ฉันนั่งดีดดิ้นไปมาภายในห้องรับรองชั้นบนสุดของโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่งในประเทศไทย ปากเล็กคาบลูกเชอรี่ไว้หลวมๆ มือก็กดแชทกับเพื่อนสาวอยู่อย่างนั้น กี่ชั่วโมงผ่านไปแล้วผ่านไปเล่า ฉันยังไม่เห็นเขาออกมาจากห้องประชุมเลย จากที่รู้มาจากพี่ไรฟิล วันนี้เขาประชุมผู้ถือหุ้นรายใหญ่ ข้อมูลมันเปลี่ยนแปลงไปบ้าง เพราะกำหนดคือเดือนหน้า แต่พวกเขากลับนัดประชุมกันวันนี้ คงจะกันไว้ดีกว่าแก้นั้นแหละ เต่ช่วยบอกเขาด้วยนะว่าฉันชอบแก้มากกว่านะ อิอิ
‘ทำอะไรเกรงใจลูกที่นอนอยู่บ้านด้วยนะคะ’
ฉันอมยิ้มกับประโยคนั้นของยัยอิงอิงที่ส่งข้อความพร้อมแนบรูปภาพเด็กน้อยแสนซนมาให้ฉันได้ดู มองยังไงก็เหมือนพ่อมากเลย เหมือนจริงๆ
‘ฉันทำอะไร ก็กำลังหาพ่อให้เด็กไง’
ฉันตอบอย่างตีหน้ามึน ฉันบอกแล้วว่าฉันปล่อยเขามานานมากแล้ว ปกติเขาจะไม่เข้าใกล้ผู้หญิงดีนะที่ฉันอ่อยเขาติด ไม่งั้นคงนก
‘ฉันจะบอกลูกแก ว่าแกแรด’
“ยัยบ้า แรดอะไรของเธอ”
ฉั
