พัชราวลัย (โซ่)

Chapter 8 เหตุผลคือสนใจ 2

“จะบอกว่ามีแต่สาวรุกใส่นายหรือไง” เธอมองบนใส่เขา คนอะไรพูดจาหลงตัวเองหน้าไม่อาย ถึงหลักฐานบนหน้าจะฟ้องว่าหน้าตาแบบโซ่เป็นแรงดึงดูดชั้นดีก็เถอะ

“อืม” คนมั่นใจในหน้าตาตนเองครางรับ

พรีมรู้สึกว่าปั้นหน้าไม่ถูกอยู่เนือง ๆ นั่นเพราะตลอดชีวิตที่ผ่านมา ไม่มีผู้ชายคนไหนเข้ามาพูดตรงกับเธอขนาดนี้

ดังนั้นเมื่อรถมาจอดลงตรงหน้าหอจึงลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก รีบบอกขอบคุณพลางเปิดประตูรถ

“ขอบใจนะที่มาส่ง”

“เราขอหิ้วของขึ้นไปส่งที่ห้องได้ไหม”

“ไม่เป็นไร เราอยู่กับเซียร์กับหมิง” ความหมายคือไม่ควรให้หนุ่มขึ้นห้องง่าย เพราะมันเป็นเซฟโซนของเพื่อนทั้งสองคนด้วย

“แค่หิ้วของไปส่ง แต่ละถุงดูจะหนัก แค่ส่งหน้าห้องไม่เข้าไปในห้องหรอก นะครับพรีม...” คำลงท้ายทุ้มนุ่มนั้นทำให้ใจอ่อนยวบยอมพยักหน้าตกลงในที่สุด คนขอก็รีบเปิดประตูลงมาช่วยหิ้วถุงทันทีสีหน้าเบิกบานใจ

“ตึกสะอาดสะอ้านน่าอยู่ดี ระบบรักษาความปลอดภัยก็ถือว่าดีเหมือนกัน”

ช่วงเวลาสั้น ๆ คนตัวสูงเก็บรายละเอียดสำคัญได้รวดเร็ว ห้องพรีมอยู่ชั้นสิบและมีลิฟต์ให้ใช้จึงไม่ต้องลำบากขนของขึ้นบันได

“พวกหมิงกลับมาแล้ว” เสียงเพลงแผ่วเบาดังออกมาจากในห้อง พรีมจึงเลือกเคาะประตูแทนใช้กุญแจไขเข้าไป

ช่วงวินาทีนั้นเอง กายแกร่งขยับเข้ามาใกล้ โน้มหน้าลงกระซิบแผ่วเบาข้างกรอบหูเล็ก

“เรื่องที่ฉันสนใจเธอเป็นเรื่องจริงนะ”

“...”

“ไม่ได้จะเร่งรัดอะไร แค่บอกให้รู้ เผื่อบางทีเธออาจแยกไม่ออกว่า อันไหนเทกแคร์ในฐานะคนที่สนใจกับเทกแคร์ในฐานะเพื่อน”

“โซ่ กลับไปเลยไป”

สุ้มเสียงห้าวพร่าและลมหายใจอุ่นกระทบใบหูก่อเกิดเป็นความหวิวหวามอย่างไม่ควร พรีมจึงออกปากไล่ จะไล่ซ้ำอีก ประตูกลับเปิดออกเสียก่อน

“อ้าว โซ่ หิ้วอะไรมาเยอะแยะ” เซียร์เป็นคนเปิด ดวงตาเรียวรีดุจเหยี่ยวเต้นระริกยามมองหน้าหนุ่มหล่อสลับกับเพื่อนรัก

“ของพรีมเขาน่ะ/ของฉันเองย่ะ”

สองหนุ่มสาวตอบพร้อมกัน นั่นยิ่งทำให้คนมองหัวเราะแผ่ว

“เข้ามาก่อนไหมโซ่ แต่ห้องเราเล็กนิดนะ เทียบกับบ้านนายนี่คนละเรื่องเลย”

“ไม่เป็นไร เราแค่หิ้วของขึ้นมาส่งพรีมเฉย ๆ ไว้โอกาสหน้าแล้วกันครับ” โซ่เอ่ยขอตัวง่าย ๆ พยักหน้าให้สองสาวแล้วจึงถอยกลับหลังจากส่งถุงในมือให้เซียร์

“นับวันยิ่งทำตัวน่ารักนะเนี่ย แกไม่สนมั่งเหรอพรีม”

“พูดอะไรไม่รู้”

คนถูกพาดพิงเดินหนีเข้าห้อง กระนั้นยังไม่วายถูกเพื่อนแซวยกใหญ่ ที่สุดพรีมยอมเล่าเรื่องที่โซ่ทำเหมือนจะจีบเธอให้เพื่อนฟัง แต่ละคนต่างวิเคราะห์กันหลากหลายก่อนแยกย้ายกันทำธุระส่วนตัว กระทั่งห้าทุ่ม เบอร์ของโซ่โทรเข้ามา

“มีของเธอหล่นในรถ เดี๋ยวเราเอาไปให้”