ภควัติแสนรัก

อ่อยเก่ง

“แสนครับผมจะจูบแสนแล้วนะ” ภควัติยังจำคืนนั้นได้ไม่ลืม หลังจากคบกันได้หกเดือน วันนั้นเป็นวันเกิดของเขา หลังจากงานเลี้ยงฉลองที่บ้านจบลง เขาก็ขับรถไปส่งแสนรักที่คอนโดแล้วขึ้นไปดื่มต่ออีกนิดหน่อย แสนรักไล่ให้เขากลับแต่ว่าเขารู้สึกมึนศีรษะจึงขอค้างด้วย

เขาให้สัญญากับเธอว่าจะไม่ล่วงเกินเธอแม้แต่ปลายก้อย เขาจึงเลือกที่จะหลับบนโซฟา และให้แสนรักเข้าไปนอนในห้องของเธอตามปกติ ทุกอย่างดูเหมือนไม่มีอะไร เขาดูจนมั่นใจว่าแสนรักล็อกห้องอย่างดี เขาจึงเดินสำรวจรอบๆ เพื่อค้นหาเครื่องดื่มที่อาจจะพอมีในห้องครัว มาดื่มเพื่อดับความต้องการที่ปั่นป่วนในร่าง

ร่างสูงกำยำเดินค้นหาจนเจอ เขาเปิดตู้แช่แล้วหยิบไวน์ของแสนรักออกมาขวดหนึ่งอย่างถือวิสาสะ พร้อมกับหยิบแก้วใส่ไวน์ออกมาจากที่เก็บบนบาร์ แล้วรินไวน์ใส่แก้วคนเบาๆ กลับมานั่งที่โซฟาที่ซึ่งวันนี้เขาจะใช้เป็นที่นอน เขารู้ตัวว่าถึงนอนไปก็คงไม่หลับจึงคิดจะดื่มอีกสักแก้วสองแก้วแล้วค่อยนอน

เขาดื่มจนหมดขวดไปอย่างไม่รู้ตัวแล้วจึงหลับไปบนโซฟาหนังอย่างดี ในความฝันของเขาเหมือนมีมืออ่อนนุ่มของใครบางคนมาสัมผัสที่แก้มสากอย่างแผ่วเบา เขาจำกลิ่นหอมดอกไม้อ่อนๆ กลิ่นนี้ได้ดี

“แสนหรือครับ” เขาครางถามแล้วยึดมือบางนั้นไว้เมื่อเจ้าของมือทำท่าจะดึงกลับไป “แสนจะทรมานผมไปถึงไหน ผมรักแสน” เขาไม่รู้หรอกว่าน้ำเสียงที่ถามออกไปนั้นแปร่งปร่าแหบพร่าหรือไม่ รู้เพียงอย่างเดียวคือร่างกายเขาทรมานมาก ปวดร้าวไปถึงกระดูก เมื่อต้องอดทนต่อความต้องการทางร่างกายมาเนิ่นนานอย่างไร้ทางออก

เมื่อรู้สึกว่าช่วงเวลานี้มันเป็นแค่ในฝัน ถ้าหากเขาจะมีความสุขแค่ในฝันกับแสนรักก็คงไม่เป็นไร เพราะในห้วงแห่งความเป็นจริง แสนรักคงไม่มีทางยินยอมให้เขาเข้าใกล้ถึงขั้นแนบชิดแบบนี้ เมื่อนึกได้ว่าในเมื่อเป็นความฝันก็ไม่ผิด เขาจึงดึงมือบางนั้นให้กลับเข้ามาอย่างไม่เบา และผลแห่งการดึงรั้งจึงทำให้ร่างบอบบางกระแทกเข้าหาแผงอกแกร่งอย่างจัง

ว้าย

ภควัติลืมตาตื่นขึ้นมา ค้นพบว่านี่มันไม่ใช่ความฝันหากแต่มันเป็นความจริง ใบหน้าสวยหวาน ปากนิด จมูกหน่อยของแสนรักกำลังลอยอยู่เหนือใบหน้าของเขา ดวงตาคู่หวานที่มักจะยิ้มได้อยู่เป็นนิจกำลังมองเขาอย่างตื่นตะลึง เมื่อเห็นว่าเขาตื่นเต็มตาก็จะทำท่าผละออกไปแต่เขาก็รั้งไว้ให้ร่างบอบบางนั้นกลับมาแนบอกตามเดิม

“ปล่อยค่ะ”

ภควัติปรับโฟกัสสายตาและพยายามตั้งสติมองให้ชัดว่าใช่แสนรักจริงๆ ดวงตาคู่หวานของแสนรักที่มองมานั้นสั่นระริกทั้งตกใจและต่อต้าน เขากลัวว่าจะพลาดโอกาสและเสียดายความอ่อนหวานของช่วงเวลานี้ไว้ เขาจึงทำตัวเป็นคนเลวที่ผิดสัญญากับตัวเธอและตัวเขาเอง

“แสนเอาผ้าห่มกับหมอนมาให้ค่ะ”

“แสนรังเกียจผมไหม”

“แสน เอ่อ...”

“ตอบผมสิ” ภควัติเร่งเร้าอย่างเอาแต่ใจ เขามองเห็นแววตาไหววูบลังเล ซึ่งเขาปวดใจจนไม่อาจทนมอง มีแต่เพียงการปล้นจูบเพื่อปลอบใจตัวเองว่าอย่างน้อยแสนรักยังมีใจให้เขาไม่ใช่เดียดฉันท์อย่างที่เป็นอยู่นี้ถึงจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นได้บ้าง

เมื่อริมฝีปากหยักร้อนรุ่มประกบจูบกับปากอิ่มนุ่มอย่างบ้าคลั่ง เรียกร้อง แสนรักก็ผวาพยายามจะขืนตัวออก ในใจก่นด่าเขาเป็นวรรคเป็นเวรที่เธอไม่น่าทำคุณบูชาโทษ เป็นห่วงกลัวว่าเขาจะนอนไม่สบายเลยหยิบหมอนกับผ้าห่มมาให้ เลยกลายเป็นว่าตอนนี้เธอกำลังถูกเขารังแก

“ท็อปคะ ปล่อยแสน” แสนรักดิ้นจนหลุดแล้วเหลือบไปเห็นขวดไวน์ที่วางอยู่บนโต๊ะเตี้ยตรงหน้า “นี่คุณดื่มไวน์ไปอีกขวดหรือคะ” แสนรักถามแล้วขมวดคิ้ว

“ใช่ ผมดื่ม แต่ผมไม่ได้เมา ผมรู้ตัวดีว่ากำลังทำอะไร ผมจะยอมปล่อยแสนไป ถ้าแสนบอกผมมาคำเดียวว่าแสนรังเกียจผม ไม่อยากให้ผมสัมผัส ไม่อยากให้ผมอยู่ใกล้ด้วยอีก”

แสนรักนิ่งงันไปกับคำถามของเขา เธอกัดปากลังเลเพราะที่เขาถามมานั้นเธอไม่ได้รู้สึกแบบที่เขาถามเลย ตรงกันข้าม เธอชอบเขามาก เรียกได้ว่าหลงเสน่ห์เขาเลยทีเดียว นอกจากความหล่อเหลาเข้าขั้นนายแบบได้แล้ว เขายังเปิดเผย ตรงไปตรงมากับเธอ และยังเป็นผู้ใหญ่แบบที่เธอชอบ ใดๆ เขาคือสเปกของเธอแต่ติดตรงที่ว่าเขาเคยมีประวัติอันโชกโชน และทุกคนที่เขาควงก็ต่างลงเอยกับคำว่าถูกเท เมื่อเขาเบื่อ และเธอล่ะ จะลงเอยแบบนั้นไหม

แสนรักเคารพตัวเองมากพอ เธอเคยคิดเสมอว่าวันหนึ่งหากต้องมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับใครสักคน เธอมั่นใจว่าเธอต้องชอบเขามากพอ และจะไม่เสียใจภายหลังที่ได้ตัดสินใจไปแล้ว

เมื่อเห็นท่าทางลังเลคิดไม่ตกของแสนรัก ภควัติก็มั่นใจได้เกือบเต็มร้อยว่าแสนรักไม่ได้รังเกียจเขา เธอแค่ลังเล กลัวว่าจะถูกเขาหลอกให้รักแล้วจะเสียใจ ทำไมแสนรักถึงคิดแบบนี้ นี่จึงเป็นทั้งความต้องการของเขาที่จะครอบครองและพิสูจน์ให้แสนรักเห็นว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นหลังจากนี้จะไม่เปลี่ยนไปเลย ถ้าเธอเชื่อใจเขาและเปิดใจคบหาเขาอย่างคนรักกันไม่ใช่แค่คนไร้สถานะแบบที่เธอมักบอกเขา

ภควัติลุกขึ้นยืนในสภาพที่ยุ่งเหยิง เพราะเส้นผมที่ปกติมักเข้าทรงเรียบร้อยถูกมือปัดไปมาจนยุ่ง เสื้อผ้าที่ดูเนี้ยบตลอด ทว่าเวลานี้เสื้อเชิ้ตของเขาชายหลุด กระดุมถูกปลดออกสามเม็ดเผยให้เห็นแผงอกแกร่งแข็งแรงอย่างคนที่ออกกำลังกายสม่ำเสมอ

แสนรักกลืนน้ำลายลงคอเขาดูเซ็กซี่ดิบเถื่อน กลิ่นน้ำหอมทรงเสน่ห์ผสมกับกลิ่นแอลกอฮอล์เจือจางกลายเป็นสิ่งที่ล่อลวงให้คนที่อยู่ใกล้มึนเมา

ภควัติอุ้มแสนรักขึ้นมาแนบอก ขณะที่แสนรักผวารีบยกมือโอบรอบลำคอแกร่งของเขาไว้เพราะกลัวตก ดวงตาสองคู่ประสานกันราวกับมีแม่เหล็กดึงดูด แล้วภควัติก็อุ้มไป ใช้มือข้างหนึ่งเปิดประตูแล้วเดินไปวางร่างในอ้อมอกบนที่นอนหนานุ่มไม่ลืมที่จะเดินกลับมาปิดล็อกประตูอย่างดีอีกครั้ง

“แสนจะยอมให้ผมจูบทั้งตัวได้ไหม ผมคิดถึงแสนมาก”

แสนรักมีสีหน้าพะวักพะวน แต่ต้องเบิกตากว้างเมื่อภควัติค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อที่เหลือออกทีละเม็ดต่อหน้าเธอ นั่นทำให้แสนรักอ้าปากค้างไร้สุ้มเสียงไปครู่ใหญ่

เขากำลังอ่อยเธออยู่ใช่ไหม

“จะทำอะไรคะ”

เขายังปลดกระดุมต่อไปอย่างใจเย็น กระทั่งเสร็จเรียบร้อยก็ถอดเสื้อและกางเกงโยนทิ้งไป ภควัติตามขึ้นมาบนเตียงแล้วประจันหน้ากับแสนรัก เขามองกลีบปากอิ่มสีชมพูระเรื่อของแสนรักแล้วปากคอแห้งผาก อยากลิ้มชิมรสหวานนุ่มนั้นเหลือเกิน ยิ่งเห็นท่าทางนิ่งขึงจนเกือบกลายเป็นน้ำแข็งของแสนรักก็ยิ่งทำให้เขามีอารมณ์พลุ่งพล่านอยากทำให้น้ำแข็งก้อนนี้กลายเป็นช็อกโกแลตเหลวๆ

ภควัติเอื้อมไปจับมือบางของแสนรักขึ้นมา เขาค้นพบว่ามือเธอเย็นเฉียบมาก “แสนกลัวอะไร บอกผมได้ไหม”

“คุณบอกว่าจะไม่ล่วงเกินแสน แสนถึงให้คุณนอนค้าง”

“ผมขอโทษที่ผมผิดสัญญา ผมทำไม่ได้”

“อะไรนะคะท็อป คุณพูดง่ายๆ แบบนี้หรือคะ”

เขาจับมือของแสนรักที่ยังเย็นเฉียบไปวางบนแผงอก ทันทีที่เธอสัมผัสถึงความร้อนรุ่มของผิวเนื้อแน่นๆ แห่งความเป็นบุรุษเพศ แสนรักก็ครางเบาๆ เพราะว่าผิวกายเขาร้อนจัด เมื่อถูกเขาชักนำมือให้เลื่อนไปทั่วตัวสายตาของเธอก็ไม่ละไปจากสายตาเขาเลย มันเหมือนถูกตรึงไว้ ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ

แสนรักรู้สึกว่าระยะห่างระหว่างเขาและเธอน้อยลงเรื่อยๆ จนเห็นเงาของกันและกันในดวงตาของอีกฝ่ายและเหมือนสติจะถูกกลืนกิน หลงวนในความต้องการอันลึกล้ำเมื่อภควัติแนบริมฝีปากอุ่นจัดลงมา

ภควัติไม่เคยรู้สึกต้องการใครแบบนี้มาก่อนเลย เขาค่อยๆ ละเลียดปากลงไปบดคลึง ไล้เลียอย่างเชื่องช้าเนิบนาบเพื่อเก็บทุกอารมณ์ความรู้สึกที่ได้ครอบครองกลีบปากอิ่มของแสนรัก เขาครางอย่างพอใจเมื่อพบว่านุ่มละมุน และหวานล้ำอย่างที่คิดไว้