เขยมาเฟีย nc +++

คนของกู

บนโต๊ะอาหารแกรนิคนั่งอยู่ขวามือของแด๊ดคอนส์ส่วนลูกสาวนั่งอยู่ซ้ายมือ ทั้งสามคนนั่งทานอาหารเช้าบนโต๊ะอาหารเงียบๆ จะมีแต่แด๊ดคอนส์ที่ปลายตามองคนทั้งคู่ที่นั่งประกบซ้ายขวาอยู่ ทั้งสองคนทำหน้านิ่งใส่กัน

" กลาสวันนี้เข้าร้านไหมลูก?" แด๊ดคอนส์ถามออกมา กลาสหันมามองหน้าแด๊ดแล้วยิ้มหวานให้ ส่วนแกรนิคก้มหั่นไส้กรอกและไข่ดาวแต่หูฟังคำตอบจากปากคนตัวเล็ก

" เข้าค่ะแด๊ด กลาสต้องเช็คสินค้าค่ะ" กลาสตอบพร้อมก้มลงไปหั่นไส้กรอกต่อ

" เอาพี่เขาไปด้วยสิลูก พี่เขาพึ่งมาถึงยังไม่มีเพื่อนอีกอย่างพี่เขาว่างด้วย" แด๊ดคอนส์บอกกับลูกสาวที่ก้มหน้าหั่นไส้กรอกอยู่ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มบึ้งตึงทันที เธอเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของแกรนิคที่นั่งตรงกันข้าม แกรนิคเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนตัวเล็กพร้อมยกยิ้มที่มุมปาก ' อีกลาส เขากำลังอ่อยมึง' เธอพลางคิดในใจสายตาของแกรนิคยังสบตากับเธอนิ่ง จนกลาสเป็นฝ่ายหลบสายตาด้วยการก้มลงไปหั่นไส้กรอกต่อ

" ได้ไหมลูก พี่อยู่บ้านเฉยๆก็คงเบื่อนะ แด๊ดให้พี่พักแค่สามสี่วัน ต่อไปคงให้ตามแด๊ดเรียนรู้งานนะ" แด๊ดคอนส์บอกกับลูกสาว แกรนิคก็เอาแต่นั่งนิ่ง' สมัยก่อนกลาสไม่สวยขนาดนี้ หรือเธอยังโตไม่เต็มที่นะ เฮ้ยไอ้แกรใฝ่สูงไปตื่น' เขาพลางคิดในใจพลางก้มหน้าหั่นไส้กรอก กลาสถอนหายใจเบาๆ พลางหันหน้าไปสบตากับแด๊ดที่รอคำตอบจากเธออยู่

" ค่ะนายใหญ่" กลาสพูดออกมาประชด พลางปลายตามองแกรนิคที่เขาก้มหน้าหั่นไส้กรอกอยู่ เขายกยิ้มที่มุมปากพลางใช้ซ้อมจิ้มไส้กรอกเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆอย่างอร่อย

แกรนิคมาถึงร้านเสื้อผ้าของกลาสเรียบร้อยแล้ว ตลอดทางมาแกรนิคเป็นคนขับรถให้เธอและไม่มีการพูดคุยอะไรเลยเพราะทั้งคู่ยังเกร็งๆกันอยู่ จนทั้งคู่เดินเข้ามาในร้านเด็กในนร้านต่างมองหน้าของแกรนิคเพราะเขาทั้งหล่อ แต่งตัวดี เขาใส่เสื้อคอเต่าเเขนยาวสีดำ กางเกงสแล็คสีดำ ใบหน้าที่หล่อถึงแม้จะมีพลาสเตอร์ที่หางคิ้ว แต่ความหล่อของเขาก็ไม่ลดลงเลย ทุกคนร้านเห็นต่างหันหน้าไปซุบซิบกัน กลาสปลายตามมองคนตัวโตที่เดินตามเธอมาตลอด โดยไม่พูดอะไรเลย ตอนนี้เขาทำหน้านิ่งแต่พอเธอกวาดสายตาไปมองในร้าน พนักงานในร้านต่างมองเขาแถมส่งยิ้มหวานให้ด้วย แกรนิคก็เอาแต่ก้มหน้าไม่ได้สนใจพนักงานในร้านเพราะเขาไม่คิดว่าจะมีคนมาสนใจเขา กลาสหยุดเดินทันที

ตุบ! คนตัวโตชนคนตัวเล็กจากทางด้านหลังของคนตัวเล็ก หัวเล็กชนเข้าที่อกแกร่งของแกรนิคกลิ่นแชมพูสระผมลอยเข้ามาในจมูกโด่งของเขา แกรนิคก้มลงมองดูคนตัวเล็กที่หยุด กลาสแหงนหน้าขึ้นมามองคนตัวโตด้านหลังที่ก้มมองเธออยู่ก่อนแล้ว แกรนิคมองสำรวจหน้าตาคนตัวเล็กเริ่มจากคางแหลมเลื่อนมาที่ปากเล็กอยู่ใกล้จมูกเล็กดวงตากลมโตคิ้วที่เขียนมาได้รูป ผมหน้าม้าที่หน้าผากมนเปิดโชว์เล็ก ' นี้เขาไม่เจอเธอไปกี่ปี เธอสวยขึ้นกว่าเดิมเหรอ ' หัวใจดวงน้อยของกลาสเต้นแรงโครมครามแทบกระเด็นออกมาข้างนอก เพราะใบหน้าอันหล่อเหลาอยู่ใกล้แค่คืบมือ ' หล่อกว่าแต่ก่อนเลยนะ ' เธอพลางคิดในใจ แกรนิคยิ้มรอยที่มุมปากให้

" เอ่อ...ขอโทษค่ะพี่กลาสของมาส่งแล้วค่ะ" พนักงานในร้านพูดออกมาขัดจังหวะคนทั้งคู่ที่เอาแต่สบตากันอยู่ กลาสสะดุ้งได้สติ เธอทำคอตั้งตรงมือเล็กยกขึ้นมาจับท้ายทอยของตัวเองเล็กน้อยด้วยความอายๆ แกรนิคจ้องมองการกระทำคนตัวเล็กพลางยกยิ้มที่มุมปากหันไปมองทางอื่นแกล้งไม่สนใจคนตัวเล็กแต่ใบหูของเขาฟังเงียบ พนักงานในร้านต่างยิ้่มให้เขา

" อืม เดี๋ยวพี่จะไปเช็คเดี๋ยวแหละ" กลาสบอกกลับพนักงานในร้าน เธอมีสินค้าตัวใหม่อีกเยอะและต้องจัดงานแฟชั่นโชว์อีกสามเดือนข้างหน้า ฤดูกาลใบไม้ผลิใกล้เข้ามาแล้ว

" ใช่แฟนของพี่กลาสไหมคะ?" พนักงานในร้านถามออกมา กลาสปลายตามองพนักงานในร้านแล้วถอนหายใจ พอเธอหันไปมองพ่อรูปหล่อที่ยืนก้มหน้าอยู่ เธอรู้สึกหมั่นไส้อย่างบอกไม่ถูก แกรนิคยืนเงียบรอฟังคำตอบจากปากของคนตัวเล็ก

" เอ่อ..พี่ว่าไปทำงานดีกว่าน่ะ เลิกสนใจเรื่องนี้ดีกว่า" กลาสบอกกับพนักงานในร้าน ที่ตอนนี้ลูกค้าเริ่มเข้ามาในร้านเยอะแล้ว แถมลูกค้าก็สนใจคนตัวโตมากกว่าเสื้อผ้าและรองเท้าในร้านอีกต่างหาก ' น่าทำให้คิ้่วแตกอีกสักข้างดีไหมอยากหล่อดีนัก ' เธอพลางคิดในใจพร้อมเป่าลมออกจากปาก มือเล็กจับข้อมือหนาที่มีนาฬิกาเรือนหรูอยู่ดึงเข้าไปในห้องทำงานของเธอ แกรนิคทำหน้างงงวย

" หล่อจังนะ สาวๆมองเต็มเลย" กลาสพูดออกมาขณะที่ปิดประตูห้องลง แกรนิคเดินไปนั่งบนโซฟาในมุมห้อง กลาสถอนหายใจแรงๆหัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่หยุด หายใจติดขัด

" ผมไม่ผิดน่ะพวกนั้นมองผมเองนะพี่กลาส" แกรนิคพูดออกมาประโยคแรกตั้งแต่เจอกัน กลาสกัดริมฝีปากล่างแน่น พลางเดินไปนั่งลงที่เก้าอี่ที่โต๊ะทำงาน เธอหมั่นไส้ความทะเล้นของเขาที่ทำหน้าทำตาเรียกเธอ ' พี่กลาส ' ฟังแล้วเหมือนเขาประชดเหรอ หรือ เขาตั้งใจเรียกเธอ แกรนิคปลายตามองคนตัวเล็กแล้วกลั้นขำกับท่าทางที่เธอทำ

" พี่กลาสมีอะไรให้ช่วยไหมครับ?" แกรนิคถามออกมา กลาสปลายตามองหน้าเขานิ่งพลางถอนหายใจ ดูเขาทำหน้าสิมันน่าหยิกให้เนื้อเขียว ให้ไม่กล้าทำหน้าล้อเลียนเธออีกเลย แกรนิคยังไม่หยุดทำหน้าล้อเลียนเธอเลย

" นายกวนฉันเหรอ" กลาสถามออกมาเสียงเหี้ยม แกรนิคยักไหล่ให้เล็กน้อยพลางก้มลงไปมองหนังสือนิตยสารบนโต๊ะข้างหน้า กลาสก้มหน้าทำงานต่อ หัวใจของเธอยิ่งทำงานหนักตอนนี้ เพราะเขานั่งปลายตามองเธอหน้าเธออยู่ แกรนิคถอนหายใจออกมาเบาๆพลางก้มลงเปิดนิตยสารอ่าน สักพักในห้องก็เงียบแกรนิครู้สึกง่วงนอนขึ้่นมาเพราะเขายังปรับตัวกับเวลาไม่ได้ เขาล้มตัวลงบนโซฟาตัวสั้นขาของเขายาวเลยโซฟาไปเยอะ กลาสเงยหน้าขึ้นมองต้องยกยิ้มออกมา เธอพลางคิดถึงคำพูดของแด๊ด ' ขอโทษพี่เขาด้วยนะลูก'

" เดี๋ยวเลี้ยงข้าวเป็นการไถ่โทษแล้วกัน" เธอพึมพำออกมาเบาๆพลางก้มทำงานต่อ

ทางด้านคอนส์เขาได้เดินทางไปที่คาสิโนถึงสามแห่งในวันเดียว และตอนบ่ายจะเข้าไปดูสนามแข่งรถวิบากที่พึ่งสร้างเสร็จใหม่ เป็นธุรกิจที่พึ่งลองลงทุนไปกว่า 100ล้านโครน เพราะในสวีเดนเป็นที่นิยมของวัยรุ่นและคนทั่วไปด้วย

" โทรไปหาเฟรดริคส์สิ มันอยู่ไหน" แด๊ดคอนส์บอกกับแม็คนัทมือขวาของเขา

" ผมโทรไปแล้วครับแต่สายไม่ว่างครับ ไม่รู้คุณเฟรดริคส์อยู่ไหนครับ" แม็คนัทรายงานกับแด๊ดคอนส์ ท่านอยากจะคุยกับเฟรดริคส์เรื่องของของแกรนิค แต่ตอนนี้ยังตามหาเฟรดริคส์ไม่เจอเลยไม่รู้ไปไหน โทรหาเลขาที่บริษัทก็บอกไม่รู้

" มันไปไหนของมันว่ะ " แด๊ดคอนส์ถามออกมา ถ้าเฟรดริคส์ทำตัวแบบนี้เหมือนกับทำให้ท่านไม่ไว้ใจ เพราะเรื่องผู้หญิงก็เยอะ ถึงไม่เอาเข้ามาในบ้านแต่ก็มีข่าวไม่หยุดจนท่านเบื่อหน่าย เป็นถึงประธานบริษัทใหญ่แต่ทำตัวเสเพล

" เจอตัวมันบอกให้มันมาหากูที่บ้าน " แด๊ดคอนส์บอกออกมา เขาเริ่มจะไม่เชื่อใจเฟรดริคส์ก็เพราะเขาชอบหายตัวไปเงียบๆกลับมาที ก็สามสี่วันบริษัทปล่อยให้เลขาจัดการ เเค่เข้าไปเซ็นชื่อยังไม่อยากเข้าไป แต่ต่อหน้าลูกสาวท่านแสนดี ท่านมองออกว่าเฟรดริคส์คิดอะไรกับลูกสาว ท่านได้สั่งห้ามไว้แล้วแต่ไม่รู้จะได้นานแค่ไหน

" ครับนายใหญ่" แม็คนัทตอบรับ

" อีกเรื่อง อีกสี่วันจะมีคนเข้ามาทำงานแทนกูทุกอย่าง ซึ่งมึงต้องอยู่ใกล้ๆให้คำแนะนำให้เขาเข้าใจด้วย" แด๊ดคอนส์บอกกับแม็คนัท

" ครับนายใหญ่" เขาตอบรับเสียงนิ่งทำหน้าสงสัย

" บอกทุกคนมารายรวมตัวกันให้หมดทุกคน และจองโรงแรมด้วยกูจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับเอาเร็วที่สุด" แด๊ดคอนส์พูดออกมา เขาเชื่อใจแกรนิคมากเพราะเป็นลูกเลี้ยงของเพื่อนรักของเขา มาตินบอกว่าแกรนิคเป็นคนซื่อสัตย์ไม่ทะเยอทะยาน กล้าตัดสินใจทุกๆเรื่อง ไม่ว่าเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ เขาไม่ลังเล ไม่กลัวศัตรูที่มองไม่เห็น ฆ่าทุกคนที่ร้ายกับคนที่มีพระคุณ เขาเป็นคนเลือดเย็นกับศัตรู ทุกอย่างที่แด๊ดคอนส์ต้องการ

" ครับนายใหญ่" แม็คนัทตอบออกมา

" สนามแข่งเสร็จแล้วอีกสามวันเปิดตัว ติดต่อนักแข่งได้สักคนหรือยังว่ะ" แด๊ดคอนส์ถามเพราะต้องให้นักแข่งโปรโมทสนามใหม่ถึงจะมีคนสนใจ

" ยังครับ นักแข่งที่ดังๆไม่ว่างครับ ผมพยายามติดต่ออยู่หลายคนครับ" แม็คนัทรายงาน แด๊ดคอนส์ทำหน้าเครียด

" อืม แต่ตอนนี้ติดต่อไอ้เฟรดริคส์ให้กูก่อน กูจะคุยกับมันเอง" แด๊ดคอนส์บอกเสียงเหี้ยม ' ตายหรือยัง ถ้าไม่ตายก็น่าเสียดาย '

" ครับนายใหญ่ " แม็คนัทตอบรับแล้วเดินออกจากห้องไป

กลาสออกไปเช็คของในห้องเสื้อเสร็จแล้วเธอก็เดินกลับมาในห้องอีกรอบเพราะเที่ยงแล้ว เธอหิวข้าวพอเปิดประตูเข้ามาแกรนิคก็ยังนอนอยู่บนโซฟาไม่ตื่น เธอเดินไปที่โต๊ะทำงานพร้อมในมือของเธอมีขวดน้ำเย็นอยู่ กลาสนึกสนุกขึ้นมาเธอยกยิ้มที่มุมปาก พลางเดินตรงมาหาคนตัวโตที่นอนบนโซฟา เธอยื่นขวดน้ำเย็นแตะลงที่แก้มสากของเขา

" ......" แกรนิคสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมมองหาศัตรูที่ทำให้เขาตื่น กลาสรีบวิ่งออกห่างไปยืนที่โต๊ะทำงานหลังจากแกล้งเขาได้ เธอทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แกรนิคขบกรามแน่นปลายตามองคนตัวเล็กด้วยความเคืองๆ

" ป่ะกินข้าว เดี๋ยวฉันเลี้่ยงขอโทษนายที่ทำให้นายบาดเจ็บ ตกลงไหม" กลาสพูดออกมาเฉไฉ เพื่อให้เขาลืมเรื่องเมื่อกี้ เพราะเธอเห็นแววตาน่ากลัวของเขาแลัวขนลุกขนพอง

" อืม " แกรนิคตอบแค่นั้น เขายกมือหนาขึ้นมาขยี้ตาเบาๆ กลาสมองการกระทำของเขาแล้วยกยิ้มออกมา

ก๊อกๆๆเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น กลาสหันไปมองหน้าห้อง พร้อมประตูเปิดเข้ามา

" พี่เฟรดริคส์ " กลาสเรียกชื่อคนเข้ามาใหม่ แกรนิคปลายตามองเล็กน้อยแล้วหันไปมองคนตัวเล็กที่ยกยิ้มให้ผู้ชายมาใหม่ ' แฟนเหรอว่ะ' เขาเกิดคำถามขึ้นมาในหัวทันที เฟรดริคส์หันมามองแกรนิคด้วยคำถามเต็มหัวเช่นกัน' ใคร' เฟรดริคส์เดินผ่านเข้าในห้อง เขายืนตรงกลางห้อง แกรนิคปลายตามองเล็กน้อยเล็ก' ไอ้ขี้ยา' เขาพลางนึกในใจ เพราะเขาได้กลิ่นยาติดตามตัวของเฟรดริคส์ ถึงผู้ชายตรงหน้าจะฉีดน้ำหอมราคาแพงแต่ยังดับกลิ่นไม่ได้เลย เขารู้ดีเพราะกลิ่นพวกนี้เขาเคยสัมผัสมาก่อนในค่ายหน่วยรบพิเศษ

" พี่หิวข้าวแล้วเลยมาชวน น้องกลาสไปทานข้าวกับพี่ครับ" เฟรดริคส์พูดออกมาพลางปลายตามองแกรนิคเล็กน้อย กลาสยิ้มหวานออกมาให้เฟรดริคส์

" ค่ะ เราไปทานสามคนนะคะ " กลาสพูดออกมาพร้อมหันไปมองแกรนิค แกรนิคยักไหล่ให้เล็กน้อย ไปได้หมดแหละหิวข้าวจะตายอยู่แล้ว ใครจะเลี้ยงก็เลี้ยงเขาคือคนรอกินของฟรี

" ใครอ่ะ?" เฟรดริคส์ถามกลาสออกมา เพราะเขาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน แกรนิคหันไปสบตากับเฟรดริคส์นิ่งอย่าไม่เกรงกลลัว

" ออ.. พี่เฟรดริคส์ค่ะ นี้พี่แกรนิคค่ะ พี่แกรนิคค่ะนี้พี่เฟรดริคส์ค่ะ ถ้าอยากรู้ว่าใคร พี่เฟรดริคส์รอถามแด๊ดเองแล้วกันนะคะ เพราะเมื่อเช้าพี่ไม่อยู่นี้ค่ะ " กลาสแนะนำผู้ชายทั้งสองให้รู้จักกัน เฟรดริคส์ยกยิ้มที่มุมปากแววตาดุดัน แกรนิคสบตากับเฟรดริคส์นิ่งไม่สนใจกับการกระทำของเขา

" หิวข้าวแล้วพี่กลาส " แกรนิคพูดออกมาพลางหันไปมองหน้าของคนตัวเล็ก กลาสกัดริมฝีปากล่างแน่น เฟรดริคส์หันไปมองหน้สของแกรนิคทันที ' สนิทกันเหรอว่ะ' เฟรดริคส์ทำหน้างงงวย

" ป่ะสิรออะไรล่ะ" กลาสพูดเสร็จก็คว้ากระเป๋าแบรนด์เนมเดินออกจากห้องไป เฟรดริคส์หันหน้ามามองแกรนิค

" อย่าสะเหร่อใกล้คนของกู" เฟรดริคส์พูดออกมาเสียงเหี้ยม แกรนิคจ้องมองนิ่งแววตานิ่งเฉยเขาเดินผ่านหน้าเฟรดริคส์ออกไปเฉยโดยไม่สนใจคำพูดที่เฟรดริคส์พูดออกมาเลย เฟรดริคส์ได้แต่ยืนขบกรามแน่นเขา

" คนของกู" เฟรดริคส์พูดออกมาพึมพำคนเดียวพลางหมุนตัวเดินออกไปตามหลังแกรนิค โดยกลาสยืนรออยู่เคาร์เตอร์เพื่อรอสองหนุ่ม