เด็กมาเฟีย

บทนำ

บรื้นนน!!! บรื้นนน!!!!

"กรี๊ดดดดด!!!!" เสียงกรี๊ดกร๊าดของผู้หญิงในสนามดังสนั่นทันทีที่รถซุปเปอร์คาร์คันหรูพุ่งออกจากจุดสตาร์ทไปด้วยความเร็ว เจ้าของรถคันนั้นขับแซงทุกคันที่ขวางหน้าอย่างชำนาญจนอยู่ในอันดับหนึ่งของการแข่งขัน

ดวงตาคมกริบจับจ้องเบื้องหน้า เท้าใหญ่เหยียบคันเร่งจนเกือบมิด ทุกคนในสนามไม่อาจละสายตาไปจากรถคันนั้นได้เลย เขาทิ้งระยะห่างจากรถทุกคันไว้ไกลพอสมควร รอยยิ้มบนมุมปากหยักเหยียดออกเมื่อเห็นเส้นชัยอยู่ตรงหน้า เขาไม่รอช้ารีบเร่งความเร็วจนรถนั้นเข้าเส้นชัยเป็นที่เรียบร้อย เสียงโห่ร้องดังสนั่นทันทีรถคันที่ตนวางพนันไว้เป็นฝ่ายชนะ

พรึ่บ!

"ฝากเก็บรถด้วย" โจชัวโยนพวงกุญแจรถให้ลูกน้องคนสนิท พลางยกมือเสยผมไปด้านหลัง รับขวดน้ำมาเปิดกินอย่างหิวกระหาย ก่อนจะโยนขวดน้ำลงถังขยะใกล้ๆและเดินออกไปแต่ทว่า...

หมับ!

"พี่สุดหล่อคะ"

"....." เด็กสาวในชุดนักเรียนมัธยมปลาย ถักเปียแกะสองข้างผูกโบว์สีน้ำเงินเข้ม วิ่งเข้ามาจับแขนมาเฟียหนุ่มไว้เมื่อเขากำลังจะเดินเข้าไปข้างใน

โจชัวไม่พูดอะไรเพียงแค่มองหน้าตาจิ้มลิ้มของเด็กสาวสลับกับมือที่จับแขนเขาอยู่ ฟารินเห็นว่าเขากำลังไม่พอใจก็รีบคลายมือเรียวออก

"เอ่อ...นะ..หนูขอลายเซ็นหน่อยได้ไหมคะ?" รอยยิ้มบนใบหน้าจิ้มลิ้มค่อยๆจางลงและเลือนหายไปในที่สุด เมื่อคนตรงหน้าเอาแต่มองหน้าเธอไม่ยอมละไปไหน จนเธอเริ่มรู้สึกกลัวเขาขึ้นมา

"....."

"นะ..หนูไม่เอาแล้วก็ได้ค่ะ"

โจชัวหมุนตัวเดินออกไป ทิ้งให้ฟารินยืนมองตาละห้อยด้วยความเสียดาย วันนี้เธออุตส่าห์โดดเรียนเพื่อมาดูเขาแข่งโดยเฉพาะ กะว่าหลังจากเขาแข่งเสร็จจะมาหาขอลายเซ็นและถ่ายรูปไว้สักหน่อย แต่ทุกอย่างกลับพังไม่เป็นท่า ข่าวลือที่เขาบอกไว้ท่าจะจริง คือเขาไม่ยอมให้ลายเซ็นและไม่ยอมถ่ายรูปกับใครเลย ซ้ำบางคนยังถูกชายชุดดำลากตัวออกไปอีก

"อดเลย" เด็กสาวทำหน้าเศร้าก่อนจะเดินคอตกออกมา มองกระดาษในมืออย่างเสียดาย

"เกะกะว่ะ!"

ตุ้บ!

"อ๊ะ!" จู่ๆก็มีชายคนหนึ่งเดินมาแล้วผลักเธอออกทำให้เธอล้มลงก้นกระแทกพื้นอย่างแรง เธอหันไปมองชายคนที่เสียมารยาทกับเธอ ก่อนจะผลุนผลันลุกขึ้นเดินตามเขาคนนั้นไป

"มึงมันขี้โกง!" เธอเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อชายคนที่ผลักเธอล้มกำลังเอาปืนจ่อหัวนักแข่งรถในฝันของเธอ

"กูไม่ได้โกง มึงมันแพ้แล้วไม่รู้จักยอมรับเอง" โจชัวยกแก้วไวน์ชั้นเลิศในมือขึ้นจิบพอให้ชุ่มคออย่างสบายใจ จนลืมไปเลยว่ามีปืนจ่ออยู่ที่หัว "อยากจะยิงก็ยิง แต่กูไม่รับประกันนะว่ามึงจะออกจากห้องนี้ทั้งที่ยังมีลมหายใจอยู่ไหม"

"มึงคิดว่ากูไม่กล้ายิงมึงใช่ไหม?"

"แล้วทำไมกูต้องกลัวเศษสวะอย่างมึงด้วยล่ะ" โจชัวพูดจบก็กระตุกยิ้มออกอย่างเย้ยหยัน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาถูกศัตรูเอาปืนมาจ่อหัว เขาโดนบ่อยจนกลายเป็นความเคยชินไปแล้ว มันเลยทำให้เขาไม่ได้รู้สึกตื่นตูมอะไรขนาดนั้น ก็อย่างที่เขาบอกไปถ้ามันกล้าลั่นไกใส่เขา ลูกน้องเขาก็กล้าลั่นไกใส่มันเหมือนกัน

มาเฟียหนุ่มหยัดกายขึ้นเต็มความสูงเดินมายืนเทียบกับคู่แข่งที่แพ้ตัวเอง รอยยิ้มบนใบหน้าเหยียดออกมาอย่างน่ากลัว ทำเอาคนตรงหน้าถึงกับถอดสีหน้าออกมา คนทั่วไปอาจไม่รู้ว่าตัวตนของเขาว่าเป็นมาเฟีย

ส่วนมากคนจะรู้จักแค่ว่าเขาเป็นนักแข่งรถ ซึ่งนั่นเป็นเพียงงานอดิเรกที่เขาชอบ แล้วเรื่องที่เขาชนะมาหลายต่อหลายครั้งมันคงจะเป็นพรสวรรค์ที่ติดตัวเขามา ไม่แปลกที่ใครเวลาลงแข่งกับเขาจะแพ้แล้วพาลแบบนี้ ขนาดนักแข่งที่ว่าเก่งยังแพ้ให้กับเขาเลย เช่น คริสคนที่กำลังยืนจ่อปืนใส่เขา

"คนพนันมึงไว้เยอะสินะ พอแพ้ก็โดนโจมตีแล้วมาพาลใส่กู คิดดีแล้วใช่ไหมที่เอาปืนมาจ่อกู?"

"มึงวิเศษวิโสมาจากไหนไม่ทราบทำไมกูจะต้องกลัวมึงด้วย"

"แล้วมึงจะรู้ว่าไม่ควรเอาปืนมาจ่อคนอย่างกู" โจชัวแสยะยิ้ม พลางเลื่อนมือมาปลดกระสุนในตอนที่คริสเผลอ

แกร๊ก!

"นี่มึง!!" คริสตกใจไม่น้อยที่รู้ว่ากระสุนตนถูกปลดออกโดยน้ำมือของโจชัว

"บอกลาโลกนี้ไปได้เลย"

ปืนพกสั้นที่เหน็บไว้ด้านหลังถูกจับออกมา มาเฟียหนุ่มใช้เท้าขัดขาคริสที่กำลังจะวิ่งหนีจนล้มลงกับพื้น เขากระชากเส้นผมคริสไว้แน่น ก่อนจะเลื่อนปืนในมือมาจ่อกลางหน้าผากและจัดการลั่นไกใส่ ด้วยความที่เป็นปืนเก็บเสียงทำให้ไม่มีใครได้ยินแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีใครเห็นเหตุการณ์

ฟารินเบิกตาโพลงกับภาพนั้น เด็กสาวยกมือปิดปากตัวเองมองร่างไร้วิญญาณของคริสที่นอนจมกองเลือด จากฝีมือของนักแข่งในฝันของเธอ

"อย่าคิดว่าไม่รู้ว่าแอบดูอยู่ ถ้าปากมากจุดจบของเธอก็อาจจะเป็นเหมือนมันก็ได้!" โจชัวมองไปยังหลังกำแพงพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินออกไป ไม่นานก็มีชายชุดดำสองคนเดินมาจัดการเก็บร่างของคริสเพื่อไปทำลายหลักฐาน