PROLOGUE
2207 Words
Rrrr Rrrr
เสียงเรียกเข้าจากสมาร์ตโฟนแผดร้อง ผ้าถูกหยิบขึ้นมาเช็ดมือที่เปื้อนไปด้วยน้ำมันเครื่อง ชายหนุ่มหยิบสมาร์ตโฟนมากดรับสาย “ครับผมคุณแอมป์”
คนที่โทรเข้ามาคือว่าที่เจ้าสาวที่เขารักมาก ๆ ทั้งคู่เป็นเพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่เด็ก เปลี่ยนสถานะเป็นแฟนตอนมัธยมต้น เป็นแฟนกันมา 8 ปี อีกไม่กี่วันทั้งคู่จะเปลี่ยนสถานะเป็นสามีภรรยาที่พร้อมจะใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน
(ญาติเจ้าของเบอร์นี้ใช่ไหมครับ) ทว่าเสียงที่ส่งมาเป็นผู้ชาย และเป็นเสียงที่ชายหนุ่มไม่คุ้นเคยเอาซะเลย
“ครับ นั่นใครพูด”
(เจ้าหน้าที่กู้ภัยนะครับ ตอนนี้เจ้าของเครื่องประสบอุบัติเหตุถูกรถชนอาการสาหัสที่ถนนสุขุมวิท เยื้องร้านเบเกอรี่)
“อะไรนะครับ” ชายหนุ่มหูดับชั่วขณะ เอาสมาร์ตโฟนออกจากข้างใบหูมาดูว่าใช่เบอร์ของคนรักจริงหรือไม่
(เช็กจากใบขับขี่นางสาวอาริสา มั่นคงธรรม ประสบอุบัติเหตุถนนสุขุมวิท เยื้องร้านเบเกอรี่เจ้าเอย รบกวนญาติรีบมาด้วยนะครับ)
ตุบ! สมาร์ตโฟนราคาสามหมื่นหล่นลงพื้น ชายหนุ่มตั้งสติก่อนจะคว้ากุญแจรถมอเตอร์ไซค์แล้ววิ่งมาขี่รถออกไปยังที่เกิดเหตุ ความว้าวุ่นเกิดขึ้นภายในใจ เขายังไม่คิดจะเชื่อเรื่องที่ได้ยินแม้คนที่โทรเข้ามาจะเอ่ยชื่อคนรักของเขา ภาวนาขอให้ไม่ใช่เรื่องจริง ขอให้เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด
ไม่กี่นาทีต่อมาชายหนุ่มเข้าใกล้จุดเกิดเหตุ การเกิดอุบัติเหตุทำให้การจราจรติดขัด รถที่ติดพร้อมเสียงรถกู้ภัยที่ดังทำให้ใจแทบหยุดเต้น เขาฝ่าดงรถติดด้วยการบิดมอเตอร์ไซค์คู่ใจไปยังที่เกิดเหตุ จอดรถเรียบทางได้เขารีบลงจากรถ เดินเข้ามาในที่เกิดเหตุ รถของว่าที่เจ้าสาวอยู่ในที่เกิดเหตุ สภาพรถมอเตอร์ไซค์พังแทบเหลือแต่ซาก การ์ดแต่งงานกระจายเต็มท้องถนน ร่างที่กำลังโดนคนรุมล้อมอยู่ตรงนั้น ในระยะสายตาของเขาเขาจำได้ดีว่าเธอคือคนที่เขารักสุดหัวใจ เลือดสีแดงเข้มไหลเป็นทางตรงพื้นถนน กู้ภัยคนหนึ่งกำลังกดปั๊มที่หน้าอกของเธอ อีกคนกำลังใช้อุปกรณ์กรีดที่ลำคอเพื่อสอดท่อหายใจ ใบหน้าของเธอที่นอนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับเขยื้อนมีเลือดเปรอะเปื้อน เครื่องวัดชีพจรกำลังทำงาน กู้ภัยอีกคนหนึ่งกำลังรายงานเหตุการณ์ให้รถพยาบาลรับรู้พร้อมทั้งไลฟ์สดไปด้วย
“เราพยายามอย่างเต็มที่ทว่าตอนนี้ผู้บาดเจ็บไม่หายใจแล้วครับ รอแพทย์มายืนยันอีกครั้ง”
“หยุดปั๊มก่อน” กู้ภัยคนที่กำลังรายงานสถานการณ์สั่ง คนปั๊มหัวใจหยุดนิ่ง ทำให้เส้นที่เต้นขึ้นลงหน้าจอเครื่องวัดชีพจรกลายเป็นเส้นตรง “ครับ ไม่มีชีพจรแล้วนะครับ เราทำกันสุดความสามารถ แต่ผู้บาดเจ็บสาหัสมากจริง ๆ ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ”
ชายหนุ่มที่ยืนฟังอยู่ข้าง ๆ ถึงกับล้มลงกับพื้น ข้างกายของเขาคือการ์ดแต่งงานที่จะถึงวันงานในอีกสามอาทิตย์ เขาหยิบมันขึ้นมาดูพร้อมน้ำตาของความเสียใจ นานหลายนาทีที่ชายหนุ่มนั่งมองเธอที่ถูกเจ้าหน้าที่จัดแจงร่างไร้ลมหายใจ โดยที่เขาถูกสั่งห้ามเข้าใกล้ กระทั่งแพทย์มายืนยันการเสียชีวิต ผ้าขาวคลุมที่ร่างของว่าที่เจ้าสาวสุดที่รัก เขาถึงได้เดินเข้าไปหาร่างที่ไร้ลมหายใจ
เขาพาหัวใจที่แหลกสลายพร้อมมือสั่นเทาค่อย ๆ ขยับเปิดผ้าขาวออกจากใบหน้า เป็นเธอ เป็นเธอที่เขารักมากจริง ๆ
“แอมป์... แอมป์อย่าทิ้งเอิ๊กไปแบบนี้ดิ ไหนว่าเราจะไปฮันนีมูนที่ภาคเหนืออย่างที่แอมป์ฝันเอาไว้ไง ไหนว่าเราจะมีลูกด้วยกัน เลี้ยงลูกด้วยกัน ไหนแอมป์บอกเอิ๊กว่าลูกของของเราต้องเป็นเด็กที่น่ารักเราจะให้ความรักความอบอุ่นเขาอย่างเต็มที่ แล้วทำไมแอมป์มาทิ้งเอิ๊กไว้คนเดียว แล้วเอิ๊กจะทำยังไง จะ ทำ ยัง ไง แอมป์... เอิ๊กจะทำยังไง”
ชายหนุ่มร้องไห้โฮก่อนจะก้มลงกอดร่างไร้วิญญาณของว่าที่เจ้าสาวสุดที่รัก เขาร้องสะอื้นปานจะขาดใจตาย เรียกเธอเท่าไหร่เธอก็ไม่ขานรับ เธอไม่กลับมา ภาพครอบครัวสุขสันต์ที่ตั้งใจจะสร้างหายวับไปกับตา
‘เอิ๊กคะ เดี๋ยวแอมป์ไปเอาการ์ดแต่งงานนะ เอิ๊กไปด้วยเปล่า’
‘เอิ๊กต้องส่งงานลูกค้าอะดิ ลูกค้ามารอแล้ว เขาจะเอาไปแข่งมะรืน’
‘งั้นแอมป์ไปแป๊บเดียวนะ กินไรไหมคะข้าวหน้าเป็ดดีมะ’
‘ไม่เอาครับ เอิ๊กยังไม่หิว แอมป์เอารถใหญ่ไปนะ’
‘ไม่เอาที่จอดรถมันลำบาก แอมป์แว้นไปแป๊บเดียวก็ถึง ใกล้แค่นี้เอง’
‘เอิ๊กเป็นห่วง’
‘ไม่ต้องห่วงน้าคนดีของเค้า เค้าไปแป๊บเดียวก็กลับ’
‘แอมป์ชอบแอบขับรถเร็ว เอิ๊กว่ารอเอิ๊กดีไหม ค่อยไปด้วยกัน ขออีกสองชั่วโมงใกล้เสร็จแล้ว’
‘ไม่เอา แอมป์อยากเห็นการ์ดจริง ๆ เร็ว ๆ แอมป์แว้นแป๊บเดียวเอง สัญญาว่าจะไม่ขี่เร็ว นะนะนะให้แอมป์ไปนะ’
‘อ้อนแบบนี้ถ้าไม่ยอมได้งอนอีก’ เขาเหรอจะขัดเธอได้ เขารักเธอยอมเธอทุกอย่าง
‘รักเอิ๊กที่สุดเลย พ่อขมองอิ่มของเมีย’ หญิงสาวจุ๊บที่ปากของคนรักโดยที่ไม่สนใจว่าเขานั้นเปื้อนไปด้วยกลิ่นน้ำมันเครื่องยนต์
‘รักแอมป์เหมือนกัน ขี่รถดี ๆ นะ ดูรถดี ๆ ไม่ต้องรีบร้อน’ เขายิ้ม
เธอจึงเดินเข้ามากอด ‘ค่าที่รักเค้ารู้แล้ว เค้าไม่ซิ่งแน่นอน ตัวเองสบายใจได้เลย เดี๋ยวเค้ากลับมานะ บาย’
ถ้าหากเขามากับเธอหรือไม่ตามใจเธอ ปล่อยให้เธองอนสักหน่อย ทะเลาะกันสักนิด เธอก็จะรอมาพร้อมกับเขา เรื่องแบบนี้คงไม่เกิด เขาก็จะไม่เสียเธอไป ใครจะรู้ว่าเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนจะเป็นคำบอกรักครั้งสุดท้าย กอดครั้งสุดท้าย จูบครั้งสุดท้ายและรอยยิ้มสุดท้ายที่จะได้เห็นจากเธอ
‘เดี๋ยวเค้ากลับมานะ’ ไหนว่าจะกลับมา แล้วทำไมถึงไม่กลับมาอย่างที่บอกไว้ ทำไมถึงได้กลับมาแบบนี้
หลังจากงานศพผ่านพ้นไป ความเคยชินยังคงอยู่ เคยมีกันมาตลอดอยู่มาวันหนึ่งไม่มีอยู่ข้างกัน ไม่เจอหน้าในตอนเช้า ไม่ได้หลับไปด้วยกัน ไม่ได้คุย ไม่ยิ้ม ไม่ได้หัวเราะ เพราะไม่มีอีกคนอยู่ในชีวิตอีกแล้ว ต่อให้อ้อนวอนแค่ไหนก็เอากลับคืนมาไม่ได้ ไม่มีวันได้พบกันอีก
ชีวิตนี้ชายหนุ่มไม่รู้เลยว่าจะลุกขึ้นมาใช้ชีวิตให้เป็นไปในทางไหน เขาเจ็บ เขาเสียใจแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“เอิ๊กลุกมากินข้าวหน่อยลูก หลายวันแล้วนะที่เอิ๊กเป็นแบบนี้” อ่ายแม่ของเอิ๊กเปิดประตูเข้ามาหาลูกชายที่นอนกอดรูปกับชุดของแอมป์ในห้องนอนไม่ออกไปไหน ลูกชายนอนอยู่เฉย ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาเอง ตั้งแต่เกิดเรื่องจนถึงวันนี้ข้าวยังไม่ลงท้องสักเม็ด ขืนปล่อยไว้แบบนี้อีกหน่อยคงได้ตายตามอีกคนไป
“ไม่หิวแม่” เขาโคตรอยากจะตายตามแอมป์ เพราะเธอคือคนที่อยู่ในชีวิตเขามาตลอด โลกที่ขาดเธอเหมือนทุกอย่างรอบตัวมันหายไป หายไปจนน่ากลัว จนทำให้เขาไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ ต่อให้เธอเคยพูดกับเขาว่าถ้าหากไม่ได้อยู่ด้วยกันหรือเธอตายก่อนก็ขอให้เขาเริ่มต้นใหม่ อย่าจมอยู่กับความทุกข์ แต่เขาจะทำได้ยังไง จะเริ่มต้นใหม่โดยที่ไม่มีเธอได้ยังไง
“แม่เชื่อว่าแอมป์ไม่ได้อยากเอิ๊กเป็นแบบนี้นะลูก แอมป์รักเอิ๊กนะ แอมป์บอกแม่เสมอว่าอยากให้เอิ๊กใช้ชีวิตอย่างมีความสุข”
คำพูดของแม่ทำให้เอิ๊กนึกขึ้นได้ว่าครั้งหนึ่งเธอกับเขาเคยคุยกัน
‘ตัวเองคะ’
‘ครับ’
‘ตัวเองรักเค้าไหม’
‘รักสิ เอิ๊กรักแอมป์ที่สุดเลย เชื่อเค้าไหม’
‘เชื่อสิ เค้ารู้อยู่แล้วว่าตัวเองรักเค้ามาก เค้าแค่อยากได้ยินตัวเองบอกรักเค้า’
‘แล้วแอมป์รักเอิ๊กไหม’
‘รักที่สุดเลย เอิ๊กเป็นหลาย ๆ อย่างในชีวิตเค้า ตั้งแต่เราเป็นแฟนกันเอิ๊กไม่เคยทำให้เค้าเสียใจเลย เค้าโคตรมีความสุขที่ได้รักกับเอิ๊ก’
‘เค้าก็มีความสุขที่มีแอมป์อยู่ในชีวิต’
‘บางทีมีความสุขมาก ๆ แบบนี้เค้าก็กลัวนะเอิ๊ก’
‘กลัวอะไร เอิ๊กไม่มีวันทิ้งแอมป์ เอิ๊กจะเป็นคนรักที่ดีของแอมป์เอิ๊กสัญญา’
‘เค้ารู้ว่าเอิ๊กไม่มีวันจะทำให้เค้าเสียใจ’
‘เค้าแค่กลัวว่าเรามีความสุขมาก ๆ แบบนี้กลัวว่าสักวันมันจะหายไป เอิ๊กเกิดวันหนึ่งเราเลิกกันเพราะไม่รักกันแล้ว’
‘เอิ๊กไม่มีวันเลิกกับแอมป์’
‘ไม่ใช่ อย่าเพิ่งโมโหสิ แอมป์บอกว่าถ้าเกิด ถ้าเกิดเราเลิกกัน ไม่รักกัน วันข้างหน้าเอิ๊กมีคนใหม่เอิ๊กก็ต้องเป็นแฟนที่ดีแบบนี้นะ ทำให้ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกโชคดีที่มีเอิ๊กเป็นแฟน หรือถ้าเกิดวันนึงแอมป์เกิดตายก่อนเอิ๊กขึ้นมา เอิ๊กอย่าเศร้านานนะ แอมป์ไม่อยากเห็นเอิ๊กเศร้านาน เอิ๊กต้องเริ่มต้นใหม่ ใช้ชีวิตให้ดี อย่าเป็นทุกข์เพราะแอมป์จากไป แอมป์หวังให้เอิ๊กมีความสุข หวังให้เอิ๊กเป็นคนที่น่ารักแบบนี้ตลอดไป เอิ๊กรู้ตัวไหมว่าเอิ๊กเป็นคนที่น่ารักมาก แอมป์รักเอิ๊กมาก ๆ เอิ๊กอย่าทิ้งตัวตนตอนนี้เพียงเพราะการตายของแอมป์นะ’
‘พูดอะไรไม่น่ารักเลย ถ้ายังพูดอีกเอิ๊กจะงอนแอมป์แล้วนะ’
‘ไม่งอนสิ แอมป์แค่พูดไว้ ชีวิตคนเราแน่นอนที่ไหน แอมป์แค่อยากมั่นใจว่าถ้าวันนึงไม่มีกันเอิ๊กจะใช้ชีวิตต่อไปได้อย่างดี’
‘เอิ๊กไม่มีวันเลิกกับแอมป์ เราจะใช้ชีวิตด้วยกันจนแก่แบบไม่ไหวแล้วจริง ๆ ถึงจะตายจากกัน เรายังจะใช้เวลาด้วยกันอีกหลายสิบปี เราแต่งงานกันนะแอมป์’
‘อะไร นี่ฉวยโอกาสขอแต่งงานแบบนี้เลยเหรอ’
‘แต่งไหม เรียนจบแล้ว อาชีพก็มีแล้ว เอิ๊กทำงานเลี้ยงแอมป์ได้สบาย เอิ๊กไม่มีวันทำให้แอมป์ลำบาก’
‘เอิ๊กต้องสัญญาก่อน’
‘สัญญาอะไรครับ’
‘สัญญาว่าต่อให้ไม่มีแอมป์เอิ๊กก็ต้องใช้ชีวิตให้ดี’
‘ก็ได้ เอิ๊กสัญญา แต่ว่ายังไงซะแอมป์ก็ต้องอยู่กับเอิ๊กตลอดไป เราไม่มีวันเลิกกัน เพราะว่าเอิ๊กรักแอมป์ที่สุด แต่งงานกันนะครับ’
‘อื้ม เราแต่งงานกัน สร้างครอบครัวด้วยกัน มีลูกที่น่ารักด้วยกันนะเอิ๊ก’
“โลกที่ไม่มีแอมป์เอิ๊กจะมีความสุขได้ไงแม่ เอิ๊กคิดถึงแอมป์ วันนั้นแอมป์คงเจ็บมาก เอิ๊กช่วยอะไรแอมป์ไม่ได้เลยแม่ พูดลากันสักคำก็ไม่มี แอมป์จากไปคนเดียวแบบนั้นต้องกลัวมาก ๆ แน่เลย” นึกถึงภาพสุดท้ายที่เห็นเลือดไหลนองตามท้องถนน การ์ดแต่งงานกระจายทั่ว ณ จุดเกิดเหตุ เขาไม่กล้าไปถนนสายนั้น ไม่คิดผ่านไปเพราะทำใจไม่ได้ ภาพยังคงติดตาไม่เลือนหาย ภาพวันนั้นของเธอยังคงติดอยู่ในตาเขา
“เอิ๊กเอ้ย รีบ ๆ เดินหน้าต่อนะลูก เอิ๊กยังมีแม่มีเอ้นะ เอิ๊กเป็นแบบนี้แม่กับน้องเป็นห่วงมาก แม่เชื่อว่าแอมป์เองก็คงไม่อยากให้เอิ๊กเป็นแบบนี้ แอมป์อยากให้เอิ๊กใช้ชีวิตให้ดี”
“เอิ๊กรู้ แต่เอิ๊กคิดถึงแอมป์ครับแม่ เอิ๊กใจจะขาด ไม่มีแอมป์แล้ว ไม่มีเสียงแอมป์ ต่อไปนี้ไม่มีแอมป์อีกแล้ว เอิ๊ก เอิ๊ก...”
แม่อ่ายยื่นมือลูบหัวลูกชายคนโตด้วยความสงสารจับใจ “แม่รู้ลูก แม่เข้าใจความรู้สึกของเอิ๊กดี แม่เชื่อว่าเอิ๊กจะผ่านไปได้ แม่เป็นกำลังใจให้เอิ๊กนะลูก ลูกชายแม่ต้องผ่านไปได้แน่นอน”
แล้วเมื่อไหร่ เมื่อไหร่ความเจ็บปวดจะผ่านไป เมื่อไหร่แอมป์จะกลับมา
- Writer
