หมับ!
“อย่าร้องนะ”
เรนที่ไม่รู้มาจากไหนกอดฉัน เขาบีบรัดตัวฉันแน่นมาก น้ำตามากมายที่กำลังไหลลงมาเพิ่มมากขึ้นหายไป ทำไม...เป็นเรนอีกแล้วนะ เขาโผล่มาในช่วงที่ฉันกำลังเสียใจมากที่สุดอีกแล้ว
“นาย...มาได้ยังไง”
“เรียกว่ามองดูมาตลอดจะดีกว่าล่ะมั้ง”
“เอ๋?”
“ไปกันเถอะ”
“เอ่อ...ไปไหน”
“ไปให้พ้นจากที่นี่ยังไงล่ะ”
เรนยิ้มหวาน เขาจับมือฉันพาวิ่งลงไปทางบันไดฉุกเฉินของคอนโดแทนที่จะลงลิฟต์
“วิ่งลงบันไดแบบนี้ฉันว่ามันสุดยอดเลยนะ”
“นั่นสิ”
ฉันยิ้มตอบเขา เราสองคนจับมือกันวิ่งลงไปชั้นล่าง ลมเบาๆ โต้กับใบหน้าของเราสองคน
“พาฉันมาที่นี่ทำไมเหรอ”
ฉันถาม เรนพาฉันมาที่เยาวราช มีผู้คนขวักไขว่เยอะแยะมากจนตาลาย กลิ่นหอมของอาหารจากร้านต่างๆ รวมกันจนกลายเป็นกลิ่นแปลก ที่ไม่อยากจะสูดมันเข้าไป
“มาเที่ยวไง”
“เอ่อ...แต่เราสองคน”
ฉันลังเล ถ้าลงไปแล้วโดนรุมขอลายเซ็นมาจะทำงยังไง ที่เยาวราชช่วงเย็นแบบนี้คนพลุกพ
