พัชราวลัย (โซ่)

Chapter 7 เคลียร์ใจ 2

“ไม่รู้สิ ถ้าเขายังต้องการพี่ พี่ก็คงยอมอยู่เงียบ ๆ ข้างเขาไปตลอดมั้ง”

“พี่แม่งเป็นผู้หญิงแบบไหนวะ” แบบไหนถึงได้ยอมเขาขนาดนี้

พรีมเริ่มมือสั่นทีเดียว หงุดหงิดหัวเสียที่เห็นผู้หญิงด้วยกันยอมตกเป็นเบี้ยล่างผู้ชายเพราะคำว่ารักคำเดียว ตัวเธอเอง ต่อให้รักขนาดไหน แต่พอเห็นเขามีคนอื่น เธอเลือกจะตัดใจ ยิ่งได้รู้แบบนี้ ไม่มีทางที่เธอจะยอมกลับไปเป็นของตายแน่นอน

นับดาวหัวเราะเสียงแผ่ว

“พี่ก็เป็นแค่ผู้หญิงโง่ ๆ ที่รักเขาหมดใจ”

“แต่พี่ควรรักตัวเองให้มากกว่านี้ไหม แล้วก็ไม่ต้องห่วงหรอก ต่อให้วันนี้พี่ไม่มา พรีมก็ไม่มีวันกลับไปคืนดีกับพี่โปรดอีกแล้ว ต่อให้เสียใจเสียดายเวลาที่คบกันมาแค่ไหนก็ตาม”

“พี่อยากเข้มแข็งได้อย่างพรีมนะ”

แววตาของนับดาวมองสาวรุ่นน้องอย่างชื่นชม เธอเห็นมาตลอด รักระยะไกลของคนทั้งสอง พรีมให้ความไว้ใจและเข้าใจชายคนรักอย่างที่สุด ไม่เรียกร้องงอแงแม้ว่าปีหนึ่งได้เจอกันแค่ไม่กี่ครั้งไม่กี่วัน

“รูปพวกนี้ พี่ไม่ได้คิดจะเอาไว้แบล็กเมล์เขาหรอก แรก ๆ แค่ถ่ายไว้ดูจะได้ย้ำเตือนตัวเองให้ตัดใจจากเขา พอนานวันเข้า พี่กลับยิ่งตัดใจไม่ได้ กติกาที่เขาให้พี่คือการคบกันแบบโอเพ่น มีแต่เขาที่โอเพ่น ส่วนพี่ถ้าไม่ใช่เขาพี่ก็ทำกับใครไม่ได้”

“พี่ไม่ลองมองคนอื่น บางทีอาจจะมีคนดี ๆ ที่ไม่เป็นเหมือนพี่โปรดก็ได้”

จากความชิงชังผันแปรเป็นความเห็นใจในฐานะลูกผู้หญิงด้วยกัน

“พี่คงทำได้ในสักวันหนึ่ง”

พรีมยื่นมือไปบีบมืออีกฝ่ายพลางนึกอยากหัวเราะลั่น จากที่คิดว่าจะมาปะฉะดะกับผู้หญิงของโปรดเต็มที่ กลายเป็นให้กำลังใจอีกฝ่ายอีกฝ่ายไปซะงั้น

ถึงวันนี้เธอคิดว่าอาจเป็นความโชคดีที่ได้เห็นพฤติกรรมของโปรดก่อนจะถลำลึกลงไปทั้งหัวใจและร่างกาย

หลังบอกลานับดาว พรีมเลือกจะเดินเล่นในซูเปอร์ในห้างเพื่อผ่อนคลายความหนักอกหนักอึ้งในจิตใจ แม้วันนี้จะยังลืมไม่ได้ แม้จะเหมือนเธอลำเอียงไม่ยอมให้โปรดได้แก้ต่างแก้ตัว แต่มันจะสำคัญตรงไหน ผู้ชายที่มีตรรกะความคิดเหมือนโปรด เธอไม่มั่นใจเลยว่าเขาจะกลับตัวกลับใจมีเธอแค่คนเดียวได้ในอนาคต เพราะฉะนั้นการเลือกพาตัวออกห่างน่าจะดีที่สุดแล้ว

จากคิดแค่เดินเล่น ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง พรีมได้ของใช้สามถุงใหญ่ หิ้วจนตัวเอียงออกมาหน้าห้างเพื่อเรียกรถกลับหอ

ของในถุงมีทั้งของกินและของใช้ เด็กหออย่างพวกเธอ แม้ที่บ้านค่อนข้างมีฐานะปานกลาง ไม่ขัดสน แต่ถ้าฟุ่มเฟือยเกินไปก็อาจจะเงินชอตได้ บ่อยครั้งที่เลือกทำเมนูง่าย ๆ กินกันเอง เช่นพวกต้มบะหมี่สำเร็จรูป

ขณะกำลังลังเลว่าจะใช้รถโดยสารสาธารณะหรือเรียกรถรับจ้างดี รถจีทีอาร์สีดำสุดหรูก็เข้ามาจอดเทียบตรงหน้า กระจกด้านข้างเลื่อนลงให้เธอมองเห็นคนเป็นเจ้าของ

“พรีม ขึ้นมา เดี๋ยวเราไปส่ง”

“โซ่”

“เร็วพรีม รถเมล์จะเข้าแล้ว”

“อะ อืม”