“แน่ใจว่าไม่มีสิทธิ์หรือจะให้ทบทวนความจำ”
“ไอ้บ้า!!”
“มานอนนี่ดี ๆ แล้วฉันจะไม่ทำอะไร” ตาคมจ้องมองร่างเล็กที่ไม่รู้ว่าจะดื้อไปไหน เขาไม่เคยต้องเหนื่อยพูดอะไรซ้ำ ๆ แบบนี้มาก่อนแต่ถือว่าน้ำเสียงและแววตาของเขาทำให้เธอรีบเดินมานอนที่เตียงของตัวเอง
“กินยาก่อนแล้วค่อยนอน”
“ไม่ ฉันไม่ชอบกินยา”
“เด็กดื้อ”
“ฉันไม่เด็กแล้วนะ”
“ข้อนี้ฉันรู้ เพราะฉันสัมผัสมาเมื่อคืน”
“นาย!!”
“รีบกิน อย่าให้ฉันต้องป้อน เพราะวิธีป้อนของฉันไม่เหมือนใคร” เพราะไม่มีทางเลือกทำให้มีนาต้องเดินไปแก้วน้ำถือเอาไว้ในมือ ตาเฉี่ยวก้มมองยาที่มือหลังจากที่ภูผาส่งยาให้เธอ
“ฉันไม่กินได้ไหม” เสียงออดอ้อนของมีนา ที่แสดงออกมาทำให้คนตัวโตชะงักไปเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าจะได้เห็นเธอในโหมดอ้อนแบบนี้
“กินไปเถอะ ไม่งั้นก็ไปฉีดยาที่โรงพยาบาล”
“กิน ฉันไม่ไปโรงพยาบาล นายอย่างมาบังคับฉันสิ” เพราะรู้ว่าลูกอ้อนของเธอไม่ได้ผล ทำให้มีนาหยิบ
