SİDRA
Sabah erkenden uyandım. Saat altı buçuğu gösteriyordu. Alper yanımda mışıl mışıl uyuyordu. Bir süre dirseğimin üzerinde yükselip onu izledim. Beni mutlu etme çabasını, Kalbinin iyiliklerle dolu oluşunu, son zamanlardaki anlayışlı hallerini düşündüm. Alperdeki değişimlerin nedenini merak ederek başucumdaki telefonuma uzandım. Sude on dört dakika önce mesaj göndermişti. Mesajı açıp okudum. “Çok korkuyorum” yazmıştı. Sabah dokuzda klinikte randevumuz vardı. Korkması çok normaldi. Pişman olma endişesi vardı. Doğmamış bir bebeğin yaşam hakkını elinden almanın vicdan yükü vardı. Ben olsam bende korkardım. Çünkü bebeği alacaklardı. Bu, Sude için verilmesi çok zor bir karardı. Bana söylemese de onun bebeği çaresizlikten aldırmak istediğinin farkındaydım. Eğer iş imkanı, ekonomik özgürlüğü o
