“ข้าทำหน้าที่ดูแลจวนปันอย่างดีมาตลอด ฝ่ายเจ้าก็ย่อมเห็น อีกอย่างเมื่อไม่มีฮูหยินใหญ่หรืออนุ ผู้เป็นแม่ก็คือสตรีที่ช่วยงานนี้ ถูกต้องหรือไม่”
“เช่นนั้น ต่อไปแม่ใหญ่คงไม่ต้องลำบากแล้ว กุญแจจวนปันทั้งหมด และการรับผิดชอบหลังบ้านให้ข้า ย่อมมีคนคู่ควรเข้ามารับผิดชอบแทนท่าน!”
ฝงเสวียนนึกว่าหูฝาด เรื่องนี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร หรือว่าปันเส้าเฟิง
ตกลงปลงใจจะแต่งงานกับท่านหญิงตง แต่เท่าที่ทราบ ฝ่ายนั้นให้คนส่งจดหมายมาว่าป่วย พร้อมของขวัญมามอบให้ฝงเสวียน ด้วยไม่สามารถมาร่วมงานเซิงรื่อได้
“ลูกเฟิง กล่าวเช่นนี้ความหมาย คือเจ้าตั้งใจแต่งภรรยาเข้าจวนปัน”
แม้จะถามตรง ๆ แต่ฝงเสวียนก็ครั่นคร้ามใจ นางกลัวเหลือเกินว่า หากสตรีผู้นั้นก้าวเข้าเรือนมา และเป็นคนที่นางไม่อาจควบคุมได้ อาจทำให้ฐานะนางในจวนแห่งนี้สั่นคลอน เรื่องแม่ผัวลูกสะใภ้ที่ผิดใจกันมีให้เห็นอยู่บ่อย ๆ ถึงขั้นฆ่ากันให้ตายก็เกิดขึ้นได้เสมอ
