37
ธาริการีบก้าวลงมาจากรถทันทีที่รถกระบะของเธอจอดสนิท ราเชนทร์ที่ นั่งคุยกับจ้อยอย่างถูกคอลุกขึ้นยืน พร้อมกับเดินเข้ามาหาร่างของภรรยา โอบกอดเธอต่อหน้าลุงหมายและจ้อย ทำให้เธอเขินอายเป็นอย่างมาก
“ปล่อย พี่เชนทร์ ดูสิลุงหมายกับจ้อยมองกันใหญ่แล้ว” ธาริกาพูดด้วยใบหน้าแดงซ่าน
“ลุงกับไอ้จ้อยขอตัวกลับก่อนนะ นี่ก็เย็นมากแล้ว”
ลุงหมายพูดออกตัวเพราะอยากให้ทั้งสองมีเวลาเป็นส่วนตัว ลุงหมายเดินไปขึ้นรถกระบะคันเก่งก่อนจะขับออกไป ส่วนจ้อยเดินลัดท้องร่องหายไปทางด้านหลังของบ้าน ราเชนทร์กดปลายจมูกหอมที่แก้มนวลทันทีที่อยู่กันตามลำพังด้วยความคิดถึง
“พี่เชนทร์ อย่าทำอย่างนี้สิเดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”
ธาริการีบผลักใบหน้าของเขาออกจากซอกคอของเธอ เพราะร่างกาย ของเธอเริ่มร้อนรุ่มด้วยไฟเสน่หา
“กลับบ้านเถอะ นะ พี่จะทนไม่ไหวแล้ว” เขาพูดเสียงออดอ้อน ดวงตาระยิบระยับด้วยความเสน่หา
“งั้นก็กลับกันเลยก็แล้วกัน ไปพี่เชนทร
