“รอข้าได้ไหม หากว่าเจ้าเชื่อใจข้าข้าสัญญาจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้วจะกลับมา”
“ท่านมีอะไรต้องจัดการ”เสี่ยวซงถอนหายใจ
“ไว้ข้าจัดการเรื่องราวต่างๆ เสร็จสิ้นไปแล้วจึงจะเล่าให้เจ้าฟังจะได้ไหม”
“พี่ชายเสี่ยวซงท่านต้องสาบานว่าจะกลับมาที่นี่”
“จูจิ้นไม่ใช่เรื่องของเด็กจะไปฝืนใจพี่เสี่ยวซงเขาทำไมกัน”
แป๋มเตือนเบาๆ
“ข้าสาบานข้าจะกลับมาหลังจากที่จัดการทุกอย่างเรียบร้อยกุมมือแป่มไว้แน่น
“เจ้ารอข้า รอจนกว่าข้าจะกลับมา”
แป๋มน้ำตาซึม กับคำสัญญา ดวงจันทร์ถูกเมฆหมอกบังอับแสงเหมือนหัวใจของแป๋มตอนนี้ ที่มืดมนไร้ทางออกใจหนึ่งอยากเลิกเชื่อในสิ่งที่เสี่ยวซงพูดแต่อีกใจกับ บอกว่าเสี่ยวซงยอมลงทุนสาบาน จะไม่เชื่อเขาหน่อยหรือไร
“ได้ไหมจูเจี่ย”สายตาอ้อนวอน แป๋มยิ้มพยักหน้าช้าๆ
เช้าสดใสฮูหยินเฉินเก็บเอาผักมากมาย ใส่ในหลัวให้เสี่ยวซงนำกลับไปให้ครอบครัวของเขา แป๋มยังนั่งอยู่ในห้องครัวไม่พูดจากับใคร เสี
