Asaf’ın söylediklerini idrak etmekte zorlanıyordum. Böyle bir şey akla zarardı, olamazdı. Beynim algıladığı gerçeği inkar ederken dalgın bir şekilde “Nasıl yani?” dedim. “Jiyan’ın beynini zehirlemek için neden fotoğraf çektirsin ki. Çok saçma.” Bu düşünceler zihnimi allak bullak ediyordu, kafamda dönüp duran sorulara bir cevap bulamıyordum. Her şey bir kabusun içindeymişim gibi geliyordu, gerçekle hayal birbirine karışmıştı.
Azade Hanım dövünerek ağlamaya başladı, acısı ve öfkesi her halinden belli oluyordu. “Demek Jiyan bu yüzden arkanızdan gelmemizi istedi. Ablamın ölüm hükmünü verecekler, engel olmalısınız dedi.” Yönünü Cabbar Ağa’nın konağına dönerek eltisine beddua okudu. “Gülfem dilerim Allahtan, benim ocağıma düşürmeye çalıştığın ateş senin ocağına düşsün, küle çevirsin.” Azade Han
