เรือนรับรองของรัชทายาทอยู่นอกวังหลวง และส่วนนี้ในอดีตเป็นสถานที่เริงรมย์ เหล่านางรำและนักดนตรีถูกส่งตัวมาปรนนิบัติแขกของแคว้นต้าโจว
อยู่เนือง ๆ ว่ากันว่า ยามค่ำคืนมักมีเสียงครวญครางที่บ่งบอกถึงความสุขสมระหว่างชายหญิง
ยามนี้ปันเส้าเฟิงวางสีหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว โกรธรึ? ไม่ถึงขนาดนั้น เขาเพียงแต่อยากวางตัวให้เหมาะสม ทั้งไม่ต้องการมอบโอกาสให้สตรีนางใดอีก ด้วยโอกาสเดียวที่มีอยู่นับแต่อดีตฮูหยินเสียชีวิตไปนั้น เขาได้มอบให้แก่สตรีปริศนา ซึ่งแม้แต่ชื่อนางเขายังจดจำมิได้ไปแล้ว
กระนั้นก็มีแต่ภาพนางเคลื่อนไหวร่างกายและเรียกหาเขาอย่างเอาอก
เอาใจ ทุกอย่างเป็นสิ่งที่เรียกร้องวัยหนุ่มแน่นของเขากลับคืนมา
‘ก็ทุกหยาดหยดของท่านพี่ นับแต่นี้ จะเป็นของข้าเพียงแต่ผู้เดียว’
‘เด็กน้อย เจ้าช่างไร้เดียงสา คืนนี้มากกว่าสามรอบ ข้าก็ปล่อยออกมาให้เจ้ากลืนกินได้’
‘อ๊ะ...ท่านพี่ล้อข้าเล่นแล้ว’
‘เรื่องจริง ปา
