เดียโก้ปล่อยมือวินไธย ชายหนุ่มถอยหลังออกห่าง สองมือสอดลงไปในกระเป๋ากางเกง บ่ายหน้ามองกระจกใสด้านหลังของชายหนุ่มเจ้าของห้อง สายตามมองเหม่อไปไกลแสนไกล ไร้จุดหมายก่อนจะพึมพำคำพูดเสียงอ่อนๆ แต่กลั่นออกมาจากภายในหัวใจ เกี่ยวกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่ตัวเองพึ่งจะเคยพบเจอ
วินไธยยกมือขึ้นกอดอกเขาเองก็โล่งอกเมื่อหาทางออกให้ตัวเองเจอ โดยที่ผู้ใหญ่ไม่ต้องผิดใจกัน ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจช้าๆ หินที่ถ่วงไว้คลี่คลายลงด้วยดี...
ระดับดาวนั่งตะแคงข้างเธอ พยายามที่สุดที่จะไม่เหลือบมองผู้ชายหน้ามึน ที่บุกเข้ามาหาถึงในบ้าน ทำเอาพ่อและแม่ตกอกตกใจกันยกใหญ่ แต่ดูเหมือนว่าเดียโก้จะไม่รู้สึกรู้สา นั่งฉีกยิ้มหน้าบาน ไม่สนใจสายตาขุ่นเคืองของแพรวลดามารดาของเธอสักนิด
“คุณมาทำไมเดียโก้ มันไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว เวลาของคุณหมดลงตั้งแต่แพรววางสายคุณแล้วค่ะ”
“ไม่นะแพรว ผมมีเวลาเหลือเฟือสำหรับเรื่องนี้ มีเวลาทั้งชีวิตเลยเชีย
