ทันเมื่อโดนจับได้ว่าแอบมองอยู่นานสองนาน

"นี่ ตั้งใจเรียนหน่อย ไม่ใช่เอาแต่จ้องหน้าผมตลอดเวลา"

"นี่พี่ชานนท์เห็นตลอดเลยเหรอคะ?"

ตันหยงตาโตแกล้งทำเป็นตกใจที่โดนจับได้

"ไม่เห็นแล้วจะรู้เหรอ?"

"งั้นแสดงว่าหายกันค่ะ"

ชานนท์ทำหน้านิ่ง แต่ก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยว่าคำพูดของตันหยงมันหมายความว่ายังไง

"ก็พี่ชานนท์ก็แอบมองหยงเหมือนกันนี่นา ไม่อย่างนั้นจะรู้เหรอว่าหยงแอบมอง"

"นี่ คุณ..."

ชานนท์ทำเสียงดุและหน้าเข้มๆใส่หญิงสาวอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อโดนเธอย้อนกลับ ตันหยงยิ้มมุมปากแอบขำกับท่าทีของเขาอยู่ไม่น้อย

'วันนี้ตั้งใจจะไม่ปะทะคารมด้วยแล้วเชียว'

"เสร็จแล้วค่ะการบ้าน หยงขอตัวไปดูหนังสือตรงมุมโน้นหน่อยได้มั้ยคะ?"

ตันหยงยื่นชีตการบ้านให้เขาพร้อมกับชี้ไปที่มุมหนังสืออีกมุมของห้องอย่างขออนุญาติ

"อืม.."

เขาพยักหน้าอนุญาต วันนี้ถึงจะไม่มีอะไรจะสอนแล้วเขาก็ยังไม่ลุกไปไหนยังแสร้งนั่งทำงานไปด้วย เพราะตั้งใจจะจับผิดลูกศิษย์สาวเสียหน่อยว่าจะมีลูกไม้อะไรอีก

ตันหยงเดินไปตรงชั้นหนังสือเรื่อยๆหาเล่มที่เธอต้องการ หยิบแล้วหยิบอีกก็ไม่เจอหนังสือเล่มที่ต้องการเลยแม้แต่นิด

"อยู่ไหนนะ ตอนนั้นก็วางไว้ตรงนี้นี่นา"

ตันหยงวนกลับไปตรงชั้นเดิม เธอจำชื่อหนังสือเล่มนั้นได้แม่นยำ

หาอยู่สักพักสายตาของเธอก็ไปเตะเข้ากับหนังสือเล่มสีเขียว

"นี่ไง คำว่ารัก"

เมื่อเจอแล้วเธอก็รีบหยิบออกมาทันที นวนิยายเล่มหนาสีเขียวขนาดเอห้า ตันหยงยิ้มกว้างอย่างดีใจก่อนจะรีบเปิดดูข้างใน เธอจำได้ว่าเธอแขวนสร้อยข้อมืออันเล็กจิ๋วเอาไว้กับที่กั้นหนังสือ ตอนนั้นวันเกิดของเธอ พี่ชานนท์แอบมาให้ของขวัญเซอร์ไพรส์ในห้องนี้

แต่ว่า พี่ชายตัวดีของเธอเดินมาตามพอดี ตันหยงเลยแอบใส่เอาไว้ในหนังสือเล่มนี้พร้อมกับการ์ดเล็กๆที่เธอยังไม่เปิดอ่าน

ทันทีที่ตันหยงเปิดหนังสือ สร้อยข้อมือกับการ์ดก็ร่วงหล่นลงจากหนังสือทันที หญิงสาวก้มลงเก็บ แต่ทว่า

"อะไรน่ะ?"

ชานนท์เป็นคนก้มลงเก็บเสียก่อน เขาดูอึ้งเล็กน้อยที่เห็นสร้อยเส้นนั้น ชานนท์เก็บสร้อยแต่ตันหยงเป็นคนเก็บการ์ดขึ้นมาได้ เธอไม่รอช้าที่จะเปิดอ่านข้างในก่อนที่ชานนท์จะแย่งมันคืนไป

'สุขสันต์วันเกิด.......เป็นแฟนกับพี่นะ ถ้าตกลงก็เขียนคำตอบกลับมาในหนังสือเล่มนี้ พี่จะกลับมาเปิดดู'

ตันหยงอ่านเสร็จก็ยิ้มออกมาพร้อมกับน้ำตารื้น ในตอนนั้นเธอไม่ทันที่จะได้อ่านแท้ๆ

"มันอยู่ในหนังสือค่ะ"

"เอามานี่ มันเป็นของผม"

ชานนท์แย่งการ์ดกับสร้อยข้อมือคืนไปทั้งหมด

"ตกลงค่ะ"

ชานนท์กำลังจะเดินผละออกไปถึงกับต้องหยุดชะงักกับคำพูดของตันหยง

"อะไรนะ?"

เสียงทุ้มของเขาถามย้ำเพราะงงกับคำพูดของหญิงสาวที่พูดว่า'ตกลง'

"หยงแน่ใจ ว่าเธอคนนั้นจะต้องตอบตกลงพี่ชานนท์แน่ๆค่ะ"

น้ำตาไหลหยดลงมาที่แก้มพร้อมๆกับคำพูดที่พรั่งพรูออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

"ไม่ใช่เรื่องของเธอ"

ตอบเสียงห้วน

"พี่ชานนท์รู้ได้ยังไงว่าไม่ใช่เรื่องของหยง พี่ก็สงสัยไม่ใช่เหรอว่าหยงเข้ามาในชีวิตพี่ทำไม ใช่ค่ะ ทุกอย่างไม่ใช่ความบังเอิญ"

ชานนท์เดินเข้ามาใกล้ตันหยงด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน เพราะเข้าใจว่าตันหยงมีจุดประสงค์ไม่ดี

"ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยออกไปจากชีวิตผมและกวินตาน้องสาวผมด้วย"

"หยงชอบพี่ นี่แหละค่ะคือจุดประสงค์ของหยง"

ตันหยงตัดสินใจสารภาพความในใจออกมา

"แต่ผมไม่ชอบคุณ ต่อไปนี้ไม่ต้องมาให้ผมเจอหน้าอีก"

"ไม่ไปค่ะ หยงจะไม่มีวันไปจากพี่ชานนท์อีกแล้ว ไล่ยังไงก็ไม่ไปค่ะ"

"เธอนี่มัน..."

ชานนท์ถอนหายใจออกมา เขาแอบตกใจที่เห็นตันหยงร้องไห้ เลยรีบเดินหนีออกมาอย่างไว เพราะภาพของวนิดามันซ้อนเข้ามาอีกครั้ง ตันหยงกับวนิดา ทำไมมันถึงได้เหมือนกันขนาดนี้

"หยง เกิดอะไรขึ้น?"

กวินตาเดินสวนกับชานนท์เข้ามา เธอเลยรีบวิ่งเข้ามานึกว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเพราะได้ยินเสียงคุยกันแว่วๆคล้ายคนเถียงกันเบาๆ ตันหยงรีบซับน้ำตาปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด

"ไม่มีอะไร"

"ไม่ได้ร้องไห้ใช่มั้ย?"

ตันหยงส่ายหน้าปฏิเสธเป็นพันวัล

"เห้อ! ค่อยยังชั่วหน่อยนึกว่าพี่นนท์จะพูดอะไรไม่ดีกับหยงตอนเราไม่อยู่เสียอีก"

"ไม่มีอะไรสักหน่อย วันนี้เรียนเสร็จแล้ว คุณพ่อให้ลุงสมขับรถมารับแล้วล่ะ อีกสักพักก็คงจะถึง"

"งั้นเราไปนั่งกินขนมตรงศาลาริมสระกัน "

"ไปสิ"

ทั้งคู่พากันออกไปข้างนอก ตันหยงพยายามเก็บซ่อนความรู้สึกขมขื่นเอาไว้ข้างใน และพยายามที่จะไม่โกรธชานนท์ เพราะที่เขาเป็นแบบนี้ก็เป็นเพราะตัวของเธอในอดีตชาติล้วนๆ

มันยากมาก ยากเหลือเกินที่จะคว้าหัวใจของเขาในชาตินี้ในนามของตันหยงได้ ใครบอกให้เขามั่นคงกับวนิดาถึงเพียงนี้กันนะ โธ่เอ๋ย!