EP.2: ใบชา
1339 Words
ใบชาเดินตรงไปยังโต๊ะประจำหน้าคณะที่มีเพื่อนสนิทของเธอกำลังนั่งพูดคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน เธอทิ้งตัวนั่งลงพร้อมก้มหน้าซบแขนตัวเองอย่างคนหมดแรง
“เฮ้ย!!! ใบชาแกเป็นอะไร” เมื่อเห็นอาการเหมือนคนไม่มีแรงของใบชาทำให้หวานอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความเป็นห่วง ซึ่งไม่ต่างจากแซมมี่ที่อดจะถามใบชาด้วยความเป็นห่วงอีกคนไม่ได้
“จริง แกเป็นอะไรหมดแรงเหมือนคนไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาทั้งคืน หรือว่า!!!”
“แซมมี่ หยุดเลย อย่าพูด!!! ชาไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแค่ง่วง” ใบชารีบยกมือห้ามพร้อมพูดเบรกความคิดพิเรนทร์ ๆ ของแซมมี่ทันทีก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดออกมา แค่มองตาก็รู้ว่าอีกฝ่ายคงคิดเรื่องต่ำกว่าสะดือแน่ ๆ
“อ้าว!!! เมื่อวานแกก็กลับเร็วทำไมยังง่วงอยู่ ดูตาสิเนี่ยดำยิ่งกว่าหมีแพนด้าซะอีก แกไปทำอะไรมา”
“เมื่อวานเกิดเรื่องนิดหน่อยน่ะ”
“เกิดอะไรขึ้น เล่ามา...”
“จริง”
ใบชามองหน้าสองสาวเพื่อนสนิทก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ฟังอย่างละเอียด เพราะถึงยังไงพวกเธอก็ไม่เคยมีความลับต่อกันอยู่แล้ว
“เมื่อคืนชาหิวเลยลงไปหาอะไรกินข้างล่างแต่ดันโดนวิ่งราวกระเป๋านะสิ ชาก็เลยวิ่งตามมันไปแบบไม่คิดชีวิต ก็มันเสียดายเงินกับของในกระเป๋านี่หน่า”
“ห๊ะ!!!/ ห๊ะ!!! แล้วไงต่อ” หวานและแซมมี่ร้องออกมาพร้อมกันเสียงดังด้วยความตกใจหลังได้ยินคำบอกเล่าของใบชา ก่อนจะคาดคั้นให้ใบชาเล่ารายละเอียดของเรื่องให้ฟังทั้งหมด
“ก็วิ่งตามมันจนทันนั่นแหละแต่ยังไม่ทันที่ชาจะได้แย่งกระเป๋าคืนมันก็หันมามองชาด้วยสายตาน่ากลัวมากแล้วมันก็เปลี่ยนความคิดจากปล้นกระเป๋ามาเป็นจะปล้นสวาทชาแทนนะสิ แล้วแถวนั้นดันเปลี่ยวไม่มีคนไฟก็ไม่สว่างอีกต่างหาก ชาเลยสู้สุดตัวแล้วก็วิ่งหนีมันสุดชีวิตจนเกือบโดนรถชนตายไง เฮ้อ....”
“ห๊ะ!!!/ ห๊ะ!!! โดนชนไหม??? แล้วแกเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
“ไม่เจ็บ คนขับรถเขาพาชาไปส่งที่โรงพยาบาลนะ ตอนแรกก็กลัวว่าเขาจะทำมิดีมิร้ายเลยแกล้งสลบแต่พอเขาขับรถไปส่งที่โรงพยาบาลเลยรู้ว่าเขาเป็นคนดี แถมยังจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้อีกด้วย ถ้ามีโอกาสได้เจอเขาอีกครั้งชาจะเข้าไปขอบคุณเขาที่ช่วยชาไว้”
“เฮ้อ... ดีแล้วที่แกไม่เป็นอะไรมาก แล้วนี่โจรมันได้อะไรไปบ้าง” แซมมี่ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกที่อย่างน้อยใบชาก็ไม่ได้เป็นอะไรยังปลอดภัยดี แต่ก็อดเป็นห่วงใบชาไม่ได้ด้วยเพราะนิสัยไม่ยอมคนนี่แหละมักจะสร้างปัญหาให้ตัวเองตลอดเวลา
“ก็แค่โทรศัพท์กับเงินนิดหน่อย ดีนะที่ชาเอากระเป๋าใบเล็กไปไม่ได้เอากระเป๋าสมบัติไป ไม่งั้นต้องแย่แน่ ๆ เลย”
“ใบชาไม่เป็นไรก็ดีแล้ว วันหลังไม่ต้องวิ่งตามโจรไปแบบนั้นอีกนะ แล้วก็อย่าไปไหนมาไหนตอนกลางคืนดึก ๆ คนเดียวอีก” หวานบอกใบชาด้วยความเป็นห่วงถ้าเป็นเธอคงไม่วิ่งตามไปหรอกเต็มที่ก็คงร้องให้คนแถวนั้นช่วย ถึงเธอจะสู้คนไม่กลัวอะไรแต่ก็ไม่รู้ว่าโจรที่มาปล้นมันมีอาวุธหรือเปล่าทรัพย์สินอะไรก็ไม่สำคัญเท่าชีวิตตัวเองหรอก
“อืม”
“อย่าแค่อืม ต้องทำด้วยแกน่ะชอบทำอะไรไม่คิด นี่ถ้าเกิดโจรมันมีมีดแล้วแทงแกพุงทะลุทำไงฉันไม่อยากคิดเลยว่าจะเป็นยังไง สยอง…” แซมมี่พูดย้ำเตือนคำพูดของเธอกับหวานให้ใบชาฟัง แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเท่าไหร่
“จร้า.... แม่ ๆ”
“ยัยใบชา!!!/ใบชา!!!”
“เออ... เข้าใจแล้ว แต่ตอนนี้ได้เวลาเรียนแล้วรีบ ๆ ไปเถอะเดี๋ยวอาจารย์เช็กชื่อขาดจะแย่เอานะ” ใบชารีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่เธอจะโดนทั้งสองสาวเพื่อนสนิทบ่นจนหูชามากกว่านี้
“จริงด้วย!!!”
“เร็วเลย” เมื่อสองสาวก้มดูนาฬิกาตามที่ใบชาบอกก็เห็นว่ามันถึงเวลาเข้าเรียนแล้วก็รีบพากันวิ่งขึ้นอาคารมุ่งตรงไปยังห้องเรียนของพวกเธอให้ทันก่อนที่อาจารย์จะเข้าห้อง
หลังเลิกเรียนใบชากำลังเก็บหนังสือและอุปกรณ์การเรียนใสกระเป๋าตัวเองพร้อมกับหันไปมองเพื่อนทั้งสองของเธอที่กำลังเก็บของอยู่เหมือนกันก่อนจะร้องถามออกไป
“พวกแกวันนี้มีธุระไปไหนกันหรือเปล่า” ระหว่างที่ถามเพื่อนไปก็เก็บของตัวเองไปด้วยเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เนื่องจากวันนี้เธอจะไปซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ให้ตัวเองเพราะเครื่องเก่ามันหายไปพร้อมกับโจรเมื่อคืนนี้ ทำให้ตอนนี้เธอติดต่อกับใครไม่ได้เลย เธอกลัวว่าทางบ้านจะเป็นห่วงโดยเฉพาะพี่ชายสุดที่รักที่หวงเธอมากจะเป็นห่วงจนทนไม่ไหวต้องมาหาเธอถึงที่นี่ถ้าขาดการติดต่อไปเพราะปกติเธอจะต้องโทรต้องรายงานตัวกับที่บ้านทุกวันไม่เคยขาด
“ไม่มี/ไม่มี” สองสาวเพื่อนสนิทของใบชาหันหน้ามาตอบเธอด้วยน้ำเสียงที่ดังอย่างพร้อมเพรียงกัน
“งั้นไปเดินห้างด้วยกันไหม ชาจะไปซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่”
“ไปสิ แต่.... แกต้องเลี้ยงข้าวพวกฉันนะเว้ย” แซมมี่ตอบรับด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมกับยื่นข้อเสนอที่เพื่ออย่างใบชาต้องจำใจตอบรับ
“ก็ได้ ว่าแต่พวกแกอยากกินอะไร”
“ไปก่อนแล้วกันแล้วค่อยเลือกว่าจะกินอะไร หึหึ ใช่ไหมหวาน!!!” แซมมี่พูดพร้อมกับสบตาหวานด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มองแล้วคิดเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้เลย นอกจากว่าวันนี้ใบชาต้องกระเป๋าแบนอย่างแน่นอน
“โอเค!!! ตามนั้น... งั้นไปกันเลย”
“ได้/ไป” หลังจากทั้งสามคนเก็บของเสร็จก็พากันมายังห้างสรรพสินค้าชื่อดังที่อยู่ไม่ห่างจากมหาลัยมากนัก แต่กว่าจะถึงก็ใช้เวลาไปพอสมควรเพราะความหนาแน่นของการจราจรที่ขึ้นชื่อเรื่องรถติดอยู่แล้ว
“เบื่อรถติดจริง ๆ ต้องทำยังไง”
“ซื้อเครื่องบินขับสิคะเพื่อน รถไม่ติดแน่นอน”
“เหอะ!!! พูดอย่างกับถ้าขับเครื่องบินมาจะมีที่จอดเนอะ พูดอะไรไม่คิดนะแก ขนาดรถยังวนหาที่จอดตั้งหลายรอบจนตาลายไปหมดแล้วเนี่ยกว่าจะหาที่จอดได้” ใบชาได้แต่ฟังแซมมี่ปะทะฝีปากกับหวานด้วยน้ำเสียงและท่าทางชวนปวดหัวสุด ๆ แต่มันก็เป็นเรื่องปกติของทั้งคู่ แต่ถึงแบบนั้นทั้งสองคนก็รักกัน
“เลิกเถียงกันได้หรือยัง ชาปวดหูไปหมดแล้วเนี่ย”
“ยัง!!!/ยัง!!!!” แซมมี่กับหวานหันมาตอบใบชาเสียงดังพร้อมกันหลังจบคำพูดของใบชาก่อนที่ทั้งคู่จะหันกลับไปปะทะฝีปากกันอีกครั้ง
“เฮ้อ... งั้นก็ตามใจพวกแกเลย ชาขอไปห้องน้ำก่อนก็แล้วกัน” ใบชาถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายพร้อมบ่นออก มาแล้วก็เดินหนีเพื่อนทั้งสองไปทางห้องน้ำของห้างโดยที่ไม่หันกลับไปมองเพื่อนทั้งสองที่กำลังเร่งรีบเดินตามใบชามาติด ๆ
“ใบชารอด้วย/รอด้วย”
- Writer
