เช้าวันรุ้งขึ้น ฟาเอดด้าที่ตอนนี้ภายในจิตใจนั้นมันมืดสนิทเขาไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้นเเล้ว เขาปล่อยตัวปล่อยใจของตัวเอง เหมื่อนคนที่ไม่มีวิณญาณหรือจิตใจ เขาถูกนำตัวมาอาบน้ำเเละเปลี่ยนชุดด้วยชุดคลุมสีขาว มีเครื่องประดับเป็นมงกุฎสีทองลายดอกไม้สวยงามเขาถูกนำตัวมาที่น่าวิหาร ระหว่างทางเขามองคนที่กำลังเต้นรำกันอย่างสนุกสนานบ้างครั้งก็ร้องโห่เเซวเขาโดยที่ไม่รู้เลยว่าเขานั้นเบื้องหลังต้องจอกับความทุกขนาดไหน
"ดูคนที่ เอามาถวายเทพสิ...สวยเนอะเเต่ก็เเบบฉันสวยกว่าเเท้ๆทำไมไม่เลือกฉันวะ"
"ฉันจะรู้ไหม หรือนางนั้นมันเป็นคนไปเสนอตัวเองกับทางผู้ใหญ่บ้าน มันจิงได้สิทธิ์ก่อนใคร"
"นั้นสิร้ายนักนะ อยากเป็นเมียเทพจนตัวสั่น"
ฟาเอดด้าที่นั่งอยู่น่าวิหารได้ยินเสียงพูดคุยบ้างก็นินทาบ้างก็พูดคุยปกติ เเต่เขาก็ได้เเต่นั่งนิ่งเหมอลอยคิดถึงเเต่เเม่ที่ท่านเสียไปด้วยฝีมือของไอ้เเก่นั้น
ปู้นๆ
เสียงเป่าเเตรอะไรบางอย่างเรี
