ตอนที่ 9
1015 Words
ณ โรงแรมสุดหรูประจำจังหวัด
รถยุโรปคันโก้เข้ามาจอดอยู่นานแล้วแต่คนในรถก็ยังไม่ยอมลงมา ไม่ใช่แค่คนรับรถที่รอคอย แต่คนที่นั่งอยู่ในรถก็รอคอยเช่นกัน และตอนนี้ก็เริ่มหงุดหงิดเต็มที่
ดวงตาคมเข้มมองตรงไปยังทางเข้างานที่แขกเหรื่อต่างทยอยกันเดินเข้าไปคนแล้วคนเล่า เพราะค่ำคืนนี้เป็นงานแต่งงานของคนรวยประจำจังหวัด แน่นอนว่าสังคมไฮโซไฮซ้อมากันครบ แต่คนที่นั่งด้านข้างเขาก็ยังเฉย ใบหน้าสวยที่แต่งแต้มเครื่องสำอางอย่างประณีตมองตรงไปข้างหน้า ไม่มีเหลือบแลไปบริเวณทางเข้างานสักนิด บ่งบอกว่าหล่อนคงไม่เข้าไปแน่ หากเขาไม่กระตุ้น
คริสต์พ่นลมหายใจออกแรงๆ อย่างสะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองเต็มที่
“จะลงไปได้หรือยัง หรือจะนั่งจนกว่ารากมันจะงอก”
“อยากลงก็ลงไปก่อนเลย ไม่ได้อยากจะมาสักหน่อย”
“ก็ไม่ได้อยากมาเหมือนกัน แต่มันจำเป็น ลงไปได้แล้ว จะช้าจะเร็วก็ต้องลงไป นี่ไม่ใช่กะจะนั่งรอจนงานเลิกนะ”
“นั่นก็เรื่องของแองจี้ ไม่เกี่ยวกับใคร”
“ก็ไม่ใช่ใครไง แต่เป็นผัว ก็เลยต้องเกี่ยว”
“พี่ไม่ใช่ผัวแองจี้!”
“แหม... เพิ่งรู้นะ ว่าเอาเข้าเอาออกตั้งหลายรอบ ไม่เรียกว่าผัว”
“พี่คริสต์!”
“ทำไม หรือจะบอกว่านั่นแค่เล่นจ้ำจี้”
“พี่... อึ๊ย! แต่นั่นแองจี้ไม่ได้เต็มใจ”
“แล้วใครเต็มใจ ฉันเต็มใจงั้นสิ กลับมาไทยปุ๊บก็ได้เมียไม่ได้ตั้งใจเฉย!”
“งั้นพี่ก็ไม่ต้องมาแต่งงานกับแองจี้ พี่จะรับปากพ่อแม่ รับปากพี่กูรทำไม
“ก็เอาลูกเขาซะพรุนขนาดนั้นน่ะ ไม่ให้รับปาก แล้วให้ทำยังไง จะให้ฉันบอกพ่อแม่เธอว่าเธอวางแผนจะจับไอ้กานต์มันทำผัว แต่บังเอิญมันพลาด เพราะไอ้หมอนั่นมันดันเมาหลับอยู่ทางเดินอย่างนั้นเหรอ”
“พี่คริสต์!”
“ทำไม! พูดทะลุใจมันร้อนจนนั่งไม่ติดหรือไง”
“ไอ้พี่บ้า! พี่เองก็ผิด อย่ามาว่าแองจี้ฝ่ายเดียว”
“ฉันผิดอะไร ผู้หญิงมานอนอ่อยอยู่บนเตียง ไม่กินก็บ้าแล้ว”
“ก็พี่เข้าผิดห้อง”
“นี่แองจี้ แหกหูเธอแล้วฟังฉันด้วย ว่าไอ้คนที่พาฉันไปส่งผิดห้องคือไอ้กูร ฉันก็เมา! มันก็เมา! อย่างนี้ใครผิด ฮะ! ใครมันจะไปคิดว่าจะมีคนมานอนอ่อยรอเสียบอยู่ในห้อง หรือเธอคิดว่าไอ้กูรมันตั้งใจพาฉันไปเอากับเธอล่ะ สมองมีเซลล์เท่าไร หัดใช้บ้าง เดี๋ยวมันจะตายไปซะหมด สมองบนมีไม่รู้จักคิด ถนัดแต่ใช้สมองล่าง คิดแต่จับผู้ชายทำผัว อยากได้ผัวเขาจนตัวสั่นระริก ถึงขนาดกล้ามอมเหล้าผู้ชายอะนะ เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น”
“เออ! แองจี้มันเป็นแบบนั้น พี่ไปบอกพ่อแม่เลย ไปบอกความจริงทุกอย่างเลย แล้วไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรแองจี้ทั้งนั้น แองจี้ก็ไม่ได้อยากได้พี่ทำผัว ไม่ต้องมาเป็นสุภาพบุรุษอะไรตรงนี้ด้วย คนอย่างแองจี้มันก็ไม่มีอะไรดีสักอย่างอยู่แล้วนี่ รักผู้ชาย แต่สุดท้ายเขาก็รักเงินมากกว่า ทำอะไรก็ไม่ได้ แองจี้ก็แค่อยากได้เขากลับคืน แองจี้ผิดเหรอ ในเมื่อหนูดีได้พี่กานต์เพราะเงิน แองจี้ก็ทำได้เหมือนกัน พี่เป็นพี่น้องกับหนูดี พี่ก็พูดได้สิ แองจี้มันเป็นคนอื่น!”
อรรัมภาสาดอารมณ์ใส่คนด้านข้าง กัดปากที่สั่นระริกด้วยแรงสะอื้นจนเจ็บ ดวงตาเจ็บช้ำมองเจ้าของใบหน้าหล่อที่วันนี้ดูจะหล่อขึ้นไปอีกหลายขุม เพราะผมสั้นหวีเรียบเสยไปด้านหลังรับกับสูทหูกระต่ายเหมาะสำหรับงานพิธีการนี้ที่สุด
แต่มันจะดีกว่านี้ไหม ถ้าเขาจะไม่พ่นคำเจ็บแสบพร้อมสายตาดูถูกมาให้หล่อน
หล่อนเองก็ไม่ได้อยากให้เรื่องเป็นแบบนี้ แม้จะผ่านมาเกือบเดือน แต่ก็เหมือนเหตุการณ์วันนั้นยังเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ
จากที่พ่อแม่ พี่ชาย ใยไหม และกานต์ เข้าไปเห็นหล่อนนอนอยู่กับเขา สภาพที่เห็นปฏิเสธไม่ได้เลยว่าแค่นอนจับมือกันเฉยๆ
พ่อที่กราดเกรี้ยวจะเอาเรื่องคริสต์ให้ได้ เพราะคิดว่าคริสต์ล่อลวงหล่อน แม้ว่าพ่อแม่จะเป็นเพื่อนกัน แต่พ่อก็จะไม่ยอมให้เขามารังแกหล่อนได้ แต่อังกูรกลับบอกว่าคริสต์เมามากและเขาเป็นคนพาคริสต์มาส่งที่ห้องนี้เอง
เมื่อเมากับเมามาเจอกัน เรื่องก็เลยเป็นแบบที่เห็น และก็ไม่มีใครถามเรื่องของกานต์ ทุกคนทำเหมือนว่าเขาไม่มีตัวตนยืนโด่ๆ อยู่แบบนั้น
หล่อนได้แต่มองกานต์ด้วยความร้าวราน เพราะจะแสดงออกอะไรมากก็ไม่ได้ ในเมื่อมีความลับที่ต้องปกปิด
จะบอกใครได้ว่าแผน ‘เมากับเมา’ นี้ หล่อนเป็นคนสร้างขึ้นมาเอง
พ่อแม่จึงพาหล่อนกลับบ้านทันที อังกูรกับใยไหมอยู่จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย
นั่นเป็นวันสุดท้ายที่หล่อนได้เห็นกานต์ เพราะจากวันนั้นเขาก็หายไปจากชีวิตของหล่อนอย่างสิ้นเชิง หล่อนได้มองโทรศัพท์ หวังว่าเขาจะติดต่อมาบ้าง จะเป็นข้อความหรือโทร.มา แต่ไม่มีเลย
ที่มีกลับเป็นการเคลื่อนไหวของเขากับเจ้าสาวทางโลกโซเชียลฯ ที่ใยไหมแคปมาให้ดู
กานต์เร่งพาหนูดีไปแจกการ์ดตามบ้านญาติและบ้านผู้ใหญ่ที่นับถือ
เจ้าบ่าวเจ้าสาวพากันไปถ่ายภาพพรีเวดดิ้ง พาไปรับของชำร่วยที่เลือกไว้
- Writer
