Gözlerimi kapatıp dudağımı ısırdım. Onları bir araya getirdiğime pişman olurken lafın altında kalmayan babam anneme cevap verdi. “Neden üzüleyim ki? Aksine sevindim. Artık her önüne çıkana aşık olup acı çekmeyecek.”
Onlar konuştukça batıyordum. Koca koca insanlar Sidra’nın yanında beni rezil ediyorlardı. Uyarılarıma aldırmıyorlardı. Annem babama “Adana’dan dönüşte gözyaşlarını silsin diye uçakta Alper’e peçete uzatıyordun, oğlum üzülme düğün günü ilk terk edilen sen değilsin, sana kızmı yok yenisini bulursun diyordun. Sırtını pışpışlıyordun ne çabuk unuttun”
İkisi masada karşılıklı atışıyorlardı. Son olarak babam “Senin gelgitlerin yüzünden bu çocuk sevgisiz büyüdü. Kafayı bana o kadar takmıştın ki oğlumuzu ihmal ettin. O da sevgiyi hep yanlış kadınlarda aradı. Şimdi suçlusu ben mi oldum
