“พี่แต้วไม่ต้องรีบนะครับ ผมไม่รีบ นานๆ เลยก็ได้”
แต้วที่หันมายิ้มน้อยยิ้มใหญ่พร้อมชูมือเป็นสัญญาณโอเคกับเขา ทำให้อรรัมภามองด้วยความสงสัย
“พี่คริสต์คุยอะไรกับพี่แต้วเหรอคะ วางแผนอะไรกันหรือเปล่าเนี่ย”
“ก็นิดหน่อย”
“นิดหน่อยคืออะไรคะ บอกมาเดี๋ยวนี้เลย”
“พี่ก็แค่บอกว่า…”
“บอกว่าอะไรคะ”
“บอกว่า... พี่จะเป็นคน... ถอดชุดเจ้าสาวให้แองจี้เอง”
เสียงกระเส่าที่ข้างหูทำให้อรรัมภาขนลุกขนพอง แต่รอยยิ้มก็ราวจะห้ามไม่ได้
“พี่คริสต์ไปบอกแบบนั้นได้ยังไง เขาก็คิดว่าเรา…”
“คิดว่าเราอะไร”
“บ้า! รู้อยู่แล้วยังจะมาถามอีก”
“งั้น... เรามาถอดชุดกันเถอะนะ”
พูดพลางก้าวเข้าประชิดติดตัวและกักเก็บเจ้าสาวไว้จนหลังพิงกระจกบ้านสูงจดเพดาน ซึ่งมีไว้สำหรับให้เจ้าสาวได้เห็นความงดงามของตัวเอง อย่างชัดเจนทุกมุมมอง นั่นเท่ากับว่าในห้องลองเสื้อนี้มีกระจกทั้ง 3 ด้าน
“พี่คริสต์... ไม่ทำรุ่มร่ามที่นี่นะคะ น่าเกลียด”
“
