สวาทรักอสูรร้าย

1

1

“คุณหนูแน่ใจเหรอครับว่าจะทำงานนี้?” น้ำเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความห่วงใยหลุดออกมาจากปากของนาโอะโตะ ผู้ชายที่เปรียบเสมือนพี่ เพื่อนและลูกน้องของทรรศิกา หรือคุริฮาระ ทามะโกะ ลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น หญิงสาวที่มีสายเลือดของยากูซ่าครึ่งหนึ่งในร่างกาย คนที่ถูกถามเหมือนจะระบายลมหายใจออกมาเบาๆ คลายความกลัดกลุ้มและกังวลที่มีเมื่อได้ยินคำถามนี้

“ทามะโกะก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแน่ใจหรือไม่แน่ใจ แต่คุณพ่อสั่งมาทามะโกะก็ต้องทำ” ไม่มีใครรู้หรอกว่าคำสั่งของทาคุยะผู้เป็นบิดาสร้างความลำบากใจและความกังวลให้กับทรรศิกานักฆ่าสาวมือหนึ่งมากแค่ไหน เพราะคนที่บิดาสั่งให้ไปสังหารนั้น เป็นเพียงแม่บ้านธรรมดาคนหนึ่ง เพียงแต่ว่าแม่บ้านคนนี้คือภรรยาของทาจิบานะ ยูสุเกะหัวหน้าแก๊งมังกรขาว ความยากในการลงมือสังหารงานนี้จึงมีความยากในระดับสูงสุดเท่าที่เธอเคยลงมือมา แม้ใจไม่อยากทำแต่ก็ต้องทำอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“เรื่องที่คุณท่านสั่งให้ไปฆ่าคุณมายุมิพี่ไม่ค่อยข้องใจเท่าไหร่ แต่พี่ไม่เข้าใจว่าทำไมนายท่านถึงมีคำสั่งให้คุณหนูไปฆ่าคุณมินามิด้วย ทั้งๆ ที่เป็นลูกสาวแท้ๆ แล้วก็เป็นน้องสาวของคุณหนูด้วย?” นาโอะโตะไม่เข้าใจคำสั่งนี้เลยแม้แต่น้อย สุชาลินีหรือมินามิ คือเลือดก้อนหนึ่งของทาคุยะเช่นกัน แล้วเหตุใดต้องสั่งให้ฆ่าลูกสาวแท้ๆ ของตัวเองด้วย เขามองไม่เห็นเหตุผลอะไรที่พอจะเป็นไปได้เลย จะว่าเป็นเรื่องที่สุชาลินีไปพบรักกับลูกชายคนโตของตระกูลทาจิบานะก็ไม่น่าจะใช่ เพราะทั้งสองตระกูลไม่ได้เป็นศัตรูกันถึงขนาดที่ว่าต้องห้ำหั่นกัน ถ้อยทีถ้อยอาศัยแบ่งแยกเขตการปกครองของแต่ละพื้นที่อย่างชัดเจน ไม่มีใครล่วงล้ำเข้ามาในเขตของอีกฝ่าย เป็นการดีเสียอีกที่ทั้งสองแก๊งจะได้รวมตัวกันเป็นหนึ่งเดียวเป็นทองแผ่นเดียวกัน ความยิ่งใหญ่ที่จะไม่มีแก๊งไหนเทียบได้

“อย่าว่าแต่พี่นาโอะที่ไม่เข้าใจเลย ทามะโกะเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ถามย้ำคุณพ่อหลายครั้งหลายหนแล้ว คุณพ่อก็ตอบกลับมาคำเดิมทุกครั้ง คำว่าแน่ใจ แล้วยังบอกย้ำด้วยว่า ต้องฆ่าให้ได้ ถ้าฆ่าไม่ได้แม่ของทามะโกะก็ต้องตายแทน” นาโอะโตะฟังแล้วเกิดความหดหู่ใจยิ่งนัก ความสงสารที่มีต่อเจ้านายสาวมากล้นเหลือเกิน เขาเกิดมายืนอยู่บนโลกใบนี้มานานสามสิบห้าปี ไม่เคยเห็นใครเข้มแข็ง เด็ดเดี่ยวเท่ากับทรรศิกามาก่อนเลย แม้ว่าภายนอกเธอคือนักฆ่ามือหนึ่ง ผู้ซึ่งหยิบยื่นความตายให้กับเหยื่อเคราะห์ร้ายตามใบสั่ง ทว่าภายในจิตใจกลับตรงกันข้ามกับอาชีพ ไม่มีใครรู้จักเจ้านายสาวดีเท่ากับเขาและลูกน้องคนอื่นๆ แล้วรู้ด้วยว่าสาเหตุที่ทรรศิกาต้องผันตัวเองเป็นนักฆ่าเพราะอะไร และท้ายสุดของเหตุผลทำเพื่อใคร

“แล้วจะลงมือยังไง?” ในเมื่อทุกอย่างต้องเดินหน้าไม่มีวันถอย พวกเขาก็พร้อมที่จะยืนเคียงข้างทรรศิกาไปตลอดชีวิต

“เราจะบุกไปที่บ้านพักของยูสุเกะก่อน ทามะโกะให้คนไปสืบดูแล้ว คุณมายุมิไม่ค่อยสบายไม่ไปร่วมงานเลี้ยง เราจะฉวยโอกาสนี้จัดการ เสร็จจากทางนั้นแล้วเราค่อยไปลงมือต่อที่โรงแรม” ทรรศิกาพูดเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องง่ายที่จะจัดการกับคนสองคนที่มีความสำคัญกับแก๊งมังกรขาวพอๆ กัน มายุมิเป็นภรรยาของหัวหน้าแก๊งคนปัจจุบัน สุชาลินีหรือมินามิคือภรรยาของหัวหน้าแก๊งในอนาคต การรักษาความปลอดภัยต้องมีมากเช่นกัน งานในครั้งนี้ยากเย็นยิ่งนัก

“พี่ว่ามันยากนะทั้งสองทางเลย ที่บ้านพักก็ต้องมีคนคอยอารักขาอยู่แล้ว และยิ่งที่โรงแรมไม่ต้องพูดถึง คงจะมีมากกว่าเป็นเท่าตัว” ไม่ใช่ว่านาโอะโตะจะหวาดกลัวเรื่องที่จะลงมือทำ เพียงแต่ว่าความเสี่ยงนั้นมีมาก ความเป็นไปได้แทบจะมองไม่เห็น เขากลัวว่าทรรศิกาจะพลาดพลั้งเสียทีมากกว่า

“ที่บ้าน ทามะโกะจะบุกเข้าไปคนเดียว พี่นาโอะโตะกับคนอื่นคอยอยู่ข้างนอกรอสัญญาณก็พอ”

“ไม่เอา!! พี่ไม่ให้คุณหนูเข้าไปคนเดียวแน่ ยังไงพี่ก็ไม่ยอม” นาโอะโตะพูดเสียงดังขึ้นมาทันทีที่เจ้านายสาวพูดจบประโยค ไม่มีทางที่เขาจะให้เธอเข้าไปเสี่ยงคนเดียวแน่ ไปด้วยกันก็ต้องตายด้วยกันสิ

“แต่นี่เป็นคำสั่ง ถ้าพี่นาโอะโตะไม่ทำตามที่ทามะโกะสั่งก็ไม่ต้องมาพูดกันอีก” ทรรศิกาสวนกลับไปด้วยเสียงจริงจัง เหมือนกับสีหน้าและแววตาที่มองไปยังอีกฝ่ายเขม็ง ราวกับจะบอกลูกน้องหนุ่มว่าเธอเอาจริงไม่ได้ข่มขู่

“พี่ให้เวลาคุณหนูแค่สิบนาทีเท่านั้น ถ้าคุณหนูไม่ออกมาหรือว่าไม่ส่งสัญญาณบอก พี่จะบุกเข้าไป” เขายอมอ่อนให้แต่ไม่ยอมงอ ชายหนุ่มยื่นระยะเวลาให้เธอลงมือเพียงสิบนาทีเท่านั้น หากเลยจากนี้ไปเขาและพวกที่รออยู่ด้านนอกจะบุกเข้าไปในบ้านของยูสุเกะทันที

“ได้ ตกลงตามนี้ ไปเตรียมอาวุธและคนให้พร้อม เราจะลงมือกันในคืนพรุ่งนี้” เมื่อการสนทนายุติลง ร่างของทรรศิกาก็เดินเข้าไปในบ้านไม้ชั้นเดียวที่ปลูกอยู่บนยอดเขาสูงชัน เป็นเพียงบ้านหลังเดียวที่ปลูกอยู่บริเวณนั้น โดดเดี่ยว อ้างว้าง มีเพียงเธอกับมารดาและลูกน้องคู่กายอีกสามคนเท่านั้นที่อยู่ในบ้านหลังนี้ การเป็นนักฆ่าทำให้ทรรศิกาต้องตัดตัวเองออกจากโลกภายนอก ไม่มีใครรู้จักเธอในฐานะของลูกสาวหัวหน้าแก๊งพยัคฆ์ทอง ไม่มีใครรู้ว่าสาวหน้าหวานเจ้าของใบหน้ารูปไข่คือนักฆ่ามือหนึ่ง ทุกคนรู้เพียงว่าหญิงสาวเป็นคุณครูในโรงเรียนอนุบาลแห่งหนึ่งเท่านั้น

ร่างระหงค่อยๆ ย่องเข้ามาในห้องนอน ดวงหน้างามสวยยิ้มพรายเมื่อเห็นคนรักกำลังนอนหลับอยู่บนเตียง เท้าเปล่าเปลือยค่อยๆ เหยียบย่างเดินไปตามพื้นพรมให้เบาที่สุด เพื่อไม่ให้ชายร่างโตที่มีประสาทหูดีเลิศรู้ตัวว่าเธอกลับมาจากเมืองไทยแล้ว

“ปิ่นกลับมาแล้วค่ะ” หญิงสาวกระโดดขึ้นไปนั่งบนเตียง ตะโกนใส่หูของทาจิบานะ เรียว เสียงดังลั่น หวังจะให้เขาตื่นเต้นดีใจกับการกลับมาของเธอ หากเรียวก็ทำให้เธอผิดหวังอย่างแรงเมื่อเขานอนยิ้มไม่แสดงความดีอกดีใจหรือว่าตกใจกับเสียงหลายร้อยเดซิเบลของเธอ หันมาหาร่างสวยของคนรักที่นั่งหน้าบูด

“กลับมาแล้วเหรอ เครื่องบินลงตั้งแต่บ่ายสาม นี่มันสามทุ่มแล้วนะทำไมเพิ่งมาล่ะ?” แทนที่จะตกใจกับการกลับมาบ้านก่อนกำหนดของเธอ ยังจะมาทำเป็นรู้ดีเรื่องตารางการบินอีก ไม่ได้บอกให้รู้เสียหน่อย หูไวตาไวเหมือนเดิมเลย สุชาลินียังไม่ตอบกลับเอนกายลงนอนที่ลำแขนหนาแทน ตะแคงร่างกอดร่างใหญ่ด้วยความรักและคิดถึง