หยางเจี๋ยเดินเข้ามาในเรือนเห็นฉีเย่ว์ขอบตาแดงก่ำอีกทั้งยังบวมเล็กน้อยก็รู้สึกปวดใจเป็นอย่างยิ่ง เขาเข้าไปโอบกอดนางไม่ได้เพราะอาสุ่นก็อยู่ที่นี่จึงได้เพียงแต่เอ่ยปลอบเบา ๆ
"คุณหนูไม่ต้องเสียใจไป การทำความดีไม่ใช่เรื่องที่ผิดคำพูดของฮูหยินใหญ่ไม่ต้องเก็บมาคิดมาก"
"ใช่คุณหนูของบ่าวเป็นคนดีมีน้ำใจ ฮูหยินใหญ่คนแล้งน้ำใจคนนั้นอย่าถือสานางเลยเจ้าค่ะ"
ฉีเย่ว์ยิ้มออกมาแล้วพยักหน้า
"หากพี่เจี๋ยและอาสุ่นเห็นว่าข้าทำดีแล้วข้าก็สบายใจ สงสารแต่คนพวกนั้นที่ไร้ที่พำนักราชสำนักไม่คิดทำสิ่งใดเลยหรือ"
"ข้าเห็นว่าท่านราชครูกำลังต่อสู้กับคนในราชสำนักเรื่องนี้อยู่ เสนาอำมาตย์หลายคนกลัวว่ากบฏ จะกลับมาย้อนรอยต้องการให้กำลังทหารเข้มแข็งอีกทั้งยังมีเรื่องศึกชายแดนที่ประชิด ฝ่าบาทยังจะจัดงานเฉลิมฉลองขึ้นครองราชย์ที่ยิ่งใหญ่จึงไม่มีเงินที่จะมาดูแลชาวบ้านให้ทั่วถึง"
ฉีเย่ว์ได้ฟังยิ่งรู้สึกหดหู่ สงสารชาวบ้านตาดำๆ
