สวาทรักอสูรร้าย

6

6

“นี่หล่อนถือดียังไงมาว่าฉันยะ หล่อนก็ไม่ได้ดีเด่นไปกว่าฉันนักหรอก” สาวร่างผอมต่อว่าสาวร่างบางสูงโปร่งเสียงค่อนข้างดัง ทำให้เรียวกับสุชาลินีที่ยืนอยู่ใกล้กับสองสาวหันมามองด้วยความสนใจ และเลือกที่จะคอยสังเกตการณ์เท่านั้น

“ทำไมฉันจะว่าหล่อนไม่ได้ ในเมื่อหล่อนเป็นคนแย่งสามีคนอื่นเขาจริงๆ นี่ ยังจะมาทำปากดีอีก เชอะ”

“ฉันไม่ได้แย่ง เขามาหาฉันเองต่างหาก”

“ทำผิดแล้วยังไม่ยอมรับอีกว่าตัวเองให้ท่าผัวชาวบ้านเขา ไม่อย่างนั้นเขาจะมานอนกับหล่อนทำไมถ้าหล่อนไม่ได้แบให้เขาฟรีๆ”

“หล่อนกล้าว่าฉันขนาดนี้เลยเหรอ ปากดีนักนะ นี่แน่ะ...” แก้วไวน์ที่อยู่ในมือของหญิงสาวร่างผอมตั้งท่าจะสาดไปที่ใบหน้าของหญิงสาวร่างโปร่ง ทว่ามือของหญิงสาวร่างโปร่งปัดมือของอีกฝ่ายอย่างแรง ทำให้ไวน์ที่อยู่ในแก้วสาดเข้าไปโดนบุคคลที่สามอย่างจัง

“อุ้ย!! ขอโทษค่ะ ดิฉันไม่ได้ตั้งใจ” เสียงของคนร่างผอมเอ่ยขอโทษ สุชาลินีโดยพลัน หลังจากที่ไวน์แดงในแก้วสาดเข้าไปบนชุดราตรีสีขาว ทำให้สีแดงของน้ำไวน์เกิดขึ้นเป็นวงกว้าง เรียวมองสองสาวตาขุ่นไม่พอใจอย่างมากกับการกระทำของทั้งสอง หากแต่เขาไม่สามารถพูดอะไรได้เนื่องจากสองสาวเป็นแขกที่มาร่วมงาน

“ไม่เป็นไรค่ะ” สุชาลินีพูดด้วยรอยยิ้ม

“ขอโทษจริงๆ นะคะ ขอโทษจริงๆ ค่ะ” เธอยังกล่าวคำขอโทษไม่หยุด

“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ แค่ไวน์หกใส่เอง ขอตัวไปล้างแขนล้างมือก่อนนะคะ” สุชาลินีไม่ได้ถือโทษโกรธเคืองสองสาวแต่อย่างใดกลับยิ้มให้อย่างสวยงาม สองสาวจึงปลีกตัวเดินออกไปทันทีเมื่อหมดหน้าที่

“พี่เรียวคะ ปิ่นไปห้องน้ำก่อนนะคะ”

“พี่ไปเป็นเพื่อนนะ” เรียวมีความรู้สึกว่าสถานการณ์ตอนนี้ไม่น่าไว้วางใจ เขาจำเป็นต้องรอบคอบให้มากที่สุด เพราะไม่รู้ว่าเป้าหมายของกลุ่มนักฆ่าคือใครบ้าง เขาจึงให้ลูกน้องติดตามบิดาเกินครึ่งของจำนวนคนทั้งหมด ยังไม่ทันที่สาวเจ้าจะตอบรับหรือปฏิเสธ ชายต่างชาติคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเรียวพร้อมกับเอ่ยวาจาทักทาย ทำให้เรียวจำต้องสนทนาตอบกลับ เนื่องจากหัวข้อเรื่องที่อีกฝ่ายพูดขึ้นมานั้นคือการซื้อขายเครื่องคอมพิวเตอร์

“พี่เรียวคะ ปิ่นไปเองดีกว่าค่ะ พี่เรียวอยู่คุยกับลูกค้าเถอะนะคะ ปิ่นไปเองได้ ห้องน้ำอยู่แค่นี้เอง” สุชาลินีตัดสินใจขัดการสนทนาขึ้น เพื่อให้ชายหนุ่มได้ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่ โดยไม่มีเธอเป็นตัวถ่วง

“พี่จะให้ลูกน้องของพี่ไปเป็นเพื่อนนะ เคตะให้คนไปดูแลคุณมินามิด้วย” เคตะหันไปสั่งงานลูกน้องสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังทันทีที่ได้รับคำสั่ง ชายสองคนจึงเดินตามว่าที่นายหญิงไปยังห้องน้ำที่อยู่ไม่ห่างจากห้องจัดเลี้ยงมากนัก โดยมีสายตาของเรียวมองร่างของคนรักไปตลอดจนเธอเดินเลี้ยวไปยังทิศทางที่ห้องน้ำตั้งอยู่ ชายหนุ่มจึงเบนสายตามาสนทนากับชายชาวต่างชาติต่อ ไม่คิดเลยว่าสาวน้อยแสนหวานแสนดีกำลังถูกลอบทำร้ายด้วยน้ำมือของคนที่ขึ้นชื่อว่าพี่สาว

สุชาลินียืนทำความสะอาดเรียวแขนและมืออยู่ที่อ่างล้างมือ ระหว่างที่เธอกำลังยืนทำภารกิจอยู่ หญิงสาวหลายคนเริ่มทยอยออกจากห้องน้ำเหลือเพียงเธอคนเดียวที่ยังยืนอยู่ตรงนั้น บานประตูห้องสุขาถูกเปิดออกสตรีร่างหนึ่งในชุดราตรีสีแดงเพลิงเดินออกมาหลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จสิ้น เธอมาหยุดยืนตรงอ่างล้างหน้า ล้างไม้ล้างมือเสมือนผู้หญิงทุกคนที่จะต้องทำหลังออกมาจากห้องสุขา

“ปิ่นรู้มั้ยว่าพี่มาทำอะไรที่นี่?” ทรรศิกาเอ่ยถามสุชาลินีที่ยืนทำความสะอาดมืออยู่ ผู้ถูกถามเงยหน้ามองกระจก เพื่อที่จะได้เห็นดวงหน้าของผู้พูดที่มีความงามเหลือล้น ทรรศิกาเป็นพี่สาวต่างมารดา แม้ว่าจะห่างกันเพียงสามเดือนจึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเรียกพี่ก็ได้ หากแต่สุชาลินีบอกว่าทรรศิกาเกิดก่อนก็ต้องเป็นพี่ จึงเรียกทรรศิกาว่าพี่มาตั้งแต่เล็กๆ

“มาฆ่าคนใช่มั้ย?” น้ำเสียงของสุชาลินีนั้นยังคงอ่อนหวานระคนสงสารพี่สาวในที

“ใช่ มันเป็นเรื่องลำบากใจที่พี่ต้องทำอย่างนี้” พี่สาวมีความรู้สึกแบบนั้นจริงๆ เธอมีทั้งความลำบากใจ ความเหนื่อยหน่ายใจที่จะทำภารกิจในครั้งนี้ หากแต่ทางเลือกมันมีน้อยสำหรับเธอยิ่งนัก

“ปิ่นขอถามพี่น้ำหวานสักข้อว่า พี่น้ำหวานเป็นคนฆ่าคุณแม่ของพี่เรียวหรือเปล่าคะ?” สุชาลินีตัดสินใจถาม เพราะเธอมองไม่เห็นนักฆ่าคนไหนที่พอจะรับงานนี้ นอกเสียจากพี่สาวคนสวยของเธอ หากแต่คนที่สั่งฆ่านั้นไม่ใช่ใครที่ไหน บิดาของทั้งสองนั่นเอง จึงมีคำถามตามต่อมาว่าบิดาทำอย่างนี้ทำไม

“ใช่ แล้วคนต่อไปก็คือปิ่น” ทรรศิกาตอบด้วยสีหน้าที่ราบเรียบไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ ไม่มีความเสียใจ ไม่มีความเป็นพี่เป็นน้อง หากแต่ไม่มีใครรู้ว่าหัวใจของนักฆ่าสาวร้าวรานมากเพียงใด หากไม่ทำมารดาของตัวเธอเองนั้นต้องจบชีวิตลง ถ้าทำนั่นเท่ากับว่าปลิดชีวิตสายเลือดเดียวกัน ไม่ว่าเธอจะเลือกทำทางไหนก็มีแต่ความเจ็บปวดทั้งนั้น ปืนที่เหน็บไว้ที่น่องถูกดึงขึ้นมา ก่อนจะนำมาเล็งที่ขมับของสุชาลินี สีหน้าของคนที่ถูกสั่งฆ่าเต็มไปด้วยความตกใจ ไม่คาดฝันและต่อมาคือความเสียใจ น้อยใจ เธอเป็นลูกนะเป็นลูกในไส้ เลือดในอก แล้วมีเหตุผลอันใดที่คนเป็นพ่อต้องสั่งฆ่าเธอด้วย มีเหตุผลอะไร มีเหตุผลอะไร สุชาลินีร่ำร้องในใจ หัวใจจวนเจียนจะแหลกสลาย

“ทำไม? ปิ่นขอเหตุผล?” แม้ว่าจะกลัวกับความตายที่กำลังเผชิญ หากแต่เหตุผลทั้งหมดที่บิดาออกคำสั่ง เป็นเหตุผลที่หญิงสาวอยากรู้เช่นกัน อยากรู้เหตุผลที่บิดาทำแบบนี้ก่อนที่จะตาย เพราะรู้แก่ใจว่าทรรศิกาไม่มี วันยอมให้คำสั่งนั้นเป็นเพียงแค่ลมปากเป่า งานทุกชิ้นต้องสำเร็จลุล่วง

“พี่ไม่รู้ พี่เคยถามคุณพ่อแล้ว แต่มันไม่เป็นผล คุณพ่อไม่ตอบ บอกเพียงว่าถ้าพี่ไม่ทำแม่ของพี่ก็ต้องตาย” ความถูกต้องกับเหตุผลที่ต้องทำ มันทำให้ทรรศิกาสับสนเพราะไม่ว่าจะเลือกทางไหนหนามแหลมคมก็คอยทิ่มตำเธอไปตลอดกาล