หลินอวี้เจินมองใบหน้าดุดันของกัวจื่อหรานแล้วกลอกตาไปยังนายกองจงเหลียงโส่ว นางเผลอยกปลายนิ้วเคาะริมฝีปากครุ่นคิดแล้วก็ยิ้มกว้างออกมา
ผ้าฝ้ายเนื้อหนา เครื่องแบบทหาร และผู้อพยพ
“หวังหมิ่น ข้าคิดออกแล้ว!”
หญิงสาวร้องเสียงดังอย่างลืมตัว เมื่อนึกได้ว่ารอบกายมีบุรุษยืนมองนางราวสิ่งแปลกประหลาด นางได้แต่หลับตาโอดครวญในใจ
“ข้า...ข้ารู้สึกไม่สบาย ขอตัวก่อน” นางก้มหน้างุด จะเดินออกมาแต่นึกได้จึงหมุนตัวกลับมาอีกครั้งแล้วก้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อคุยกับกัวอี้เซียว
“ขอบใจที่มาเยี่ยมพี่สาวนะ วันนี้พี่สาวไม่สบาย ขอตัวไปพักผ่อนก่อน”
“อืม” เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ “พี่สาวพักผ่อนมากๆ พี่ใหญ่นำโสมบำรุงมาให้ท่านเยอะแยะ พี่สาวต้องบำรุงตัวเองมาก เวลานอนก็ต้องปิดหน้าต่างอย่าให้ต้องลมเย็นอีก”
ปกติกัวอี้เซียวไม่ใช่คนพูดเยอะ แต่ครั้งนี้เขาพูดรัวเร็วจนแทบหอบหายใจ
ปิดหน้าต่างหรือ? ต่อข้าลงกลอนแน่นหนายังถูกคนย่องเข
