เสือหลงเหยื่อ

EP.02 ติดกับ

02

ติดกับ

ครืด~ ครืด~

ยังไม่ทันที่จะเอ่ยอะไรออกมาเสียงสั่นครืดคราดของโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเสื้อก็ดังขึ้นทำให้เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาก่อนจะกดรับสาย

"มีไร" เสียงเรียบเอ่ยออกไปโดยที่มีหญิงสาวร่างเปลือยกำลังดูดอมแก่นกายอย่างต่อเนื่อง

(มึงอยู่ไหนไอ้เวร รีบกลับมาได้แล้ว) มังกรว่าออกมาหลังจากเสือหายตัวออกไปจากห้องจนป่านนี้ยังไม่กลับไป

"ถ้าจะโทรมาแค่นี้ก็วางสายไป" มือหนากดวางสายทันทีที่พูดจบ

"มีอะไรรึเปล่าคะ?" พีอาร์สาวผงกหัวขึ้นเอ่ยถามออกมาในขณะที่มือทั้งสองข้างยังชักรูดแก่นกายใหญ่อย่างต่อเนื่องก่อนจะก้มลงใช้ปลายลิ้นตวัดเลียพวงไข่ทั้งสองลูกอย่างมีอารมณ์ เธอใช้ไม้เด็ดทุกอย่างที่มีเพื่อมัดใจเขาให้อยู่ต่อ

"ทะ...ทำไมคะ นัตตี้ทำให้คุณไม่พอใจตรงไหน" หญิงสาวถามออกมาอย่างไม่เข้าใจเมื่อจู่ ๆ ร่างสูงก็สะบัดตัวออกก่อนจะลุกขึ้นพร้อมกับดึงกางเกงยีนสีเข้มขึ้นมาสวมใส่ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ปลดปล่อย

"นี่ค่าเสียเวลา" มือหนาหยิบแบงก์สีเทาในกระเป๋าสตางค์ออกมาพร้อมกับโยนมันไว้บนเก้าอี้ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่ได้สนใจหญิงสาวร่างเปลือยเปล่าที่นั่งไม่พอใจอยู่บนพื้น

"กรี๊ด!" พีอาร์สาวยกมือขึ้นปิดปากพร้อมกับกรีดร้องออกมาอย่างเสียหน้า ไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับเธอทั้งที่เธอใช้ลีลาท่าทางมากขนาดนี้แต่เขากลับออกไปโดยที่ยังไม่ได้ปลดปล่อย เธอหันมองเงินปึกที่วางอยู่ต่อหน้าอย่างไม่พอใจที่โดนหักหน้าแบบนี้ ครั้งนี้เธอไม่ได้ครั้งต่อไปเธอไม่พลาดแน่

"ไอ้เวรหายหัวไปเลยนะมึง" มังกรกระแนะกระแหนออกมาเมื่อเห็นเพื่อนรักเดินกลับเข้ามาในห้อง แค่มองดูสภาพก็รู้ว่าเสือไปทำอะไรมา

"..."

"ทำไมเป็นแบบนั้น" คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเมื่อหันมองผ่านทางกระจกบานใหญ่ไปยังโต๊ะของกลุ่มรุ่นน้องต่างสาขาก็พบกับที่รักที่นั่งโอนเอนไปมาด้วยใบหน้าแดงก่ำไม่บอกก็รู้ว่าเธอนั้นเมา

"ไปนานจนกูคิดว่าเลิกสนใจไปแล้ว" เป็นป่าที่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"ถ้าห่วงเขาก็รีบลงไปสิ ไม่เห็นเหรอว่าตัวผู้พร้อมจะพุ่งใส่ตลอด" ติณณ์ที่นั่งดื่มเหล้าอยู่เอ่ยออกมา

"..." เสือไม่ได้สนใจคำพูดของเพื่อนรักเขาเดินออกไปทันทีโดยไม่พูดอะไร

"หึ" ป่ากระตุกยิ้มออกมาหลังจากที่เสือเดินออกจากห้องไปโดยไม่พูดไม่จา

"วันนี้มันคงจะปิดจ๊อบ" มังกรเอ่ยออกมาก่อนจะหันไปคลอเคลียหญิงสาวนุ่งน้อยห่มน้อยข้าง ๆ

"กูว่าไม่"

หนึ่งชั่วโมงต่อมา...

@คอนโดมิเนียมของเสือ

"อือ~ ร้อนจาง~" ที่รักพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงยานคางพร้อมยกมือเรียวขึ้นดึงทึ้งชุดเดรสที่สวมใส่ออกด้วยความร้อนของอุณหภูมิในร่างกายหลังจากถูกวางลงบนเตียงกว้างภายในห้องนอน

"เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้นะ"

"อือ~ ไม่อาว...ถอดชุดให้หน่อยน้า~" เสียงเล็กยังคงพึมพำออกมาอย่างไม่มีสติโดยที่ไม่ได้สนว่าตอนนี้เธอจะอยู่ที่ไหน

"นอนนิ่ง ๆ เดี๋ยวพี่จะถอดให้" ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงพร้อมกับค่อย ๆ รูดซิปชุดเดรสบนร่างกายของหญิงสาวออก

นัยน์ตาดำขลับจ้องมองร่างกายขาวเนียนตรงหน้า หน้าอกอวบอิ่มถูกห่อหุ้มด้วยบราเซียร์สีหวานแต่ขนาดของมันตัวเล็กจนเนินเนื้อโผล่พ้นออกมาล่อสายตาแก่คนพบเห็น

"อือ~ พี่เสือจูบที่รักหน่อย~" มือเรียวปัดป่ายคว้าหาร่างสูงก่อนจะดึงเขาโน้มลงมาชิดใกล้ดวงตากลมโตฉ่ำปรือพยายามเพ่งมองใบหน้าคมคายที่อยู่ห่างไม่กี่คืบอย่างหลงใหล

...ความเมาทำให้เธอกล้าทำอะไรมากกว่าตอนมีสติ

"อ้าปากสิเด็กดี" มือหนาลูบไล้ใบหน้าแดงก่ำอย่างเบามือก่อนจะประกบริมฝีปากลง ฟันคมขบเม้มกลีบปากอวบอิ่มเบา ๆ เพื่อให้เธอเผยอปากออก

"อืออื้มม~" ริมฝีปากอวบอิ่มเผยออ้าออกอย่างเงอะงะมือเรียวกำคอเสื้อเชิ้ตสีดำแน่นในยามที่ถูกลิ้นหนาแทรกชอนไชเข้าไปในโพรงปากพร้อมกับตวัดเกี่ยวพันกับปลายลิ้นของเธออย่างมีชั้นเชิง

"อื้มมม~" ร่างสูงยกยิ้มอย่างพอใจพร้อมกับลูบมือไปตามสัดส่วนร่างกายของคนใต้ร่างอย่างมีอารมณ์เขาไม่คิดว่าทุกอย่างมันจะง่ายขนาดนี้

"อ๊ะ! อ๊าา~" หญิงสาวสะดุ้งเมื่อถูกมือหนาบีบเคล้นที่หน้าอกอวบผ่านบราเซียร์ที่ปิดหุ้มอยู่ก่อนจะหันหน้าหนีแต่ถูกมือหนาอีกข้างจับล็อกปลายคางเอาไว้พร้อมกับตวัดปลายลิ้นเกี่ยวพันจนน้ำลายสีใสไหลออกจนเปรอะเปื้อนกลีบปากอวบอิ่ม

ยิ่งได้สัมผัสเรือนร่างอวบอิ่มนี้ยิ่งทำให้เขามีอารมณ์ ที่ผ่านมาแม้เขาจะตามรับตามส่งคอยดูแลเอาอกเอาใจจนกระทั่งเธอยอมเปิดใจให้แต่ถึงแบบนั้นก็ไม่เคยมีอะไรเกินเลยนอกจากจูบกับหอมแก้ม เพราะเขาตั้งใจที่จะทำให้เธอเชื่อใจเขาให้ได้มากที่สุดเพื่อแผนการต่อไปมันจะได้ง่ายขึ้น

"พี่เสือ..." เสียงหวานขาดหายไปพร้อมกับร่างเล็กที่อ่อนแรงเล็กน้อยทำให้ร่างสูงผละใบหน้าออกมามองใบหน้าหวานแดงก่ำที่หลับใหลลงไปแล้วด้วยสายตาเรียบนิ่ง ถึงแม้เขาจะอยากปิดเกมน่ารำคาญนี้ลงแต่เขาไม่ได้มีรสนิยมในการลักหลับผู้หญิงที่ไม่มีสติ เพราะเขาต้องการให้ครั้งแรกของเธอยินยอมพร้อมใจ

"เพราะเธอจะต้องเจ็บปวดที่สุด" สายตาคมมองใบหน้าหวานของคนที่นอนไม่ได้สตินิ่ง ๆ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปอย่างไม่สนใจ เพราะผู้หญิงอย่างเธอมันอ่อนต่อโลกหากเขาจะปิดเกมเร็ว ๆ นี้ก็ย่อมทำได้แต่เพราะเขาต้องการให้เธอถลำลึกมันจะได้เจ็บปวดมากที่สุดเมื่อถูกผลักลงเหวที่เจ็บไม่ต่างจากนรกที่เขามอบให้

วันต่อมา...

"อื้ออ~" ที่รักส่งเสียงอู้อี้ในลำคอเบา ๆ ก่อนจะเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นมาทักทายเช้าวันใหม่ด้วยความปวดมึนที่ศีรษะ สิ่งแรกที่เธอเห็นหลังจากสมองกลับมาประมวลผลได้คือห้องนอนขนาดใหญ่โทนสีดำที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหราสีเดียวกันก็ทำให้รู้ทันทีว่าไม่ใช่ห้องนอนที่บ้านของตัวเอง แต่เป็นห้องของเสือที่เขาเคยพาเธอมาเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนหน้านี้แต่เธอไม่เคยนอนค้าง

หญิงสาวดึงผ้าห่มที่คลุมร่างกายออกเพื่อเช็กดูสภาพเสื้อผ้าของตัวเองเมื่อเห็นว่าชุดเดรสที่สวมใส่เมื่อคืนยังอยู่ในสภาพเดิมก็พ่นลมหายใจออกมาก่อนจะค่อย ๆ พยุงตัวลุกขึ้นพร้อมมองหาเจ้าของห้องแต่ก็ไร้เงาก่อนที่สายตาจะหันไปเห็นกรอบรูปขนาดเล็กวางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงเธอจึงถือวิสาสะหยิบขึ้นมาดู

ริมฝีปากอวบอิ่มคลี่ยิ้มในขณะที่มือเรียวลูบลงที่ใบหน้าคมคายในกรอบรูปเบา ๆ เธอรู้สึกดีกับเสือมากยิ่งขึ้นและรู้สึกปลื้มกับการเป็นสุภาพบุรุษของเขาที่ไม่ล่วงเกินเธอเวลาไม่มีสติ ที่ใครหลายคนพูดต่อ ๆ กันว่าเขาเป็นเสือตัวพ่อนั้นเธอเองก็ไม่รู้ว่ามันเป็นความจริงมากน้อยแค่ไหนแต่เวลาที่เขาอยู่กับเธอมันทำให้เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นและความจริงใจของเขาในหลาย ๆ เรื่อง แม้กระทั่งคอนโดมิเนียมของเขาซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัวแต่เขาก็ยังพาเธอมาทั้ง ๆ ที่เขาเป็นคนหวงแหนพื้นที่ส่วนตัวแค่ไหนเธอเองก็รู้ดี

แกร๊ก~

เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เธอวางกรอบรูปของเขาลงที่เดิมพอดี

"ตื่นนานแล้วเหรอ?" เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นหลังจากเดินเข้ามาด้วยชุดออกกำลังกายและผ้าซับเหงื่อที่พาดอยู่บนบ่า

"ค่ะ พี่เสือเพิ่งออกกำลังกายเสร็จเหรอคะ"

"อืม เมื่อคืนเราเมามากพี่เลยเช็ดตัวให้อีกอย่างมันดึกแล้วพี่เลยไม่ได้โทรเรียกแม่บ้านมาเปลี่ยนชุดให้พี่เลยเช็ดตัวให้อย่างเดียว คงไม่เป็นไรใช่ไหม"

"ไม่ค่ะ ที่รักมากกว่าที่ต้องขอบคุณแล้วก็ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้เดือดร้อน" เมื่อคืนเธอไม่ได้ตั้งใจจะดื่มจนเมาไม่ได้สติแบบนี้แต่ก็ยอมรับว่าคิดมากกับคำพูดของผ้าแพรบวกกับนึกถึงภาพตอนที่เดินเข้ามาในผับที่มีสายตาของหญิงสาวหลายคนมองมาที่เขาอย่างเชิญชวนก็ทำให้เธอเผยอดื่มเข้าไปไม่น้อย

"เดือดร้อนอะไรกัน ที่รักคือคนสำคัญของพี่นะพี่ก็ต้องดูแลสิ พูดแบบนี้เหมือนพี่ไม่ใช่คนสำคัญของเราเลยนะ"

"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ ที่รักแค่รู้สึกผิดที่บอกกับพี่ไว้แล้วแท้ ๆ ว่าจะไม่ดื่มจนเมาแต่ก็เมาจนพี่ต้องลำบากพามาที่นี่"

"อย่าคิดแบบนั้นสิ พี่มากกว่าที่กลัวว่าจะทำอะไรเกินสถานะไปรึเปล่าที่ไม่ได้ไปส่งเราที่บ้านเพราะพี่เห็นว่ามันดึกแล้วเลยพามานอนที่คอนโดพี่ก่อน"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เพราะถ้าแม่เห็นที่รักในสภาพนี้คงไม่ดีแน่" ถึงแม่ของเธอจะรู้ว่าเธอกำลังคุย ๆ อยู่กับผู้ชายคนหนึ่งแต่ก็ยังไม่เคยพาเสือไปแนะนำให้ได้รู้จักนั่นเพราะยังไม่มั่นใจแต่ถ้าเป็นตอนนี้เธอคิดว่าเธอมั่นใจแล้วกับการกระทำที่ผ่านมาของเขา

"เมื่อเช้าพี่เห็นแม่เราโทรมาแต่พี่ไม่ได้กดรับเพราะกลัวว่าท่านจะตกใจ"

"ระ...เหรอคะ" ได้ยินแบบนั้นมือเรียวก็รีบหยิบกระเป๋าสะพายข้างมาควานหาโทรศัพท์ก่อนจะหยิบออกมาเปิดดูทำให้เห็นสายที่ไม่ได้รับจากผู้เป็นแม่เกือบสิบสาย

"รีบโทรหาแม่เถอะ เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อนแล้วกันส่วนชุดของเราพี่ให้คนเอามาให้แล้วนะวางอยู่บนโซฟา"

"ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวเอ่ยขอบคุณก่อนจะรีบกดโทรออกหาผู้เป็นแม่ทันทีเพราะป่านนี้ไม่รู้ว่าท่านจะคิดมากไปถึงไหนแล้วเพราะเวลาจะไปค้างที่ไหนเธอจะโทรบอกแม่ก่อนทุกครั้งจึงไม่แปลกที่เธอจะเห็นสายเรียกเข้าติดต่อกันมากขนาดนี้

สายตาคมหันไปมองร่างเล็กของหญิงสาวที่นั่งคุยโทรศัพท์อยู่บนเตียงด้วยสายตาที่เรียบนิ่งแฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่างก่อนที่มุมปากหนาจะแสยะยิ้มออกมา การกระทำของเขาในครั้งนี้ทำให้ที่รักไว้ใจเขามากขึ้นซึ่งมันก็เป็นไปตามแผนที่เขาวางเอาไว้

...คนที่จะต้องเจ็บปวดมันต้องไม่ใช่เขาและคนที่เขารัก