บทที่ 5
เรือนร่างคอดเว้าของหญิงสาวสะกดเขาให้นิ่งงันไปชั่วขณะ หน้าท้องของเธอแบนราบและโดยเฉพาะเนินสามเหลี่ยมใต้แพนตี้บางเบาแถมเปียกชื้นจนเห็นไรปุยขนนุ่มอยู่รำไรนั้นทำให้เขาถึงกับหายใจขัด
เขาก็เคยผ่านผู้หญิงมาก่อน แต่นั่นมันก็นานมาแล้วก่อนที่เขาจะบุกบั่นงานในเหมืองถ่านหินอย่างเป็นบ้าเป็นหลังจนแทบไม่เห็นเดือนเห็นตะวันเลยทีเดียว ดอมมินิคไม่คิดว่าตัวเองจะโหยหาเรื่องอย่างว่ามากถึงขนาดนั้น แต่ตอนนี้เขารู้สึกแปลก ๆ กับตัวเอง ทำไมเขาถึงละสายตาไปจากเรือนร่างเกือบเปล่าเปลือยตรงหน้าไม่ได้ หัวใจของเขาเริ่มเต้นผิดจังหวะ ประกายอันนุ่มนวลฉายขึ้นมาแว่บหนึ่งในดวงตาสีสนิมเหล็กอันแข็งกล้า
ทว่าเขาคงปล่อยผ้าเปียก ๆ ไว้บนตัวเธอไม่ได้ ดอมมินิคตัดสินใจดึงอาภรณ์ตลอดจนถึงชิ้นสุดท้ายออกจากร่างกายของหญิงสาว และโดยไม่ตั้งใจมือเขาอาจจะหนักไปจึงทำให้รสิกาเริ่มรู้สึกตัวและถึงกับเบิกตาโพลง
“ดอมมินิค...นี่คุณ!”
พอรู้
