กลลวงร้ายซ่อนรัก

น้อยใจ

อัยวา.....

ฉันแอบมองอยู่นานพอสมควรพยายามทำใจให้เย็นไม่เหวี่ยงไม่วีนกับสิ่งที่ได้ยิน

"อ้าวน้องอัยมาพอดีเลยมานี่สิลูก" ป้าพิมพ์คงจะเห็นว่าฉันยืนดูอยู่ก็เลยเดินมาจูงมือฉันแล้วพาไปนั่งข้างๆพี่ภู ยัยนั่นมองมาที่ฉันด้วยสีหน้าไม่พอใจ ต้องเป็นฉันมากกว่าหรือเปล่าที่ไม่พอใจยัยนี่มีสิทธิ์อะไรมานั่งใกล้พี่ภูขนาดนี้

"ภูน้องอัยมาหาน่ะลูก" ป้าพิมพ์บอกพี่ภูแต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สนใจการมาของฉันเลยสักนิด

"ครับ" พี่ภูตอบแค่นั้นจริงๆไม่พูดอะไรกับฉันเลยสักคำแม้แต่หน้าฉันก็ยังไม่ยอมหันมามองแต่กลับคุยกับยัยนั่นต่อ ยัยนั่นก็หันมองมาที่ฉันอีกรอบแล้วยิ้มเยาะใส่ ฉันกำหมัดแน่นด้วยความโกรธและน้อยใจพี่ภูทั้งที่ฉันเป็นว่าที่คู่หมั้นแต่เขากลับไม่สนใจไปสนใจยัยนั่นแทน

"ว่าแต่ตอนนี้เอินเรียนปีไหนแล้ว" น้ำเสียงที่พี่ภูคุยกับยัยนั่นเต็มไปด้วยความเอ็นดูอย่างเห็นได้ชัด

"ปีสองแล้วค่ะพี่ภู เอินลงเรียนบริหารธุรกิจสาขาเดียวกับที่พี่ภูเรียนเลยนะคะ^^" น้ำเสียงออดอ้อนทำให้ฉันอดหมั่นไส้ไม่ได้

"อ่าวเหรอพี่จำได้ว่าเราเคยบอกกับพี่ว่าเราไม่ชอบเรียนบริหารอยากเรียนนิเทศมากกว่าไม่ใช่หรือไง"

"ก็ใช่ค่ะตอนแรกเอินไม่อยากเรียนเพราะคิดว่ามันคงยากเอินหัวไม่ค่อยดีแต่พอรู้ว่าพี่ภูเรียนสาขานี้เอินก็เกิดแรงบันดาลใจค่ะเอินคิดว่าถ้าเอินเรียนจบเอินจะได้ไปช่วยงานพี่ภูที่บริษัทได้ยังไงล่ะคะคุณลุงกับคุณแม่ก็เห็นด้วยมากๆ^^"

"อื้มมมม"

"พี่ภูอัยมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย" ฉันพูดแทรกขึ้นมาโดยไม่สนใจว่าใครจะมองว่าฉันไร้มารยาท

"มีเรื่องอะไรก็พูดมาตรงนี้" น้ำเสียงที่พี่ภูพูดกับฉันมันช่างต่างกันกับที่คุยกับยัยเอินราวฟ้ากับเหว

"แต่อัยอยากคุยกับพี่แค่สองคนคนอื่นไม่เกี่ยว" ฉันพูดจงใจให้ยัยนั่นรู้ตัวว่าคนอื่นที่ฉันหมายถึงคือตัวมันเอง

"อัยว่าเอินหรือเปล่า" ฉันโคตรเกลียดเลยกับน้ำเสียงตอแหลของยัยนี่

"............" แต่ฉันไม่ตอบแล้วก็ไม่มองหน้าด้วย

"เอ่อ ถ้าเอินเป็นส่วนเกินเอินกลับก่อนนะคะพี่ภู><" แต่กลับกลายเป็นยัยนั่นล้มลงไปกองที่พื้นแล้วก็ร้องครวญครางราวกับเจ็บปวดเจียนตายสำออยชัดๆ ซึ่งนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ยัยนี่ทำแบบนี้ มันทำแบบนี้มาหลายครั้งแล้วและทุกครั้งก็จะต้องเป็นฉันที่เป็นฝ่ายผิดตลอดเพราะพ่อเข้าข้างสองแม่ลูกนั่นจนบางครั้งฉันก็รู้สึกน้อยใจที่พ่อเชื่อสองแม่ลูกนั่นมากกว่าลูกแท้ๆของตัวเอง

"อย่ามาสำออยให้มากฉันรู้ว่าแกแกล้งล้ม"

"เอินเปล่าสำออยนะก็อัยดึงแขนพี่ภูไปมันเลยทำให้เอินล้ม พี่ภูคะเอินเจ็บขาเดินไม่ไหวค่ะพี่ภูสงสัยขาจะพลิก โอ๊ยเอินเจ็บ ฮือออ ฮือออพี่ภูขาาพี่ภู" พี่ภูกำลังตั้งท่าจะเดินเข้าไปอุ้มมันซึ่งฉันไม่ยอมเป็นอันขาดฉันรีบดึงแขนพี่ภูไว้แต่พี่ภูกลับสะบัดแขนฉันออกอย่างแรงจนฉันเซไปทางด้านหลังโชคดีที่ป้าพิมพ์มาประคองหลังเอาไว้ทันไม่อย่างงั้นฉันคงล้มหัวฟาดพื้นไปแล้ว ฉันยืนมองพี่ภูที่กำลังอุ้มนังเอินขึ้นมาสายตายัยนั่นจ้องมองมาที่ฉันอย่างคนที่เหนือกว่าแล้วมันก็ซบลงไปที่อกของพี่ภูต่อหน้าฉันทำให้ฉันทนไม่ไหว

"พี่ภูปล่อยมันลงเดี๋ยวนี้นะ!!!!นังลูกเมียน้อยแกมันชอบสำออยพี่ภูอย่าไปเชื่อมัน"

"เลิกโวยวายซักทีได้มั้ยวะ!!!" พี่ภูตะคอกใส่ฉันเสียงดังลั่นบ้าน

"ภูทำไมพูดกับน้องแบบนี้ห๊ะ" ป้าพิมพ์ต่อว่าพี่ภูซึ่งมันยิ่งทำให้พี่ภูโกรธมากกว่าเดิม

"แม่ก็ดีแต่เข้าข้างยัยเด็กนี่ตลอด"

"พี่ภูอย่าว่าป้าพิมพ์นะ" ฉันปกป้องป้าพิมพ์เพราะยอมไม่ได้ที่พี่ภูว่าป้าพิมพ์แบบนี้

"เธอก็เหมือนกันนิสัยก็ไม่ดีชอบดูถูกคนอื่นไม่แปลกใจเลยที่ไม่มีใครรักไม่มีสนใจชอบเรียกร้องความสนใจรู้บ้างหรือเปล่าว่ามีแต่คนเขาเอือมละอา" ถึงจะเจ็บกับคำพูดของพี่ภูแต่ฉันก็จะไม่ยอมอ่อนแอให้เขาเห็นเป็นอันขาด

"แล้วไงใครแคร์" ฉันพยายามทำเหมือนไม่แคร์แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่เลย