“ไม่จริงใช่มั้ยเนี่ย”
เรื่องวุ่นๆ ยังไม่จบไปจากชีวิตฉัน เพราะขณะนี้ฉันกำลังมองตรงไปที่เด็กวัยรุ่นสี่คนตรงหน้า โดยที่ทั้งสี่คนก็มองหน้าฉันเป็นตาเดียวเช่นกัน เพราะทันทีที่ฉันก้าวขาออกมาจากบ้านเพื่อจะไปทำงานก็เจอพวกเขาทั้งสี่คนยืนดักรออยู่พร้อมกระเป๋าใบใหญ่ของแต่ละคนอยู่ก่อนแล้ว
คนทีหนึ่งจากทางขวาสุด ผู้ชายผมสีดำสลับฟ้าอ่อนๆ ใบหน้าเรียบนิ่ง อยู่ในชุดกางเกงยีนสีดำเสื้อเชิ้ตสีดำลายจุดขาว มีสร้อยคอรูปกระสุนปืนแขวนอยู่
คนที่สองคือไลท์เนมเธออยู่ในชุดแซคสีชมพูเรียง่าย ใส่กั๊กสีชมพูเข้มทับลงไป และปล่อยผมละกับไหล่ สวมแว่นตากรอบดำเหมือนเด็กเรียนแอบหนีเที่ยว
คนที่สามฟาครี หมอนี่ยืนอมจูปาจุ๊ปส์ มือหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง เขาอยู่ในชุดกางยีนซีดๆ สีน้ำเงินกับเสื้อยืดบางๆสีขาว มีเสื้อแขนยาวที่ถูกถอดออกมาผูกที่เอวไว้ ผมถูกทำให้เป้นลอนๆ หยิกๆ ชี้กระจายไปทั่วหัว
คนที่สี่สุดท้ายแล้ว ผู้ชายลึกลับที่โผล่มาที่
