ตอนที่ 5 คลั่งไคล้
997 Words
"มาๆ เข้าบ้านกันก่อน นีราพาว่าที่ลูกเขยหม่าม้าเข้าบ้านลูก" หลังจากรถยนต์แล่นเข้ามาจอดยังหน้าบ้านหรูหราที่ตั้งเด่นตระหง่านอยู่บนเนินเขาท่ามกลางธรรมชาติอันสวยงาม เอวาที่ยืนรอคอยท่าเอ่ยชักชวนให้ลูกสาวนำพาชายหนุ่มคนรักเข้าบ้าน
"ป่ะพี่เรน เข้าบ้านกัน" นีรายิ้มหวานให้กับแฟนหนุ่มพร้อมทั้งชักชวนเข้าบ้านตามคำเชื้อเชิญของผู้เป็นแม่ แต่ก็ก้าวเท้าไปได้เพียงไม่กี่ก้าวจากตัวรถก็เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวจนฝูงนกแตกรัง บินกระจัดกระจายออกจากพุ่มไม้
ปัง!!
"เฮียเดล!!! เฮียจะยิงปืนทำไม" เอวา นีรา และเรน เงยหน้าขึ้นมองไปยังระเบียงชั้นสองของตัวบ้าน ซึ่งเป็นจุดกำเนิดของเสียงปืนก็พบกับร่างสูงของเดลที่ยืนถือปืนจังก้าด้วยท่าทางขึงขัง หน้าตาเฉยเมยคล้ายกับว่าไม่ต้องการต้อนรับแขกผู้มายือน
"ไล่นกไล่กาที่มันชอบบินมาเกาะแถวนี้" เสียงทุ้มห้วนแข็ง
"เฮียจะทำอะไร เฮีย!!" เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้สร้างความตกใจยิ่งกว่าเดิม เพราะเดลหันปลายกระบอกปืนมาที่เรน ลูกกระสุนนั้นตกห่างจากร่างของเรนเพียงนิด
ปัง!!!
"ปะป๊า!!" นีราร้องเสียงหลง ด้วยไม่คิดว่าคนเป็นพ่อจะทำแบบนี้ และกลัวว่าจะพลาดพลั้งโดนคนรักของเธอ
"ทำบ้าอะไรของเฮีย ถ้าโดนเรนขึ้นมาจะทำยังไง" เอวาต่อว่าคนเป็นสามี
"ก็เป็นแบบนี้ไง....." เดลพูดด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม เย็นยะเยือก พร้อมทั้งยกปืนขึ้นมาอีกครั้ง เป้าหมายคือผู้ชายที่บังอาจมาพรากลูกสาวสุดที่รักของเขาไปจากอก ครั้งนี้จะไม่ใช่แค่การข่มขู่เหมือนสองคราแรก
ปัง!! ปัง!! ปัง!! ปัง!! ปัง!!
"พี่เรน!!!" เสียงปืนห้านัดดังขึ้นติดต่อกัน นีราร้องด้วยความตกใจสุดขีด ใจสั่น มือก็สั่น สั่นไปทั้งร่าง เมื่อเห็นร่างของเรนเต็มไปด้วยร่องรอยกระสุน เลือดไหลจากปากแผลไม่หยุด จนเสื้อเชิ๊ตสีขาวกลายเป็นสีแดงสด เปียกชุ่มไปด้วยเลือด เรนค่อยๆ ทรุดตัวลงต่อหน้าหญิงสาวผู้เป็นที่รัก
"เฮือก!! ทำไมเหมือนจริงแบบนี้ว่ะ" เรนสะดุ้งสุดตัวตกใจตื่นคล้ายกระโจนพรวดออกมาจากฝันร้าย เขาหายใจหอบ หัวใจเต้นรัวแรงผิดจังหวะกับทุกสิ่งในห้วงความฝันที่เสมือนจริง แม้แต่มือของเขาก็กุมที่หน้าท้องด้วยความเจ็บปวดเหมือนอย่างในฝัน รู้สึกลำคอแห้งผากจำต้องลุกจากเตียงออกจากห้องนอนไปยังห้องครัวเพื่อหาน้ำดื่มบรรเทาอาการระคายคอ ก่อนจะกลับเข้าห้องนอน ส่งข้อความหานีราที่เดินทางกลับเชียงรายแต่เช้าตรู่ แล้วจึงไปอาบน้ำ
07.05 ถึงบ้านแล้วบอกบ้างนะ
นีรา : ถึงบ้านแล้วนะคะ 11.34
"เรน...ไอ้เรน...ไอ้เรน!!!"
"มึงจะแหกปากทำไมวะ อยู่ใกล้กันแค่นี้"
"กูเรียกมึงคอจะแตก นอนกลิ้งนอนเกลือกเป็นบ้าไรของมึง ไหนเอาโทรศัพท์มึงมาดูสิ" โซนเข้ามาในห้องนอนของเรน ก็พบว่าเพื่อนกำลังนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียง ยิ้มให้กับสมาร์ทโฟน เรียกเท่าไรก็ไม่ได้ยินราวกับว่าหลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่ง
"ไอโซน มึงเอาโทรศัพท์กูคืนมา" เรนไล่คว้าสมาร์ทโฟนของตนเองคืน แต่โซนก็เอาแต่หลบหลีกไม่ยอมคืนง่ายๆ ต้องรู้ให้ได้ว่าเพื่อนเป็นอะไร
07.05 ถึงบ้านแล้วบอกพี่บ้างนะ
นีรา : ถึงบ้านแล้วนะคะ 11.34
"แค่เนี่ย นีราส่งข้อความมาให้มึงแค่นี้ มึงเป็นถึงขนาดนี้เลย" โซนว่า เพียงข้อความธรรมดาก็ทำให้เพื่อนของเขาอยู่ในอาการคลั่งไคล้ได้มากขนาดนี้
"เออ เรื่องของกู เอาคืนมา" เรนไล้คว้าจะเอาสมาร์ทโฟนจากมือของโซนคืน แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมง่ายๆ เบี่ยงตัวหนีอ่านข้อความต่อไปอย่างถือวิสาสะ
07.05 ถึงบ้านแล้วบอกพี่บ้างนะ
นีรา : ถึงบ้านแล้วนะคะ 11.34
11.35 วันนี้จะไปซื้ออะไหล่มาซ่อมสร้อยข้อมือ
นีรา : โอเคเลยเรนนี่ เสร็จแล้วส่งรูปมาให้ดูบ้างนะคะ 11.35
11.36 สติกเกอร์ OK
"เรนนี่? ฮ่าๆ เรนนี่ ฮ่าๆๆๆ" สายตาคมพลันเห็นชื่อที่นีราพิมพ์ต่อท้ายก็ต้องหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น ยืนหัวเราะท้องคัดท้องแข็งอยู่อย่างนั้น
"หัวเราะเชี่ยไรของมึง เดี๋ยวกูถีบ" เรนคว้าสมาร์ทโฟนคืนจากโซนในจังหวะที่เพื่อนหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง จนน้ำหูน้ำตาไหล ใช้เท้ายันไปที่หน้าท้องแข็งแรงจนอีกฝ่ายเสียหลักล้มลงไปกองกับพื้น แต่ก็ยังไม่ยอมหยุดหัวเราะ
"มึงจะหยุดหัวเราะได้ยัง" เรนคว้าหมอนปาใส่เพื่อนที่ยังนั่งกองกับพื้นห้อง หัวเราะอยู่อย่างนั้น
"เออๆ หยุดแล้วๆ ถึงว่าเปลี่ยนรูปโปรไฟล์ กลัวว่าที่พ่อตารู้นี่เอง" โซนใช้หลังมือเช็ดน้ำตาที่เกิดจากการหัวเราะอย่างหนัก จากรูปโปรไฟล์ของเรนที่เป็นรูปตนเอง ได้ถูกเปลี่ยนเป็นรูปตัวการ์ตูนเด็กใส่เสื้อกันฝนน่ารักยืนกางร่มท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย
"นีราไม่อยากให้ปะป๊ารู้ว่าคุยกับกู ถ้ารู้ก็คงโดนบล็อกเหมือนเพื่อนผู้ชายคนอื่นๆ"
"กูว่านีรากลัวมึงโดนยิงไส้แตกมากกว่า มึงก็เลยยอมเป็นเรนนี่ของนีรา"
"อืม อะไรที่ทำให้กูคุยกับนีราได้ กูยอมทั้งนั้น"
"จะว่าไปชื่อมึงกับนีราก็คล้ายๆ กันอยู่นะ ชื่อความหมายเกี่ยวกับน้ำ ว่าแต่จริงจัง จริงๆ ใช่ไหม"
"จริงจังมาก ไปหาซื้ออะไหล่กัน จะได้เข้าสนาม" ว่าแล้วก็ลุกจากเตียงเดินไปคว้ากุญแจรถกับกระเป๋าสตางค์ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน ออกไปซื้ออะไหล่สำหรับซ่อมสร้อยข้อมือ
- Writer
