'ใช่! พี่เอง"
ปึก ปึก ปึก
“คนใจร้าย…ฮือๆๆๆ”
แล้วอยู่เวนิสก็เอามือน้อยๆทุบที่อกผมแล้วร้องไห้ออกมา
ผมผลักน้องออกเบาๆแล้วมองหน้าน้องด้วยสายตาที่เรียบนิ่งก่อนที่จะพูดบางอย่างกับน้อง
“ร้องไห้ทำไมแล้วใครใจร้าย”
“ก็นายไง! นายใจร้ายนายหายไปไหนมานายไม่สนใจฉันแล้ว”
นี่เมาถึงขนาดพูดอะไรแบบนี้ออกมาเลยเหรอครับถ้าไม่เมาแล้วพูดผมคงจะรู้สึกดีกว่านี้
“เมาแล้วอย่าพูดอะไรเพ้อเจ้อนั่งดีๆเดี๋ยวจะไปส่งที่บ้าน”
“เกลียดกันมากเลยเหรอจะเอาคืนใช่ไหม”
“พี่ไม่ทำอะไรไร้สาระแบบเด็กๆเหมือนที่เวทำหรอกที่พอใครทำอะไรให้ไม่พอใจจะต้องมาเอาคืนมาเอาชนะผู้ใหญ่เขาไม่เสียเวลามาทำอะไรกับเรื่องแบบนี้หรอก”
“ต้องเป็นผู้ใหญ่แบบพี่เวลาสินะนายถึงจะสนใจ”
ผมที่กำลังจะออกรถต้องหันกลับมามองเวนิสที่พูดประโยคนี้ออกมาเกี่ยวอะไรกับเวลา
“เวลามาเกี่ยวอะไรด้วย”
“คบกับพี่เขาแล้วใช่ไหมนายถึงได้ไม่สนใจฉันเหมือนเมื่อก่อน”
เวนิสพูดแบบนี้อ
