“ละ…ลืมตาสิ ลืมตาสิรัสเตร”ฉันลูบไปตามใบหน้าคมที่มีเลือดไหลลงมาอย่างแผ่วเบา
ฉันที่ขาเเละตัวติดแง็กกับช่องว่างรถด้านหน้าที่ยับยู้ยี้ไปหมดจนไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้ ทำได้เพียงยื่นแขนไปเขย่าเขาเท่านั้น ฉันทำได้เท่านั้นจริงๆ
“อย่าเป็นอะไรนะ ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนายนะรัสเตร ได้โปรดลืมตามองฉัน”ฉันข่มตาไว้แน่นเมื่อร่างใหญ่สลบไสลไม่มีท่าทางจะลืมตาขึ้นมาเลย แถมเลือดยังไหลออกมาจากหัวไม่หยุดสักที จนฉันเริ่มทำอะไรไม่ถูก
“ชะ..ช่วยด้วยค่ะ ช่วยเราด้วย ฮรือ…รัสเตรอย่าเอาแต่นิ่งได้ไหม นายตื่นขึ้นมาด่าฉันอีกสิ”
วินาทีที่เขาหักพวงมาลัยเข้าข้างทางและหักพวกมาลัยให้ตำแหน่งคนขับตรงกับเสาไฟทำให้ฉันยิ่งอยากร้องไห้ออกมาดังๆ
“ฉันยอมแล้ว ฉันยอมทุกอย่าง ลืมตาขึ้นสิ!”ฉันพยายามขยับออกจากตรงที่โดนทับ เต่ก็สูญเปล่าเมื่อไม่สามารถขยับร่างกายได้เลย
“ฉัน..ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนาย ได้โปรด...”
ฉันก้มหน้าสะอึกสะอื้นอย่
