“เฮ้ย!” เพราะมัวแต่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย และไม่ได้สนใจว่าบนเตียงจะเป็นเช่นไร คิดว่าไปไอ้นูนๆ ที่วางอยู่ใต้ผ้านวมผืนใหญ่คือหมอนข้างใบโต แต่ที่ไหนได้!!!
มันคือหมอนข้างดิ้นได้!!!
“พิมพ์ดาว” เพลิงตะวันเสียงดังใส่คนที่หลับสนิทไปแล้ว
พิมพ์ดาวสะดุ้งตื่น เธอลนลานลุกขึ้นมองอาหนุ่มด้วยความตกใจ
“อาเพลิงเสียงดังทำไมคะ หนูตกใจหมดเลย” แม่ตัวดีถามเขาอย่างไม่เข้าใจ เพลิงตะวันมองสบตาเธอในแสงสลัวของโคมไฟ เขารู้ว่าเธอไม่ได้แกล้ง จึงสูดลมหายใจเข้าปอดแรงลึกค่อยๆ เรียบเรียงคำพูดกับเธอเป็นประโยค
“กลับไปนอนที่ห้องของเธอพิมพ์ดาว คืนนี้อาเหนื่อย ไม่มีอารมณ์จะนอนกับเธอแล้ว เอาไว้มีอารมณ์เมื่อไหร่ค่อยว่ากันอีกที”
“ถ้าอาไม่มีอารมณ์ งั้นก็นอนกอดกันเฉยๆ ก็ได้ค่ะ หนูไม่ได้คาดคั้นหรือบีบบังคับให้อาต้องมีอะไรกับหนูตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงหรอกนะคะ ถ้าเราทำแบบนั้นกันจริงๆ คงช็อกตายคาเตียง”
เหมือนผู้ใหญ่คุยกับเด็กไม่รู้ควา
