จนกระทั่งเขาได้ยินเสียงม้าร้อง หยางเจี๋ยควบม้าเร็วไปตามเสียงพบเสี่ยวเจี๋ยอยู่ตรงนั้นแต่ไร้ร่างของคุณหนูสี่ฝนตกหนักจนน้ำไหลเข้าตา หยางเจี๋ยลงจากม้าผูกมันเข้ากับต้นไม้ก่อนจะวิ่งมาดูเสี่ยวเจี๋ย
เสี่ยวเจี๋ยเป็นม้าเชื่องแม้จะตื่นตระหนกบัดนี้มันก็ไม่คิดจะทิ้งผู้เป็นนายไปไหน
หยางเจี๋ยมองโดยรอบเห็นว่าตรงนี้เป็นเนินชันอีกทั้งยังมีร่องรอยคล้ายมีม้าล้ม เขาดูขาของเสี่ยวเจี๋ยพบว่ามีรอยเลือดแผลถลอกเล็กน้อยนับว่าอาการไม่บาดเจ็บไม่มาก แสดงว่าเสี่ยวเจี๋ยอาจจะล้มแล้วฉีเย่ว์เล่า
"คุณหนูสี่ คุณหนูสี่"
หยางเจี๋ยเห็นร่องรอยของนางแล้ว ตรงนี้เป็นพื้นชันเขาค่อยๆ ไต่ลงไปด้านล่างค้นหาตัวนางอยู่นานก็พบว่าฉีเย่ว์นอนอยู่ตรงนั้น นางยังคงรู้สึกตัวคงตะโกนให้คนช่วยแข่งกับเสียงฝนที่ตกหนักดูเหมือนว่าเสียงของนางจะแหบแห้งไปบ้าง
"เจ้าเป็นอย่างไรบ้างเจ็บตรงไหน"
"พี่เจี๋ยข้าตกลงมา เสียงฟ้าร้องน่ากลัวมากเสี่ยวเจี๋ยตกใจพาข้าว
