รุ่งเช้า
ท่ามกลางอุณหภูมิเย็นสบายของเครื่องปรับอากาศที่เปิดเอาไว้ยี่สิบสององศา เปลือกตาสวยเปิดขึ้นเพราะแสงจากด้านนอกเริ่มส่องเข้ามา มีนาจังหวะหายใจเปลี่ยนเล็กน้อยตอนที่ตื่น ต่อจากนั้นเปลือกตาของเธอก็ปิดลงอีกครั้ง
แต่ปิดได้ไม่นานมันก็เปิดขึ้นมาใหม่เพราะร่างกายตื่นเต็มที่พอดี ทว่าแม้จะตื่นแล้วแต่เธอก็ยังขยับตัวได้ไม่มากนักเพราะตอนนี้คุณทิมกอดเอาไว้เสียแน่น
อันที่จริงเขาก็กอดเธอมาตลอดทั้งคืนและเป็นแบบนี้มาแล้วหลายคืน ช่วงแรกมีนาก็รู้สึกแปลกๆ อยู่บ้างแต่นานวันเข้าก็เริ่มชินและเริ่มหลับสบาย
ชินจนชักจะเริ่มกลัว ว่าหากถึงวันที่เขากลับมาเก๊าไป เธอที่อยู่ที่ไทยจะนอนไม่หลับเอา
“ไม่นอนต่ออีกหน่อยเหรอ” ทว่าคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่ได้ไม่นาน จู่ๆ เสียงทุ้มของคนที่กอดอยู่อย่างแนบแน่นก็ดังขึ้นที่ข้างหู หญิงสาวสะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะหันกลับไปทางต้นเสียง และเห็นว่าคุณทิโมธีกำลังลืมตาขึ้นมาอย่างง่วงงุน
“นอ
