หวอหลุนขี่ม้าเข้ามาใกล้ๆ ม้าของฉีเย่ว์ ในขณะที่พี่น้องคนอื่นของนางต่างกำลังพูดคุยกับคู่หมายของตนเองอย่างสนุกสนาน ฉีเย่ว์แอบมองผ่านหน้าหยางเจี๋ยที่คอยดูแลจูงม้าของตนเองให้อยู่นิ่งๆ จึงตอบคุณชายรองด้วยน้ำเสียงค่อนข้างดัง
"นั่นต้องขอบคุณอาจารย์ของข้า เขาเก่งกาจยิ่งจึงสอนข้าได้ดี"
"อาจารย์ของเจ้าหรือเป็นผู้ใดกัน"
"เขาค่อนข้างลึกลับสักหน่อยไม่ชอบเปิดเผยตัวตนกับคนนอก"
"น้องเย่ว์เราสองยังนับว่าเป็นคนนอกอีกหรือ"
"ท่านสำหรับข้า ไม่นับเป็นคนนอกแล้วเรารู้ใจกันเพียงนี้"
"น้องเย่ว์ เจ้าทำข้าดีใจแล้วรู้หรือไม่ว่าคำพูดของเจ้ามีความหมายกับข้าเพียงใด"
คุณชายรองมองฉีเย่ว์ด้วยสายตาเป็นประกาย หยางเจี๋ยยืนนิ่งฟังทั้งสองพูดจาจีบกันไปมาในใจก็รู้สึกร้อนรน แต่กระนั้นเขาก็ยังคงทำท่าทางเฉยชาประดุจผู้รับใช้ผู้หนึ่งเท่านั้นเห็นบนศีรษะของฉีเย่ว์ไม่ได้ปักปิ่นไม้ของเขาแล้วก็รู้สึกปวดใจเป็นอย่างยิ่ง หยางเจี๋ยได้แต่
