When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
บทที่ 5 ข้าไม่ใช่ลู่เสียนคนเดิม ข้าจะเปลี่ยนแปลง! “กินหมูเปรี้ยวหวานนี่หน่อยสิเสียนเอ๋อร์ วันนี้แม่ตั้งใจผัดอย่างสุดฝีมือเลยนะ” หวงลู่คีบหมูหวานใส่ถ้วยข้าวบุตรสาวคนโต ในขณะที่ดวงตายังคงเฝ้ามองด้วยความห่วงใยตลอดเวลา เมื่อคืนนี้บุตรสาวหลับใหลตลอดทั้งคืน กว่าจะรู้สึกตัวตื่นก็รุ่งสาง ในขณะที่นางกับสามีนั้นนอนกระสับกระสายด้วยความกังวล ผลัดกันลืมตาตื่นย่องมาเปิดประตูห้องนอนบุตรสาวเพื่อคอยเฝ้าดูอาการตลอดทั้งคืน เมื่อเห็นว่าลู่เสียนตื่นมาด้วยใบหน้าผ่องใส และดำเนินกิจวัตรไปโดยปกติ นางและสามีจึงไม่คุดขุ้ยเรื่องเมื่อวานขึ้นมาซักถาม เพราะกลัวว่าบุตรสาวจะลำบากใจ ตั้งใจว่าจะรอจนกว่าบุตรสาวจะพร้อม บอกเล่าเรื่องราวทุกข์ใจด้วยตนเอง “อาหารฝีมือท่านแม่อร่อยที่สุดเลยเจ้าค่ะ ไม่มีใครทำผัดหมูเปรี้ยวหวานได้อร่อยเท่าท่านแม่อีกแล้ว” ฟ่านลู่เสียนฉีกยิ้มกว้าง พยายามกดข่มก้อนสะอื้นลงในลำคออย่างยากลำบาก แค่เพ