เสือหลงเหยื่อ

EP.09 ตบหัวแล้วลูบหลัง

09

ตบหัวแล้วลูบหลัง

ครืด~ ครืด~

เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเป็นเวลาหลายนาทีตั้งแต่เธอออกจากห้องน้ำมาหลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จจนกระทั่งตอนนี้ที่เปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว

ดวงตากลมมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ปรากฎชื่อของคนที่เธอรอสายเขาตั้งแต่เมื่อวานที่โทรเข้ามาติด ๆ กันหลายสายอย่างไม่มีท่าทีที่จะหยุดด้วยความลังเล ไม่นานสายสุดท้ายก็ถูกตัดไปก่อนที่เสียงแจ้งเตือนของข้อความจะดังขึ้น

ติ้ง! ติ้ง!

ด้วยความอยากรู้ที่รักจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูซึ่งก็ไม่ผิดคาดเมื่อคนที่ส่งมาคือเสือ

เสือ : พี่รู้ว่าที่รักโกรธแต่ให้พี่อธิบายหน่อยได้ไหม

เสือ : ถ้าไม่รับสายก็ลงมาหาพี่หน่อยได้ไหม พี่อยู่หน้าบ้านเราแล้ว

หลังจากที่ได้อ่านข้อความบนหน้าจอโทรศัพท์หญิงสาวก็รีบลุกขึ้นจากเตียงเดินไปยังหน้าต่างที่ถูกปิดไว้ทันทีก่อนจะใช้มือเลื่อนผ้าม่านออกเล็กน้อยก็ทำให้เห็นรถคันหรูจอดอยู่หน้าบ้านพร้อมกับเจ้าของรถที่ยืนพิงอยู่

ติ้ง!

เสือ : ถ้าที่รักไม่ลงมาพี่ก็จะยืนรออยู่แบบนี้ไม่ไปไหน

ยังไม่ทันที่เธอจะตอบอะไรกลับไปเสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้นอีกครั้งทำให้ที่รักอ่านข้อความที่ถูกส่งมาด้วยความลังเล

เธอยอมรับว่าทั้งโกรธแล้วก็น้อยใจที่เขาหายไปโดยไม่บอกกล่าวเลยสักคำมันทำให้เธอคิดมากและเสียใจแต่ในใจลึก ๆ ก็อยากจะฟังเขาอธิบายอีกครั้ง

ติ้ง!

ที่รัก : ค่ะ ที่รักจะฟังพี่อธิบายอีกครั้ง

รอไม่นานก็ได้รับข้อความตอบกลับจากอีกคนทำให้มุมปากหนาเหยียดยิ้มขึ้นมาพร้อมกับปิดหน้าจอโทรศัพท์เก็บใส่กระเป๋ากางเกง

"ผู้หญิงอย่างเธอนี่มันหลอกง่ายจริง ๆ" สุดท้ายก็เป็นไปตามที่เขาคาดการณ์ไว้ทุกอย่างเพราะผู้หญิงอย่างที่รักเป็นผู้หญิงหัวอ่อนและไม่ทันคนนั่นจึงเป็นเหตุผลที่เขาเข้าหาเธอ

หญิงสาวหยิบเสื้อคลุมขึ้นมาสวมทับชุดนอนกระโปรงสายเดี่ยวก่อนจะเดินออกจากห้องไป เมื่อเดินลงมาชั้นล่างก็เห็นร่างสูงยืนรออยู่ก่อนที่เธอจะเดินไปเปิดประตูรั้วทำให้เสือเดินเข้ามาหาเธอทันที

"ขอบคุณนะที่ยอมลงมาหาพี่"

"มีอะไรก็รีบพูดมาเถอะค่ะ มันดึกแล้วถ้ามีคนมาเห็นเข้าคงดูไม่ดี" เธอเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่เป็นปกติไม่ได้แสดงท่าทางที่ยิ้มแย้มแสดงออกว่าดีใจอย่างที่เป็นทุกครั้งเมื่อเห็นหน้าเขา

"ถ้างั้นขึ้นมาคุยบนรถได้ไหมหรือจะเข้าไปคุยกันในบ้านก็ได้"

"ค่ะ" หญิงสาวหันมองไปรอบ ๆ อย่างพิจารณาเพราะมันคงจะไม่ใช่เรื่องที่ดีนักหากใครออกมาเห็นเข้าในเวลาดึกดื่นแบบนี้ถึงแม้เธอกับเขาจะไม่ได้ทำอะไรเสียหายกันเลยก็ตามก่อนจะหันไปพยักหน้าให้กับร่างสูงที่ยืนรออยู่ตรงหน้าแล้วเดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่ไม่ไกลจากตรงที่ยืนเช่นเดียวกับเสือที่เดินอ้อมไปไปขึ้นประจำฝั่งคนขับ

"เรื่องเมื่อวานพี่ไม่มีอะไรจะแก้ตัว พี่ยอมรับผิด พี่รู้ว่าที่รักคงจะโกรธพี่มากแต่พี่ขอโทษจริง ๆ" ร่างสูงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่แสดงออกถึงความรู้สึกผิดกับเรื่องเมื่อวานที่ผิดนัดกับเธอ ในขณะที่หญิงสาวนั่งบีบมือตัวเองแน่น

"พี่พอจะบอกเหตุผลกับที่รักหน่อยได้ไหมคะว่าเพราะอะไร" ถึงแม้จะโกรธและน้อยใจแต่เธอก็อยากจะรู้เหตุผลของเขาเช่นเดียวกันว่าเพราะอะไร

"พี่มีปัญหากับพ่อซึ่งมันเป็นเรื่องที่พี่รับไม่ได้"

"มีปัญหากับพ่อเหรอคะ..." ที่รักเอ่ยขึ้นเสียงเบาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนข้าง ๆ ด้วยความรู้สึกที่แตกต่างไปจากเดิม

"ใช่ พ่อพี่มีเมียน้อย เพราะผู้หญิงคนนั้นทำให้ครอบครัวของพี่พังลง" น้ำเสียงและแววตาของเสือแปรเปลี่ยนขึ้นมาเป็นแข็งกร้าวบ่งบอกว่าเขาโกรธแค้นและเกลียดชังผู้หญิงคนนั้นมากแค่ไหน ทว่าสิ่งที่ได้ยินจากปากของเขาทำให้ที่รักตกใจไม่น้อยจากความโกรธและน้อยใจในคราแรกแปรเปลี่ยนมาเป็นสงสารและเห็นใจเมื่อได้รู้ถึงเหตุผลของเขา

"พี่เกลียดผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่มันมาทำให้แม่พี่ต้องเจ็บปวดและพวกมันจะต้องเจ็บปวดกว่าที่พี่กับแม่ได้รับ" แววตาแข็งกร้าวอย่างน่ากลัวจ้องมองใบหน้าของหญิงสาวทำให้เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเพราะมันบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าเขาคงจะเกลียดชังผู้หญิงคนนั้นไม่น้อยก่อนที่เสือจะเรียกสติกลับมาได้

"เพราะแบบนี้เหรอคะพี่ถึงหายไปไม่บอกกล่าวอะไรเลย"

"ใช่ เพราะพี่ไม่อยากให้ที่รักรับรู้เรื่องแบบนี้ ไม่อยากให้ที่รักต้องมาเห็นพี่ในสภาพที่..." เสือเอ่ยออกมาพร้อมกับหันหน้าไปอีกทางเพราะไม่อยากให้หญิงสาวตรงหน้าเห็นว่าเขาอ่อนแอแค่ไหน

"...พี่ขอโทษจริง ๆ"

"ไม่เป็นไรค่ะ ที่รักเข้าใจแล้ว แต่ที่รักขออะไรสักอย่างได้ไหมคะ" หญิงสาวเอ่ยขึ้นทำให้ใบหน้าคมคายหันมาสบตากับเธออีกครั้ง เมื่อได้ฟังเหตุผลและสิ่งที่เขาเจอมาก็ทำให้เธอใจอ่อนความโกรธและน้อยใจหายไปในทันที และเธอก็เข้าใจดีเพราะถ้าเป็นเธอเธอเองก็คงไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน

"...ต่อไปถ้าพี่มีเรื่องอะไรบอกกับที่รักตรง ๆ ได้ไหมคะ ที่รักพร้อมรับฟังเสมอ"

"...ได้" เมื่อได้ยินแบบนั้นใบหน้าสวยก็ฉีกยิ้มออกมา เธอรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่อีกฝ่ายยอมเล่าเรื่องส่วนตัวให้ฟังบ่งบอกว่าเธอก็เป็นคนที่เขาไว้วางใจ

"ที่รักดีใจนะคะที่พี่ยอมเปิดใจกับที่รักมากขึ้น"

"เพราะที่รักเป็นคนสำคัญของพี่ไง แต่ที่พี่ไม่พูดตรง ๆ ในตอนแรกเพราะไม่อยากให้เราต้องมารู้สึกแย่ไปกับพี่ด้วย"

"ที่รักเข้าใจแล้วค่ะ ที่รักเองก็ขอโทษนะคะที่โกรธและน้อยใจพี่ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ฟังเหตุผลของพี่เลย" ที่รักเอ่ยขึ้นมาด้วยความรู้สึกผิดไม่ต่างกัน เพราะถ้าให้นึกถึงความเป็นจริงแล้วเธอเองก็มีส่วนผิดที่คิดไปเองโดยไม่รอฟังคำอธิบายของเขาก่อน

"สมควรแล้วที่พี่จะถูกเราโกรธ เพื่อเป็นการไถ่โทษที่เมื่อวานพี่ผิดสัญญาไปที่ที่หนึ่งกับพี่หน่อยได้ไหม?"

"ตอนนี้เหรอคะ?"

"ใช่ครับ หรือว่าเราไม่สะดวกเพราะแม่อยู่บ้านหรือเปล่า" เสือเอ่ยถามพร้อมมองผ่านกระจกรถเข้าไปภายในบ้าน

"เปล่าค่ะ พอดีวันนี้แม่ของที่รักไม่อยู่ค่ะไปทำธุระต่างจังหวัด"

"ถ้างั้นไปกับพี่ได้รึเปล่า?"

"เอ่อ...ได้ค่ะ แต่ที่รักขอไปเปลี่ยนชุดก่อนได้ไหมคะ ถ้าไปชุดนี้คงไม่เหมาะ" เพราะตอนนี้เธออยู่ในสภาพที่สวมใส่ชุดนอนถ้าหากออกไปสภาพนี้มันคงจะดูไม่ดีแน่แม้จะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะพาไปที่ไหนก็ตาม

"ได้ครับ"

"เอ่อ...พี่เสือจะเข้าไปรอข้างในบ้านก่อนไหมคะ"

"อ่า...โอเค" ที่รักที่ได้ยินแบบนั้นก็เปิดประตูลงจากรถเช่นเดียวกับเสือที่เปิดประตูลงจากรถแล้วเดินตามหญิงสาวเข้าไปในบ้าน

"รอแป๊บหนึ่งนะคะเดี๋ยวที่รักไปเอาน้ำ..."

"ไม่เป็นไร ขึ้นไปเปลี่ยนชุดเถอะเดี๋ยวพี่รอ" ยังไม่ทันที่ที่รักจะพูดจบเขาก็เอ่ยขึ้นทำให้หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะเดินแยกขึ้นไปชั้นบนเพื่อเปลี่ยนชุดใหม่

สายตาคมมองไปรอบ ๆ ห้องรับแขกคล้อยหลังที่ที่รักเดินออกไปก่อนที่สายตาสะดุดกับกรอบรูปถ่ายที่วางตั้งอยู่บนโต๊ะ ซึ่งเป็นรูปถ่ายครอบครัว

เท้าหนาเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะหยิบกรอบรูปของครอบครัวสุขสันต์ขึ้นมาด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งนัยน์ตาคมดำสนิท

"พี่เสือคะ" ไม่นานนักเสียงเรียกที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังก็ทำให้ใบหน้าที่เรียบนิ่งแปรเปลี่ยนเป็นปกติก่อนจะหันไปทางต้นเสียงพบกับที่รักที่ยืนมองอยู่ในชุดเดรสสายเดี่ยวสีครีมที่สั้นเสมอเข่า

"พอดีพี่เห็นวางตั้งอยู่เลยหยิบมาดูคงจะไม่ว่าอะไรใช่ไหม" เสือเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสายตาของเธอที่มองมาอย่างสงสัยก่อนที่เขาจะวางกรอบรูปในมือลงที่เดิม

"ไม่หรอกค่ะ นั่นพ่อกับแม่ของที่รักเอง น่าเสียดายนะคะที่วันนี้แม่ไม่อยู่ไม่งั้นคงได้เจอกัน"

"อืม...ดูจากรูปแล้วคงจะเป็นนครอบครัวที่มีความสุขมากเลยใช่ไหม"

"ใช่ค่ะ ครอบครัวเรามีกันแค่สามคน ที่รักรู้สึกโชคดีมากที่ได้เกิดมาด้วยความรักของพ่อกับแม่" หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มในขณะที่สายตาเลื่อนไปมองภาพครอบครัวเมื่อนึกถึงความทรงจำดี ๆ ที่ผ่านมา

"หึ ต่างจากครอบครัวพี่นะที่ถูกทำลายด้วยฝีมือของผู้หญิงเลว ๆ คนหนึ่งจนลืมไปแล้วว่าคำว่าความสุขมันรสชาติเป็นยังไง" เสือเอ่ยขึ้นเสียงราบเรียบทำให้ที่รักได้สติรู้ตัวว่าเผลอพูดสิ่งที่ไม่ควรออกไปทั้ง ๆ ที่รู้ว่าความสัมพันธ์ของครอบครัวเขาตอนนี้เป็นยังไง ทว่าเมื่อเธอเลื่อนสายตาขึ้นไปมองใบหน้าคมคายก็ต้องชะงักไปเมื่อนัยน์ตาดำสนิทจ้องมองมาที่เธอราวกับมีอะไรแฝงอยู่ในนั้นซึ่งเธอเองก็บอกไม่ถูก

"คือที่รักขอโทษนะคะที่รักไม่ได้..."

"ช่างมันเถอะ รีบไปเถอะก่อนที่มันจะดึกไปกว่านี้" ร่างสูงเอ่ยขึ้นทำให้หญิงสาวพยักหน้าก่อนจะเดินตามเขาออกไปด้วยความรู้สึกผิดเพราะรู้สึกได้ว่าอีกคนนั้นไม่เหมือนเดิมแต่เธอก็เลือกที่จะไม่ถามอะไรเพราะกลัวจะล้ำเส้นเขามากเกินไป