ช่วงเย็น...
ฉันนุ่งผ้าขนหนูผืนเล็กออกมาทานอาหาร เพราะอะไรนะเหรอ ก็เพราะว่าเสื้อผ้าฉันถูกเผาไปหมดแล้วไง ฉันไม่มีอะไรจะใส่ ก็ต้องใส่แบบนี้นั่นแหละ
ส่วนอีตามังกร หวังจะเคลมฉันหลังจากที่บอกว่าจะพาฉันไปซื้อชุดเสื้อผ้าใหม่ ฝันไปเถอะ อย่ามาตบหัวแล้วลูบหลังฉันไม่ชอบ
ฉันยื่นคำขาด ว่าถ้าอยากจะเอา ก็ต้องพาฉันไปซื้อชุดใหม่ และการซื้อชุดให้ฉันในครั้งนี้ มันไม่เกี่ยวกับหนี้ร้อยล้านบ้าบออะไรนั่น
ซึ่งอีตามังกรยอม นี่ฉันยังรู้สึกแปลกใจอยู่เลย ว่าทำไมถึงว่านอนสอนง่ายขนาดนั้น
รู้สึกผิดงั้นเหรอ คงไม่มั้ง...
คนอย่างเขา จะมารู้สึกผิดได้ไง เราแค่มีอะไรกัน แต่ไม่ได้มีความสัมพันธ์สวาทกันสักหน่อย
“เธอ !!” มังกรจ้องหน้าฉันตาเขม่งเมื่อเห็นฉันเดินเข้ามาในห้องอาหาร
“ทำไม” ฉันขมวดคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าจะมาอารมณ์เสียใส่ฉันทำไมอีก
ถ้าจะหาเรื่องอีกฉันไม่ไหวแล้วนะ
“มึงมองเหี้ยอะไรกัน ถ้าพวกมึงไม
