ออกมาจากห้องทำงานพี่เอิ๊กเริ่มจับตัวฉันหมุนซ้ายหมุนขวา มองทั่วร่างกายฉัน “เจ็บตรงไหนไหม เป็นอะไรมากหรือเปล่า พี่ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เบลปากไม่ดีด้วยแหละ” คนอย่างฉันกล้าทำกล้ารับอยู่แล้ว ฉันก็อยากรู้ด้วยว่าพี่เอิ๊กจะโง่หรือเปล่า สรุปแล้วเขาก็ไม่ได้โง่
“ทีหลังอย่าไปหาเรื่องใครแบบนี้อีก โดนทำร้ายร่างกายมามันไม่คุ้ม”
“ก็เขามาว่าเบล เบลก็ต้องปกป้องตัวเองสิคะ จะปล่อยให้โดนรังแกฝ่ายเดียวได้ไง”
“เฮ้อ นักเลงจริง ๆ ไอ้เบนซ์รู้โดนด่าหูชาแน่ ดื้อจริงด้วย”
“ไม่ได้ดื้อสักหน่อย แล้วนี่งานพี่เอิ๊กเรียบร้อยแล้วเหรอคะ”
“ครับ ปะไปบ้านพี่กัน”
“ค่ะ” เดี๋ยวดิ แบบนี้มันแปลกนะ มันแปลกมาก ฉันต้องไม่พูดดีกับพี่เอิ๊กสิ ไหงเราเข้าขากันได้แบบนี้
ไม่ได้ ไม่ได้เป็นแบบนี้ไม่ได้ แบบนี้ไม่ถูกต้อง
“หยุดเดินทำไมครับน้องเบล”
“…”
“สีหน้าเบลชัดเจนมากเลยนะ”
“ชัดยังไงคะ”
“ก็เดาได้ว่าเบลคิดอะไรอยู่”
“เบลคิดอะไรคะ
