สามวันผ่านไป
04.00 น.
แกร็ก!
"นายครับระวัง"
“ไอเดินไหว พวกยูไม่ต้องไปส่งหรอก”
"พาเข้าไปนอนที่ห้องเลยค่ะ เดี๋ยวที่เหลือฉันดูแลเอง ขอบคุณนะคะ"
มีนาเอ่ยเสียงเรียบขณะที่มองร่างสูงที่โดนหิ้วปีกเข้ามาในห้องอย่างเฉยชา เขาปัดมือบอดี้การ์ดทั้งสองคนออกทว่าจะยืนเองก็ยังเซ สุดท้ายจึงไม่มีใครกล้าปล่อยมือเพราะกลัวว่าเจ้านายจะล้มคว่ำหัวฟาดพื้น
"ครับคุณมีนา"
และเมื่อได้ยินเธอพูดแบบนั้นทั้งสองคนจึงพยักหน้าพากันประคองเขาเข้าไปในห้องนอนเงียบๆ โดยมีหญิงสาวที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ข้างนอก
"กระเป๋าครับ" หนึ่งคนที่เหลือและเป็นคนเดิมที่ถือกระเป๋าตามมาในทุกๆ คืนยื่นกระเป๋าเอกสารของเขาให้เธอ หญิงสาวรับมาด้วยใบหน้าที่ไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย
ยังเฉยชาเช่นไรก็ยังเป็นแบบนั้น
"ขอบคุณค่ะ"
ดวงตาสวยเหลือบขึ้นสบกับชายในชุดสูทดำล้วนตรงหน้าเธอเห็นว่าบอดี้การ์ดคนนั้นมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ ทว่ามีนากลับไม่คิดจะแปลความหมาย เ
