Ep.7 งี่เง่า
840 Words
กว่าพายุรักจะสงบก็จนกว่าขุนเขาจะอิ่มจนเต็มคราบ หนุ่มหล่อเดินออกไปสูบบุหรี่ที่ริมระเบียง ปล่อยให้คนบนเตียงเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำเหมือนทุกที
เกือบยี่สิบนาทีที่ร่างบอบบางยอมก้าวขาออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพที่สวมเพียงเสื้อยืดสีดำตัวเดียวซึ่งยาวปกปิดลงมาจนถึงต้นขาขาวเนียนที่ไม่มีแม้ตำหนิให้เห็น
เส้นผมยาวสลวยอ่อนนุ่มตอนนี้เปียกหมานๆ บอกให้รู้ว่าเธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เนื้อตัวยังมีกลิ่นหอมของครีมอาบน้ำ ทว่าแรงดึงดูดมันกลับมากมายจนเจ้าของห้องชุดที่สูบบุหรี่เสร็จพอดีต้องหันไปมอง
“ยืมเสื้อตัวนี้ใส่นะ”
“หยิบถูกตัวเหมือนรู้ว่าชอบเลยนะ” หนุ่มหล่อมองคนตัวเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้า กำลังคิดอยู่เลยว่าเธอเคยโดนแดดบ้างไหม คนอะไรขาวไปทั้งตัว
“ที่รู้ว่าชอบเนี่ย หมายถึงชอบเสื้อใช่ไหม” ถามเหมือนไม่ใส่ใจก่อนจะเดินนวยนาดไปหยุดที่หน้ากระจก หยิบครีมทาผิวแบบพกพาออกมาบีบใส่ฝ่ามือก่อนจะลูบไล้ที่แขนของตัวเอง
“ชอบเสื้อดิ หรือเธอคิดว่าหมายถึงชอบอย่างอื่น” ตากลมใสตวัดกลับมามอง ยิ่งเห็นหน้าใสๆ ที่ไม่ได้แต่งอะไรเลยยิ่งรู้ว่าเธอสวยมาก หน้าโคตรเด็กเลย
“ไม่คิดอยู่แล้ว”
“แล้วเธอจะใส่ชุดนี้กลับ?”
“ใช่แหละ อาบน้ำแล้วไม่อยากกลับไปใส่ชุดเดิม” ร่างบางย้ายตัวเองมาที่เตียง บีบครีมทาผิวใส่ฝ่ามือก่อนจะก้มมาทาที่ขาตัวเอง
“เราจะกลับเลยนะ”
“เดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่เป็นไร เราบอกนายแล้วว่าจะมีคนมารับ”
“อะไร อย่าบอกนะว่าไอ้คนที่ใส่เสื้อดำ” ขุนเขาเอ่ยถามอย่างไม่สบอารมณ์ ยิ่งเธอทำเหมือนไม่สะทกสะท้าน ทำเหมือนเต็มใจจะไปกับมันมันก็ยิ่งทำให้เขาไม่พอใจ
“ใช่ไง ก็วันนี้เราเพิ่งคุยกับเขา”
“เพิ่งเอากับเราไปเมื่อกี้ เธอจะไปเจอมันจริงๆ เหรอ” รั้งแขนเรียวแล้วดึงเธอมาเผชิญหน้ากัน
“เกี่ยวอะไรกับเพิ่งเอาหรือไม่เอา”
“อย่าแกล้งทำเหมือนไม่รู้แบบนี้ดิ ใครจะไปชอบวะ”
“สรุป?”
“ไม่ให้ไปต่อกับเหี้ยไหนทั้งนั้นแหละ”
“นายห้ามเรา แล้วเราห้ามนายคืนได้ไหมล่ะ”
“ห้ามเรื่องอะไร”
“ถ้าไม่อยากให้เราไปต่อกับใคร นายก็ห้ามไปเหมือนกัน” คิ้วดกเข้มขมวดเข้าหากัน พยายามนึกในเรื่องที่เธอพูดก่อนจะถึงบางอ้อ
“อ๋อ… คือเก็บเรื่องที่เราคุยโทรศัพท์มาคิด?” สายตาที่มองเธอไม่ต่างจากตอนที่เขามองผู้หญิงคนอื่นส่งผลให้ปลาวาฬเม้มริมฝีปากแน่น จุกอยู่ในใจลึกๆ จนต้องเบือนหน้าหนี
“ปกติเธอไม่เคยงี่เง่าแบบนี้นะวาฬ”
“งี่เง่าเลยเหรอ”
“ก็เธอทำแบบนั้นไหมวะ”
“ยังไม่ได้ทำอะไรเลยหรือเปล่า แค่ตกลงกันในแบบที่แฟร์ที่สุดก็แค่นั้น”
“ถ้าเป็นเพราะเรื่องที่ได้ยินเราคุยโทรศัพท์ เราคุยกับเพื่อน”
“แล้วเรามีความสำคัญสู้เพื่อนนายได้หรือเปล่า”
“นั่นไง ถามแบบนี้คือรู้เลย”
“รู้ว่าอะไร”
“แล้วสิ่งที่เธอกำลังเป็นอยู่ในตอนนี้มันคืออะไร หึง หวง?”
“แล้วเหตุผลที่นายไม่ยอมปล่อยให้เราไปต่อกับคนอื่นนี่เพราะอะไร หึงหรือหวง”
“มันไม่ใช่คำตอบพวกนั้นเลยเว้ย เธอก็รู้ว่าผู้ชายมันหวังฟัน”
“เหมือนที่เรามาเจอกันนายก็หวังแบบนั้นเหมือนกันใช่ไหมล่ะ” คนถามหันไปสบตาก่อนจะเค้นเสียงหัวเราะ
ผู้ชายคิดได้ ทำได้ แต่ผู้หญิงห้ามคิดห้ามทำเพราะมันดูไม่ดีแบบนั้นน่ะเหรอ ฟังดูโคตรย้อนแย้งเลย!
“ถ้ากลับแล้วมีปัญหาคืนนี้ก็ไม่ต้องกลับ”
“พูดในสิ่งที่ตัวเองต้องการแล้วถามคนอื่นหรือยัง”
“ทำไม ที่ตอนนี้มีปัญหาคือเพราะชอบไอ้เหี้ยนั่นมากเลย?”
“ใครกันแน่ที่งี่เง่า อะไรที่ตัวเองไม่ชอบก็ห้าม แต่ในสิ่งที่ตัวเองทำแล้วคนอื่นไม่ชอบกลับห้ามไม่ได้ ย้อนแย้งเกินไปนะขุน”
“พลอยเป็นแค่เพื่อนเราเท่านั้น”
“อยากให้เราเชื่องั้นเหรอ”
“ทำไมเธอต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ ไม่รู้เหรอว่าผู้หญิงแบบนี้นี่แหละที่ทำให้ผู้ชายเบื่อ” ปลาวาฬชะงัก หันกลับมาสบตาและเผชิญหน้ากันตรงๆ
“แยกย้ายเลยไหมล่ะ ถ้าเบื่อก็แยกย้าย ก็ไม่ได้อยากงี่เง่าในสายตาใครเหมือนกัน”
__________________
เออเอาไง ถ้ากลายเป็นคนงี่เง่าไปแล้วยอมแยกย้ายไหมล่ะ กล้าพอหรือเปล่าขุนนนนน
อ่านทุกคอมเมนต์เลยค่ะ อยากให้มาอัปบ่อยๆ ขอคนละ 1คอมเมนต์น้าาา แค่คอมเมนต์สั้นๆ ก็ดีใจแล้วค่ะ 🥹🥹
- Writer
